Compounding in classical greek and its historical development

Abstract

Compounding is one of the basic processes of word formation across languages and has always been a central topic in the theoretical analysis of Language. Despite some recent studies (Harley 2009; Okubo 2013; De Belder 2017; Nóbrega 2020; Nóbrega & Panagiotidis 2020, among others), compounding has not been sufficiently studied within the premises of a realizational morphology framework, such as the framework of Distributed Morphology (Halle & Marantz 1993, 1994). Regarding Ancient Greek, there are currently no such studies about compounding. Τhe main aims of this thesis are: (a) to provide an analysis of compounding couched within the Distributed Morphology framework, (b) to propose a new typology of compounds based on their syntactic structure, and (c) to examine whether the proposed typology of Classical Greek compounds also applies in the older stages of Ancient Greek, i.e., in Mycenaean and Homeric Greek. While addressing these aims, a number of theoretical issues are discussed, such as the identity of the compound members (i.e., are they categorized or acategorial roots?), headedness, exocentricity vs. endocentricity, and compositionality vs. non-compositionality.

Η σύνθεση αποτελεί μία από τις βασικότερες διαδικασίες σχηματισμού λέξεων στις γλώσσες και ήταν πάντα ένα από τα κεντρικά ζητήματα της γλωσσικής ανάλυσης. Αν και υπάρχουν ορισμένες πρόσφατες μελέτες (Harley 2009; Okubo 2013; De Belder 2017; Nóbrega 2020; Nóbrega & Panagiotidis 2020, μεταξύ άλλων), γενικώς η σύνθεση δεν έχει μελετηθεί επαρκώς στο πλαίσιο της μορφολογίας πραγμάτωσης, και συγκεκριμένα στο θεωρητικό πλαίσιο της Κατανεμημένης Μορφολογίας (Halle & Marantz 1993; 1994). Επίσης, όσον αφορά τη σύνθεση στην αρχαία ελληνική, προς το παρόν δεν έχουν δημοσιευθεί σχετικές μελέτες. Έτσι, βασικοί στόχοι της παρούσας διατριβής είναι: (α) να προσφέρει μία ανάλυση του φαινομένου της σύνθεσης στο πλαίσιο της Κατανεμημένης Μορφολογίας με δεδομένα από την κλασική ελληνική, (β) να προτείνει μία νέα τυπολογία συνθέτων της αρχαίας ελληνικής, η οποία θα βασίζεται στη συντακτική τους δομή και (γ) να εξετάσει εάν η προτεινόμενη τυπολογία των συνθέτων της κλασικής ελληνικής συναντάται και σε προηγούμενες φάσεις της αρχαίας ελληνικής, δηλ. τη μυκηναϊκή και την ομηρική ελληνική. Επιπλέον, μέσα από την ανάλυση των συνθέτων συζητούνται βασικά θεωρητικά ζητήματα, όπως η ταυτότητα των συνθετικών μερών (δηλ. αν πρόκειται για κατηγοριοποιημένες ή ακατηγοριακές ρίζες), οι έννοιες της κεφαλής, της εξωκεντρικότητας-ενδοκεντρικότητας και της (μη)συνθετικότητας.