Varieties of relative clauses: current approaches

Abstract

The present thesis focuses on o-opios and pu restrictive relative clauses in Greek and its main goal is to investigate the syntactic representation of these structures. The main claim put forth is that, while both o-opios and pu relative clauses involve A΄-movement and share the property that the relative head is externally merged outside the relative clause, their syntactic derivations differ due to the interaction among the relativizer, the gap position, and the relative head. Specifically, o-opios relatives are derived via wh-movement of the relativizer to the Spec,CP position within the relative clause. This movement accounts for the obligatory presence of a gap inside the clause and restricts the interpretation of A΄-copies to individual-denoting variables. In contrast, pu relative clauses are derived via the movement of the internal NP relative head—bearing either individual or predicative denotations—to a Topic position inside the relative clause. This left-dislocated NP adheres to either CLLD, licensing resumptive pronouns or Topicalization, licensing gap relatives. Thus, both resumptive and non-resumptive pu relatives share a unified derivation, built on top of a topicalization operation. The postulation of a Topic position is motivated by the nature of the NP that is moved, which, unlike the o-opios relativizer, is not a pronoun and lacks quantificational features. Thus, in both o-opios and pu relative clauses, the movement of a nominal element inside the relative clause gives rise to predication, resulting in a subject-predicate structure. Furthermore, both types of relative clauses function as nominal modifiers, and as such are traditionally analyzed as adjuncts. Under this view, adjunction reduces to an instance of pair-Merge which applies between the NP relative head and the relative clause headed by the o-opios or pu. In this modification structure, the relativizers serve as an overt realization of the structural mechanism of nominal modification. In o-opios relatives, the element responsible for establishing predication relations is identified as the determiner o (‘the’), which precedes the wh-element opios, forming part of the relative pronoun in syntax, (o opios, ‘the who’). The definite article that precedes the relative pronoun is interpreted as a linker. In pu relatives, the relativizer pu functions as the syntactic and interpretive mediator (a ‘relator’ in den Dikken’s, 2006 terms). Beyond explaining the differences between o-opios and pu relatives in terms of gap position, head position, and interpretive properties, the proposed structural analysis also accounts for their behavior with respect to various A′-related phenomena, such as reconstruction, binding effects, Weak Crossover etc. The patterns observed indicate that movement and reconstruction effects are contingent not only to the nature and type of the element that reconstructs but also to the position in which it is interpreted at the C-I interface.

