Φυσικές, τεχνικές ικανότητες και ασκησιακή λειτουργική απόκριση καλαθοσφαιριστών με αμαξίδιο

Abstract

PHYSIOLOGICAL RESPONSES AND TECHNICAL ABILITIES OF WHEELCHAIR BASKETBALL ATHLETES BEFORE AND AFTER EIGHT WEEKS OF REGULAR TRAINING. The aim of this study was to: a) evaluate the physical and technical abilities of elite wheelchair basketball players (WBP) and compare their results with values provided by other studies, b) to compare fitness level between athletes with spinal cord injuries (SCI) and those with amputations and other disabilities (AOD), c) to examine possible differences between players with low (1- 2.5) classification (LC) and those withhigh (3-4.5) classification (HC) and d) to assess the effect of training (pre-post) duration 8 weeks on the aerobic capacity and anaerobic power. To test all these purposes, 17 wheelchair basketballplayers (aged 30.9 ±7.2 yrs; Χ SD), all current players of the National Team volunteered to participate and underwent two different tests on a wheelchair roller ergometer. Maximal oxygen uptake ( VO2max) and maximal anaerobic power (Pmax) were evaluated. Furthermore, subjects underwent 6 field tests to evaluate the technical skills. There tests took place at a basketball court. The tests were as follows: a) speed 20m, b) obstacle dribble, c) lay up, d) free throw, e) accuracy pass and long pass. The results showed that VO2max of (WBP) was2.18±0.44 l·min-1 ή 27.2±5.4 ml·kg- 1 ·min-1 . The maximal minute ventilation ( VEmax) was 93.2±14.9 l·min-1 , maximalheart rate (HRmax) reached 179.9 b·min-1 , whereas the vendilatory threshold ( VT) was determined at 71.8±6.4 % of VO2max. Respectively, the maximal anaerobic power was 228±37.5 W, the mean power was 163±27.6 W, the min power was 130±25.7 W, and the fatigue index reached 42.7±7.8%. The VO2max of Greek Wheelchair basketball players as compared to those of different countries, where wheelchair basketball is more developed, is lower when expressed as a percentage of their body weight. On the other hand, Pmax was higher and is possibly influenced by the sample size selection as 7 athletes had no spinal cord injuries, as well as the type of ergometer which provided the highest value (Ppeak) but not an average of the best 5 seconds (P5). From within group comparisons it was shown that VO2max was significantly lower on SCI only when it was expressed in absolute terms (l·min-1). Likewise, LC presented significantly lower values of VO2max expressed in absolute terms relative HC. Furthermore, when assessing the technical skills, the HC were shown to have better results when compared to LC only in the obstacle dribble test (p<0.01). Lastly, the 8 week training period caused significantly improvement in the maximal oxygen uptake (9.5%) whether this was expressed in absolute (l·min-1) or relative (ml·kg-1·min-1) terms (10.5%). VEmax and the