Η μη γραμμική δομή στην κινηματογραφική αφήγηση: η εφαρμογή της και πώς επηρεάζει την εμπλοκή του θεατή

Abstract

One of the most known narrative forms in cinema is the classical narration. However, over the last few years, the alternative forms of narration have been multiplied. Non linear narratives, which are films in which the presentation of time is fractured, are a part of these forms of narration. A very distinctive feature of these films is that the means by which the identification mechanism is activated in classical narrations can’t be applied in non linear narratives. As a result, a question which arises is if there can be other means by which the identification mechanism can be activated by the spectator, and if not, then by which means can these narratives make the spectator feel involved in the story. The above question constitutes the research question of this thesis. The thesis, after examining and taking into consideration a great number of research data on non linear narratives, concludes that the non linear narratives are able to make the spectator feel involved in the story mentally and emotionally, by making him use specific functions. Taking this statement into consideration, and after categorizing the spectator’s functions to mental and emotional, the thesis analyses a big number of non linear films. The purpose of this analysis is to examine the way by which the time is fractured in each case and to find by which means the spectator can get involved in each story.

Η πιο γνωστή μορφή αφήγησης που συναντάται στον κινηματογράφο είναι η κλασσική αφήγηση. Ωστόσο τα τελευταία χρόνια οι εναλλακτικού είδους αφηγήσεις έχουν πολλαπλασιαστεί. Μέρος αυτών αποτελούν και οι μη γραμμικές αφηγήσεις, ταινίες στις οποίες ο χρόνος της αφήγησης διασπάται. Χαρακτηριστικό των αφηγήσεων αυτών είναι ότι τα μέσα με τα οποία επιτυγχάνεται η ενεργοποίηση του ταυτοποιητικού μηχανισμού στις κλασσικές αφηγήσεις παύουν να υφίστανται, κι έτσι δημιουργείται το ερώτημα αν μπορούν να υπάρξουν άλλα μέσα με τα οποία μπορεί να ενεργοποιηθεί αυτός ο μηχανισμός στους θεατές, κι αν όχι, με ποιος τρόπους μπορούν οι αφηγήσεις αυτές να κάνουν τους θεατές να εμπλακούν με την ιστορία. Η παραπάνω ερώτηση αποτελεί και το ερευνητικό ερώτημα της παρούσας έρευνας. Η έρευνα, εξετάζοντας και λαμβάνοντας υπόψη ένα μεγάλο κομμάτι ερευνητικών δεδομένων πάνω στην μη γραμμική αφήγηση, καταλήγει ότι οι μη γραμμικές αφηγήσεις μπορούν, κάνοντας τους θεατές να χρησιμοποιήσουν ορισμένες λειτουργίες τους, να τους εμπλέξουν διανοητικά και συναισθηματικά. Έχοντας αυτό ως δεδομένο, κι αφού γίνει ο διαχωρισμός των λειτουργιών του θεατή σε συναισθηματικές και σε διανοητικές, η έρευνα αναλύει έναν μεγάλο αριθμό μη γραμμικών ταινιών. Σκοπός των αναλύσεων αυτών είναι να εξεταστεί ο τρόπος με τον οποίο διασπάται ο χρόνος σε κάθε περίπτωση και να εντοπιστεί με ποιους τρόπους επιτυγχάνεται κάθε φορά η εμπλοκή του θεατή.