Η παρούσα διατριβή εστιάζει στις περιοριστικές αναφορικές προτάσεις στα Ελληνικά που εισάγονται με την αναφορική αντωνυμία ο οποίος και το στοιχείο που, με κύριο στόχο τη διερεύνηση της συντακτικής τους αναπαράστασης. Στην παρούσα μελέτη υποστηρίζεται ότι, παρόλο που και οι δύο τύποι αναφορικών προτάσεων προκύπτουν μέσω Α΄-μετακίνησης και η κεφαλή της αναφορικής πρότασης συγχωνεύεται εξωτερικά (external Merge) εκτός της αναφορικής πρότασης, η συντακτική τους παραγωγή διαφέρει. Η διαφοροποίηση αυτή οφείλεται στην αλληλεπίδραση μεταξύ του στοιχείου αναφορικοποίησης (relativizer), του κενού που εντοπίζεται στην αναφορική πρόταση και της αναφορικής κεφαλής. Συγκεκριμένα, οι αναφορικές προτάσεις με το ο οποίος προκύπτουν μέσω wh-μετακίνησης του αναφορικού στοιχείου στη θέση του χαρακτηριστή του συμπληρωματικού δείκτη (Spec,CP) εντός της αναφορικής πρότασης. Η μετακίνηση αυτή εξηγεί την υποχρεωτική παρουσία του κενού (gap) στη δομή και περιορίζει την ερμηνεία των A΄-αντιγράφων σε μεταβλητές που δηλώνουν ατομικές οντότητες. Αντίθετα, οι αναφορικές προτάσεις που εισάγονται με το που προκύπτουν μέσω μετακίνησης (εσωτερικής συγχώνευσης) της ονοματικής κεφαλής—η οποία σχετίζεται είτε με ατομικές οντότητες είτε με ιδιότητες—ως Θέματος (Topic) εντός της αναφορικής πρότασης. Αυτή η μετακίνηση βασίζεται είτε στην Αριστερή μετατόπιση με κλιτικό (CLLD), η οποία επιτρέπει την παρουσία ανακλητικής αντωνυμίας εντός της αναφορικής πρότασης, είτε στη Θεματοποίηση (Topicalization), η οποία επιτρέπει την εμφάνιση που αναφορικών προτάσεων με κενό (gap). Έτσι, τόσο οι ανακλητικές (resumptive relatives) όσο και οι μη-ανακλητικές που αναφορικές προτάσεις προκύπτουν από μία ενιαία δομή, που βασίζεται στη διαδικασία της Θεματοποίησης. Η παρουσία θέσης Θέματος (Topic position) στις που αναφορικές προτάσεις σχετίζεται με τη φύση του ονοματικού στοιχείου που μετακινείται, το οποίο, σε αντίθεση με το ο-οποίος, δεν είναι αντωνυμία και δεν φέρει ποσοδεικτικά χαρακτηριστικά. Έτσι, και στους δύο τύπους αναφορικών προτάσεων, η μετακίνηση ενός ονοματικού στοιχείου εντός της πρότασης οδηγεί στη δημιουργία σχέσης κατηγόρησης (predication), η οποία παράγει μια δομή υποκειμένου-κατηγορήματος. Επιπλέον, και οι δύο τύποι αναφορικών προτάσεων τροποποιούν ονοματικά στοιχεία και, ως εκ τούτου, αναλύονται ως προσαρτήματα. Υπό αυτό το πρίσμα, τα προσαρτήματα σχετίζονται με τη διαδικασία pair-Merge, η οποία εφαρμόζεται μεταξύ της αναφορικής κεφαλής και της αναφορικής πρότασης που εισάγεται είτε μέσω του ο-οποίος είτε με το που. Στο πλαίσιο αυτής της τροποποίησης, τα στοιχεία αναφορικοποίησης λειτουργούν ως πραγματώσεις του δομικού μηχανισμού τροποποίησης των ονοματικών στοιχείων. Στις αναφορικές με το ο οποίος, το στοιχείο που ευθύνεται για σχέσης κατηγόρησης είναι το άρθρο ο, το οποίο προηγείται του wh-στοιχείου οποίος, σχηματίζοντας συντακτικά το σύνθετο αναφορικό στοιχείο ο οποίος. Το άρθρο που προηγείται του αναφορικού στοιχείου ερμηνεύεται ως linker. Αντίστοιχα, στις αναφορικές με που, το στοιχείο που λειτουργεί ως συντακτικός και ερμηνευτικός μεσολαβητής, ως relator κατά τον den Dikken (2006). Τέλος, η προτεινόμενη συντακτική ανάλυση εξηγεί όχι μόνο τις διαφορές μεταξύ των δύο τύπων αναφορικών προτάσεων αναφορικά με το κενό, το είδος της κεφάλης και την ερμηνεία τους, αλλά και τις διαφορές που παρατηρούνται σε σχέση με διάφορα A΄-φαινόμενα, όπως η ανασύνθεση (reconstruction), τα φαινόμενα δέσμευσης, ασθενούς διάσχισης (Weak Crossover) κτλ. Οι διαφορές αυτές αποδίδονται στο είδος αλλά και στον σημασιολογικό τύπο του στοιχείου που εμπλέκεται στο εκάστοτε φαινόμενο, αλλά και στην θέση στην οποία το στοιχείο αυτό ερμηνεύεται στη διεπαφή με το εννοιολογικό-προθετικό σύστημα (Conceptual-Intentional, C-I).