Οι περιορισμοί του εμμάρτυρου μέσου κατ' άρθρ. 393 και 394 ΚΠολΔ

Abstract

The aim of the present thesis was the study of the limitations of testimonial evidence in legal acts. The thesis is divided in four parts. In the first, is limited the concept of witness, are classified the limitations in subjective and objective, are presented the relevant regulations in foreign laws (especially the French law) and is presented the process of the institution in greek public order throughout time. In the second part, are analyzed the rules which forbid the testimonial evidence in legal acts (forbiddance of witnesses due to written form, forbiddance of witnesses due to amount limitation, forbiddance of evidence by witnesses against text, forbiddance of evidence by witnesses of additional legal acts of contracts, which have been formed in writing). In the third part, are presented the exceptions of limitations of testimonial evidence. Thus, witnesses are allowed when beginning of written proof or impossibility of drawing up exists (physical or ethical) or accidental loss of the document, also when the kind of the legal act or the special conditions of formation justifies the non drawing up. The commercial kind of dispute consists privileged exception in the limitations. In the fourth part is presented the influence of the limitations of testimonial evidence in use of presumptions, affidavits and the examination of litigants. In addition, is examined the influence of the limitations in the formation of the nature of evidence process, as also the implementation in criminal suit.

Σκοπός της διατριβής ήταν η μελέτη των περιορισμών των μαρτύρων κατά την απόδειξη των δικαιοπραξιών. Η διατριβή αποτελείται από τέσσερα μέρη. Στο πρώτο, οριοθετείται η έννοια του μάρτυρα, κατατάσσονται οι περιορισμοί σε υποκειμενικούς και αντικειμενικούς, παρουσιάζονται οι αντίστοιχες ρυθμίσεις αλλοδαπών δικαίων (ιδίως του γαλλικού) και παρουσιάζεται η διαχρονική πορεία του θεσμού στην ελληνική έννομη τάξη. Στο δεύτερο μέρος, αναλύονται οι κανόνες που απαγορεύουν την εμμάρτυρη απόδειξη της δικαιοπρακτικής δέσμευσης (απαγόρευση μαρτύρων λόγω έγγραφου τύπου, απαγόρευση μαρτύρων λόγω ποσού, απαγόρευση απόδειξης με μάρτυρες κατά του περιεχομένου εγγράφου, απαγόρευση απόδειξης με μάρτυρες πρόσθετων συμφώνων δικαιοπραξίας που καταρτίστηκε εγγράφως). Στο τρίτο μέρος, αναλύονται οι εξαιρέσεις των περιορισμών του εμμάρτυρου μέσου. Έτσι, μάρτυρες επιτρέπονται ελεύθερα όταν υπάρχει αρχή έγγραφης απόδειξης ή αδυναμία σύνταξης εγγράφου (φυσική ή ηθική) κατά τον κρίσιμο χρόνο κατάρτισης της δικαιοπραξίας ή τυχαία απώλεια του εγγράφου που είχε συνταχθεί, καθώς και όταν από την φύση της δικαιοπραξίας ή τις ειδικές συνθήκες κατάρτισης δικαιολογούνταν η μη σύνταξη εγγράφου. Η εμπορικότητα της διαφοράς συνιστά προνομιακά αντιμετωπιζόμενη εξαιρετική περίσταση. Στο τέταρτο μέρος παρουσιάζεται η επίδραση των περιορισμών των μαρτύρων στη χρήση των αποδεικτικών μέσων των δικαστικών τεκμηρίων, των ενόρκων βεβαιώσεων και της εξέτασης των διαδίκων. Ερευνάται η επίδραση των περιορισμών στη διαμόρφωση της φυσιογνωμίας της αποδεικτικής διαδικασίας, αλλά και η εφαρμογή τους στο πλαίσιο της ποινικής δίκης.