peak power improved at 15.5% and 9.1% respectively. This is in part explained by the low fitness level (low VO2max) of Greek wheelchair basketball players before the beginning of preparation. However, no differences were found when assessing the peak anaerobic power, in terms of the effect of training. EFFECT OF WATER INGESTION ON PHYSIOLOGICAL RESPONSES IN SPINAL CORD INJURED AND ABLE-BODIED ATHLETES. The purpose of the 2nd study was to test the effect of hydration on the cardiovascular and thermoregulatory adaptations during prolonged sub- maximal exercise in spinal cord injury subjects. Eight adult males (aged 32.3±8.4, VO2max: 1.71±0.1 l·min-1) with spinal cord injuries (SCI) and 9 able bodied (AB) men (aged 20.6±1, VO2max: 2.65±0.15 l·min-1), performed two tests (with and without fluid replacement) lasting 60 min at 50-55% VO2max on a wheelchair roller ergometer. Two conditions are described: a) no fluid replacement (DH), or b) fluid replacement (H) at 85% of their sweat loss. The order was random. Results showed that SCI had significantly lower stroke volume (SV) and cardiac output (p<0.01). Both groups showed a significantly reduction in SVunder both conditions. However, during F the reduction in SV was significantly reduced (p<0.01). The cardiovascular drift (CD) observed was probably to greater tachycardia and a reduction in SV. The CD effect showed similar pattern in both conditions but more pronounced under the condition of dehydration. In the latter oral temperature (Tor) at the 55 min was higher relative to DH whereas for the H (37.3±0.36 °C & 36.8±0.33 °C for SCI in DH and H respectively, and 37.3±0.34 °C & 36.8±0.48 °C for AB in DH and H respectively). In the two conditions oral temperature wasrespectively. In the SCI the increase in Tor is probably due to reduced thermoregulatory responses observed this population. Oral water supple- mentation led to a significant deviation of the CD in and an increase in oral temperature relative the DH condition in both groups. The lower rate observed in the cardiovascular drift in the H was shown to be related to a reduction of tachycardia, Skin blood flow increased significantly (p<0.01) under both conditions for the SCI and AB. All in all,the SCI were not found to have a different CD response to the AB. Furthermore, fluid replacement caused a similar deceleration of CD in both groups. A similar response was seen in oral temperature when fluid replacement took place for both groups.

