Πρώιμοι δείκτες νεφρικής δυσλειτουργίας σε βρέφη και παιδιά με συγγενή αποφρακτική ουροπάθεια

Abstract

INTRODUCTION: The ideal management of patients presenting with hydronephrosis remains a controversial issue. AIM OF THE STUDY: Aim of the present study was to investigate whether newer biomarkers could contribute in the initial diagnosis, the treatment plan and the long-term follow-up of UPJO patients. MATERIALS AND METHODS: The study group comprised of neonates, infants and children aged up to 24 months, who presented with sonographic diagnosis of unilateral hydronephrosis after excluding vesicoureteral reflux. Based on the results of all imaging and laboratory tests three groups of participants were formed. Group A-UPJO patients, group B-patients suffering from hydronephrosis with drainage difficulty and group C-controls. Cystatin C, MMP2, MMP9 were measured in serum samples. NGAL, KIM1 and β2 microglobulin were measured in urine samples. RESULTS: 22 patients were enrolled in group A, 19 patients in group B and 17 patients in group C. Group A was further divided into group A1 – preoperative samples and group A2 – 12 months after pyeloplasty. Serum Cystatin C levels were significantly higher in group A1 compared to groups A2 and C (p=0.004 and p=0.02 respectively) and they did not differ between groups A2 and C (p=0.82). The comparisons A1 vs B (p=0.314), and B vs C (p=0.81) didn’t yield any significant results. For Cystatin C the calculated AUC was 0.717, [95% (CI): 0.554 - 0.880]. Urine NGAL concentrations were found significantly higher in group A1 in comparison to group A2 (p=0.02) and compared to group C (p=0.03), while they did not differ between groups A2 and C (p=0.77). Likewise, the comparisons A1 vs B (p=0.09), and B vs C (p=0.75) didn’t yield any significant results. The NGAL AUC was estimated at 0.608, [95%(CI): 0.457 - 0.759]. The eGFR calculated by the creatinine-based “Bedside Schwartz” equation differed significantly between groups A1 and A2 (p = 0.0001). The eGFR calculated based on Cystatin C differed significantly between groups A1 and A2 (p = 0.001), and between A1 and C (p = 0.027). MMP2 and MMP9 serum levels were measured in 17 group A participants preoperatively (samples A1) and in 17 controls. Only MMP9 levels were significantly decreased in the serum samples of UPJO infants compared to controls (p =0.037). For KIM1, no statistically significant difference was found between the study participants and the diagnostic profile calculated by the ROC curve was insufficient. β2 microglobulin urine concentrations improved 12 months postoperatively (Α1 vs A2, p = 0.01). For β2Μ the calculated AUC was 0.745, [95%(CI): 0.624 – 0.866]. According to the logistic regression model anteroposterior pelvic diameter dimensions, urine NGAL and serum Cystatin C were able to predict which of the patients would require surgical intervention. CONCLUSIONS: According to the results of the present study prospective study, newer biomarkers such as urine NGAL, serum Cystatin C, urine β2 microglobulin and Cystatin C based eGFR can distinguish patients who will require surgical treatment from healthy controls and their levels appear to improve significantly after surgery.