Α΄μέρος. ΦΥΣΙΚΕΣ – ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ ΚΑΛΑΘΟΣΦΑΙΡΙΣΤΩΝ ΜΕ ΑΜΑΞΙΔΙΟ. Σκοπός αυτής της εργασίας ήταν να: α) αξιολογήσει τις φυσικές και τεχνικές ικανότητες Ελλήνων καλαθοσφαιριστών υψηλού επιπέδου και να τις συγκρίνει με την υπάρχουσα βιβλιογραφία, β) συγκρίνει τις επιδόσεις μεταξύ αθλητών με κάκωση στο νωτιαίο μυελό (ΚΝΜ) και αυτών με ακρωτηριασμό και άλλες κινητικές αναπηρίες (ΑΛΑ), γ) εξετάσει τις διαφορές μεταξύ των καλαθοσφαιριστών με χαμηλό βαθμό (ΧΒ) ταξινόμησης (1 έως 2.5) και αυτών με υψηλό βαθμό (ΥΒ) ταξινόμησης (3 έως 4.5) και δ) καταγράψει την επίδραση προπόνησης προαγωνιστικής προετοιμασίας διάρκειας οκτώ εβδομάδων στην αερόβια ικανότητα και την αναερόβια ισχύ καλαθοσφαιριστών με αμαξίδιο. Για το σκοπό αυτό, δέκα επτά καλαθοσφαιριστές με αμαξίδιο (ηλικίας 30.9 ±7.2 ετών, Χ SD), όλοι εν ενεργεία μέλη της Εθνικής Ομάδας προσήλθαν οικειοθελώς στο εργαστήριο και υποβλήθηκαν σε δύο πειραματικές διαδικασίες σε κυλινδρο-εργόμετρο ειδικά διαμορφωμένο για αμαξίδια. Συγκεκριμένα, αξιολογήθηκε η μέγιστη πρόσληψη οξυγόνου ( O2max) και η μέγιστη αναερόβια ισχύς (Pmax). Επιπλέον, υποβλήθηκαν σε έξι δοκιμασίες αξιολόγησης τεχνικών ικανοτήτων, που έλαβαν μέρος σε κλειστό γυμναστήριο καλαθοσφαίρισης. Οι δοκιμασίες ήταν: α) ταχύτητα 20 μέτρων, β) ελιγμός με μπάλα, γ) διείσδυση και βολή, δ) ελεύθερες βολές, ε) μεταβίβαση ακρίβειας και στ) μακρινή μεταβίβαση. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι, η O2max των καλαθοσφαιριστών ήταν 2.18±0.44 l•min-1 ή 27.2±5.4 ml•kg-1•min-1. Ο μέγιστος πνευμονικός αερισμός ( E2max) ήταν 93.2±14.9 l•min-1, η μέγιστη καρδιακή συχνότητα (HRmax) ήταν 179.9 b•min-1, ενώ το αναπνευστικό κατώφλι προσδιορίσθηκε στο 71.8±6.4 %.της O2max. Αντίστοιχα, η μέγιστη αν-αερόβια ισχύς ήταν 228±37.5 W, η μέση παραγόμενη ισχύς 163±27.6 W, η ελάχιστη ισχύς 130±25.7 W, ενώ ο δείκτης κόπωσης ανήλθε στο 42.7±7.8 %. Η O2max των Ελλήνων καλαθοσφαιριστών συγκρινόμενη με αθλητών άλλων χωρών, που η καλαθοσφαίριση με αμαξίδιο είναι περισσότερο αναπτυγμένη, παρουσιάζεται χαμηλότερη, όταν εκφράζεται σε ποσοστό επί του σωματικού βάρους. Αντίθετα, η Pmax ήταν αρκετά υψηλή (228±33.9) και πιθανόν επηρεάσθηκε από τη σύνθεση του δείγματος (7 αθλητές χωρίς κάκωση στο νωτιαίο μυελό) και από τον τύπο του εργομέτρου, που παρείχε τη δυνατότητα μέτρησης της υψηλότερης τιμής (Ppeak) και όχι της μέσης των 5 καλύτερων δευτερολέπτων (P5). Από την σύγκριση στο εσωτερικό του δείγματος φάνηκε ότι, οι ΚΝΜ είχαν σημαντικά χαμηλότερη O2max μόνον όταν εκφραζόταν σε απόλυτες τιμές (l•min-1) και χαμηλότερο πνευμονικό αερισμό (p<0.01). Παρομοίως, οι καλαθοσφαιριστές με χαμηλό βαθμό ταξινόμησης παρουσίασαν σημαντικά μειωμένες τιμές, έναντι των αθλητών με υψηλό βαθμό, μόνο στην πρόσληψη οξυγόνου και όταν αυτή εκφραζόταν σε απόλυτες τιμές (p<0.05). Ακόμα, από την αξιολόγηση των τεχνικών ικανοτήτων, φάνηκε ότι οι ΧΒ είχαν αποτελέσματα, που υπολειπόταν τωνΥΒ. Σημαντική διαφορά παρουσιάσθηκε μόνο στη δοκιμασία του ελιγμού με μπάλα με εμπόδια (p<0.01). Tέλος, η προπόνηση των οκτώ εβδομάδων βελτίωσε σημαντικά τη μέγιστη πρόσληψη οξυγόνου, είτε αυτή εκφραζόταν σε απόλυτες (l•min-1) τιμές (9.5%), είτε σε ποσοστό επί του σωματικού (ml kg-1•min-1) βάρους (10.5%), το μέγιστο πνευμονικό αερισμό (15.5%), και τη μέγιστη ισχύ (9.1%). Το γεγονός αυτό εξηγείται από το χαμηλό επίπεδο VO2max των ελλήνων καλαθοσφαιριστών πριν από την έναρξη της προετοιμασίας. Αντίθετα, καμιά διαφορά δεν παρουσιάσθηκε κατά την αξιολόγηση της μέγιστης αναερόβιας ισχύος, πριν και μετά την προπόνηση. Β' μέρος. Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΛΗΨΗΣ ΥΓΡΩΝ ΣΤΗΝ ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΚΑΚΩΣΗ ΣΤΟ ΝΩΤΙΑΙΟ ΜΥΕΛΟ. Σκοπός αυτής της εργασίας ήταν να εξετάσει την επίδραση της ενυδάτωσης στις καρδιαγγειακές και θερμορυθμιστικές προσαρμογές, κατά την παρατεταμένη άσκηση υπομέγιστης έντασης, ατόμων με κακώσεις στο νωτιαίο μυελό. Για το λόγο αυτό οκτώ άρρενες ενήλικες (ηλικίας 32.3±8.4 ετών, O2max: 1.71±0.1 l•min-1) με κάκωση στο νωτιαίο μυελό (ΚΝΜ) και εννέα υγιείς νεαροί (ηλικίας 20.6±1 ετών, O2max: 2.65±0.15 l•min-1) χωρίς κινητικές αναπηρίες (ΟΕ) εκτέλεσαν δύο δοκιμασίες (με και χωρίς πρόσληψη υγρών) διάρκειας 60 λεπτών στο 50-55% της O2max σε κυλινδροεργόμετρο για αμαξίδια. Στις δοκιμασίες οι δοκιμαζόμενοι είτε απείχαν εντελώς από λήψη νερού (ΑΦ), είτε αναπλήρωναν 85% των εφιδρωτικών απωλειών (ΕΝ). Οι προσπάθειες γίνονταν με τυχαία και αντισταθμισμένη σειρά. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι ΚΝΜ είχαν σημαντικά χαμηλότερες τιμές στον όγκο παλμού και την καρδιακή παροχή (p<0.01) σε σχέση με τους ΟΕ. Ο όγκος παλμού και των δύο ομάδων είχε σημαντική πτώση και στις δύο συνθήκες, ενώ κατά την αναπλήρωση υγρών η πτώση αυτή περιορίζονταν σημαντικά (p<0.01). Αντίθετα, η καρδιακή παροχή δεν παρουσίασε σημαντικές διαφορές στην ΕΝ, σε σχέση με την ΑΦ συνθήκη. Η καρδιαγγειακή παρέκκλιση (ΚΠ) μάλλον οφείλονταν στην εντονότερη ταχυκαρδία και την πτώση του όγκου παλμού. Η ΚΠ ήταν ίδια και στις δύο ομάδες, ενώ ήταν εντονότερη στη συνθήκη της αφυδάτωσης. Στην ίδια συνθήκη, η θερμοκρασία του στόματος στο 55ο λεπτό ήταν υψηλότερη σε σχέση με την ΕΝ (37.3±0.36 °C και 36.8±0.33 °C για ΚΝΜ σε ΑΦ και ΕΝ αντίστοιχα, ενώ οι ΟΕ 37.3±0.34 °C και 36.8±0.48 °C σε ΑΦ και ΕΝ αντίστοιχα). Στους ΚΝΜ η άνοδος της θερμοκρασίας του στόματος πιθανόν οφείλεται στη μειωμένη ικανότητα θερμορύθμισης, που παρατηρείται σ’ αυτή την πληθυσμιακή ομάδα. Η στοματική λήψη νερού, κατά τη διάρκεια της άσκησης, άμβλυνε σημαντικά την καρδιαγγειακή παρέκκλιση και την άνοδο της θερμοκρασίας του στόματος, σε σχέση με την ΑΦ συνθήκη και στις δύο ομάδες δοκιμαζόμενων. Η επιβράδυνση της καρδιαγγειακής παρέκκλισης στην συνθήκη ΕΝ σχετίζεται με τη μείωση της ταχυκαρδίας. Η αιμάτωση του δέρματος αυξήθηκε σημαντικά (p<0.01) και στις δύο συνθήκες για ΚΝΜ και ΟΕ. Συμπερασματικά, αντίθετα από αυτά που θα αναμένονταν, οι ΚΝΜ δεν είχαν υψηλότερη καρδιαγγειακή παρέκκλιση από τους ΟΕ, ενώ η λήψη υγρών άμβλυνε την ΚΠ και στις δύο ομάδες. Παρόμοια άμβλυνση είχαμε και στη θερμοκρασία στόματος, όταν οι δοκιμαζόμενοι και των δύο ομάδων έκαναν λήψη ύδατος.