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Η ιδανική διαχείριση των ασθενών με υδρονέφρωση παραμένει ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα. ΣΚΟΠΟΣ: Σκοπός της παρούσας προοπτικής μελέτης ήταν η διερεύνηση του ρόλου νεότερων βιοδεικτών στην αρχική διάγνωση παιδιών με ΣΠΟΥΣ, στη δημιουργία του θεραπευτικού πλάνου αλλά και στη μακροχρόνια παρακολούθησή τους. ΥΛΙΚΟ-ΜΕΘΟΔΟΙ: Την ομάδα μελέτης αποτέλεσαν νεογνά, βρέφη και παιδιά ηλικίας μέχρι 24 μηνών, τα οποία είχαν υπερηχογραφική διάγνωση ετερόπλευρης ΥΝ αφού είχε αποκλειστεί η κυστεοουρητηρική παλινδρόμηση. Με βάση τα αποτελέσματα του απεικονιστικού και εργαστηριακού ελέγχου διαμορφώθηκαν τρεις ομάδες συμμετεχόντων. Η ομάδα Α- ασθενείς με ΣΠΟΥΣ, η ομάδα Β-ασθενείς που έπασχαν από ΥΝ με αποχετευτική δυσχέρεια και η ομάδα Γ-μάρτυρες. Στον ορό των συμμετεχόντων προσδιορίστηκαν: η κρεατινίνη, η κυστατίνη C, οι μεταλλοπρωτεϊνάσες ΜΜΡ-2 και ΜΜΡ-9. Στα ούρα των συμμετεχόντων προσδιορίστηκαν η NGAL, το KIM1 και η β2 μικροσφαιρίνη. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Στην ομάδα ομάδα Α συμπεριελήφθησαν 22 ασθενείς, στην ομάδα Β 19 ασθενείς και στην ομάδα Γ 17 control. Η ομάδα Α διαχωρίστηκε σε δύο υποομάδες στην ομάδα Α1 – ασθενείς προ του χειρουργείου και στην ομάδα Α2 – επανέλεγχος ασθενών 12 μήνες μετά την πυελοπλαστική. Για την κυστατίνη C, οι τιμές ήταν σημαντικά υψηλότερες στην ομάδα Α1 σε σχέση με την ομάδα Α2 και τη Γ (p=0.004 και p=0.02 αντίστοιχα) και δεν διέφεραν σημαντικά μεταξύ Α2 και Γ (p=0.82). Δεν διαπιστώθηκε διαφορά ανάμεσα στις Α1 και Β (p=0.314), ούτε μεταξύ Β και Γ (p=0.81). Για την κυστατίνη C η AUC υπολογίστηκε σε 0.717, [95% (CI): 0.554 - 0.880]. Η NGAL στα ούρα ήταν σημαντικά αυξημένη στην ομάδα Α1 σε σύγκριση με την Α2 (p=0.02) και σε σύγκριση με την ομάδα Γ (p=0.03), και δεν διέφερε μεταξύ των Α2 και Γ (p=0.77). Δεν διαπιστώθηκαν σημαντικές διαφορές μεταξύ των Α1 και Β (p=0.09) ούτε μεταξύ των Β και Γ (p=0.75). Για την NGAL η AUC υπολογίστηκε σε 0.608, [95%(CI): 0.457 - 0.759]. Ο eGFR με βάση την κρεατινίνη παρουσίαζε στατιστικά σημαντική διαφορά μεταξύ της ομάδας Α1 και της A2 (p=0.0001). Και ο eGFR με βάση την κυστατίνη C διέφερε σημαντικά κατά τη σύγκριση των Α1 και A2 (p=0.001), όσο και μεταξύ των Α1 και Γ (p=0.027). Οι ΜΜΡ2 και ΜΜΡ9 μετρήθηκαν σε 17 συμμετέχοντες της ομάδας Α προεγχειρητικά (δείγματα Α1) και συγκρίθηκαν με 17 μάρτυρες της ομάδας Γ. Μόνο η ΜΜΡ9 βρέθηκε σημαντικά ελαττωμένη στον ορό των ασθενών με ΣΠΟΥΣ (p=0.037). Για το ΚΙΜ1 καμία στατιστικά σημαντική διαφορά δεν ανιχνεύθηκε μεταξύ των συμμετεχόντων και το διαγνωστικό προφίλ της καμπύλης ROC ήταν ανεπαρκές. Η β2 μικροσφαιρίνη παρουσίασε βελτίωση 12 μήνες μετεγχειρητικά (Α1 vs A2, p = 0.01). Για τη β2Μ η AUC υπολογίστηκε σε 0.745, [95% (CI): 0.624 – 0.866]. Στο μοντέλο λογιστικής παλινδρόμησης η προσθιοπίσθια διάμετρος νεφρικής πυέλου, η NGAL, και η κυστατίνη C μπόρεσαν να «προβλέψουν» ποιοι ασθενείς θα οδηγηθούν τελικά στο χειρουργείο. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Σύμφωνα με τα αποτελέσματά της παρούσας προοπτικής μελέτης, νεότεροι βιοδείκτες όπως η NGAL ούρων, η κυστατίνη C ορού, η β2 μικροσφαιρίνη ούρων και ο eGFR που βασίζεται στην κυστατίνη C μπορούν να διαχωρίσουν τους ασθενείς που θα οδηγηθούν στο χειρουργείο από τους υγιείς και τα επίπεδά τους φαίνεται να βελτιώνονται σημαντικά μετά τη χειρουργική επέμβαση.