Μελέτη της λεπτίνης σε φυσιολογικές κυήσεις, μετά τον τοκετό και στις επανειλημμένες αυτόματες αποβολές

Abstract

Introduction: The aim of this study was to investigate the reasons of recurrent miscarriages and compare the serum leptin levels among women with such history and women with normal reproductive history. The study was also designed to determine the serum leptin in each trimester of normal pregnancy and in the postpartum period and the correlation between leptin levels and BMI of all previous women. Subjects and methods: 201 women participated the study, and were divided into 6 categories as follows: Group A, 30 women with a history of recurrent miscarriages aged 35,10±6,56 years and BMI 23,56±4,65 kgr/m². Group B, 31 women-control group with a normal reproductive history and live births aged 38,26±5,91 years and BMI 25,51±4,18 kgr/m². Group C, 39 women in the first trimester of normal pregnancy aged 30,76±4,22 years and BMI 24,32±3,11 kgr/m². Group D, 39 women in the first trimester of normal pregnancy aged 31,07±4,84 years and BMI 28,61±2,85 kgr/m². Group E, 36 women in the third trimester of normal pregnancy aged 29,77±5,31 years and BMI 29,59±1,66 kgr/m². Finally, Group F, 26 women 3 days postpartum aged 30,76±4,22 years and BMI 25,86±1,89 kgr/m². Serum leptin levels were measured by radioimmunoassay using commercial kits. Results: The serum leptin levels in women with recurrent miscarriages are significantly lower compared with women with normal reproductive history (p= 0,045). Serum leptin levels were positively correlated with BMI in both groups (p= 0,000). There were no statistically significant differences regarding BMI (p= 0,402) and age (p= 0,053) in both groups. Throughout normal pregnancy the serum leptin concentration during the 3 trimesters and in the postpartum period is significantly different (p= 0,000). The highest serum concentrations of leptin are observed during the second trimester and the lowest during the postpartum period. There was significant difference of the serum leptin levels among group D (2nd trimester) and groups C, E, F (p< 0,05). There was also significant difference among group F (postpartum) and D, E, C (p<0,05). In the 2nd trimester of pregnancy and in the postpartum period there was positive correlation among BMI and serum leptin levels (p<0,01) but not in the 1st and 3rd trimester. Conclusions: There were significant fluctuations in serum leptin levels during normal pregnancy and in the postpartum period. Women with recurrent miscarriages have significantly lower serum leptin concentration compared with women with normal reproductive history. Serum leptin may be added in the investigative protocol for assessing couples with recurrent miscarriage. In the future leptin treatment may be considered for women with recurrent miscarriages and low leptin levels, not corresponding to analogous BMI.

Σκοπός: Η μελέτη αυτή σχεδιάστηκε με σκοπό τη διερεύνηση των αίτιων των καθ' εξιν αποβολών και τη σύγκριση των επίπεδων της λεπτίνης του ορού μεταξύ των γυναικών αυτών και γυναικών με φυσιολογικές κυήσεις και ζώντα τέκνα χωρίς αποβολές. Σχεδιάστηκε επίσης με σκοπό να αξιολογηθεί η πορεία των επίπεδων της λεπτίνης του ορού κατά τα τρία τρίμηνα φυσιολογικής κύησης και κατά τη λοχεία. Αναζητήθηκε τέλος η ύπαρξη συσχέτισης ανάμεσα στα επίπεδα λεπτίνης ορού και του Δείκτη Μάζας Σώματος - BMI των παραπάνω γυναικών. Άτομα που μελετήθηκαν και μέθοδοι: Μελετήθηκαν συνολικά διακόσιες μία (201) γυναίκες. Οι γυναίκες ταξινομήθηκαν σε έξι ομάδες: Ομάδα Α’ (n= 30) με ιστορικό καθ' έξιν αποβολών ηλικίας 35,10±6,56 έτη και BMI 23,56±4,65 kgr/m². Ομάδα Β’ (n= 31) γυναίκες - μάρτυρες με φυσιολογικές κυήσεις και ζώντα τέκνα χωρίς αποβολές, ηλικίας 38,26±5,91 έτη και BMI 25,51±4,18 kgr/m². Ομάδα Γ’ (n= 39) εγκυμονούσες στο πρώτο τρίμηνο φυσιολογικής κύησης ηλικίας 30,76±4,22 έτη και BMI 24,32±3,11 kgr/m². Ομάδα Δ’ (n= 39) εγκυμονούσες στο δεύτερο τρίμηνο φυσιολογικής κύησης ηλικίας 31,07±4,84 έτη και BMI 28,61±2,85 kgr/m². Ομάδα Ε’ (n= 36) εγκυμονούσες στο τρίτο τρίμηνο φυσιολογικής κύησης ηλικίας 29,77±5,31 έτη και BMI 29,59±1,66 kgr/m² και τέλος, Ομάδα ΣΤ (n= 26) λεχωΐδες ηλικίας 30,76±4,22 έτη και BMI 25,86±1,89 kgr/m² την 3ημερα μετά τον τοκετό. Από κάθε γυναίκα συλλέχθηκε φλεβικό αίμα κατά την 9η πρωινή. Από κάθε δείγμα ορού προσδιορίστηκαν με ανοσοενζυμική μέθοδο τα επίπεδα λεπτίνης ορού. Αποτελέσματα: Η συγκέντρωση της λεπτίνης του ορού σε γυναίκες με ιστορικό καθ' έξιν αποβολών είναι σημαντικά χαμηλότερη συγκριτικά με γυναίκες με φυσιολογικές κυήσεις χωρίς προβλήματα αναπαραγωγής με ζώντα τέκνα. Αυτή η διαφορά είναι στατιστικά σημαντική (p= 0,045). Και στις δύο ομάδες γυναικών ανεβρέθηκε ισχυρή θετική συσχέτιση ανάμεσα στα επίπεδα της λεπτίνης και το δείκτη μάζας σώματος η οποία και αποδείχθηκε στατιστικά σημαντική (p= 0,000). Όσον αφορά στις υπόλοιπες παραμέτρους που αφορούν στις δύο παραπάνω ομάδες, δηλαδή BMI και ηλικία, δεν εντοπίσθηκαν στατιστικά σημαντικές διάφορες (p= 0,402 για το BMI και p= 0,053 για την ηλικία). Σε φυσιολογικές κυήσεις κατά τα τρία τρίμηνα και κατά τη λοχεία η συγκέντρωση της λεπτίνης του ορού μεταβάλλεται σημαντικά (p= 0,000). Τα υψηλότερα επίπεδα λεπτίνης ορού χαρακτηρίζουν το 2° τρίμηνο της κύησης και τα χαμηλότερα την λοχεία. Υπήρξε στατιστικά σημαντική διαφορά των συγκεντρώσεων της λεπτίνης μεταξύ των ομάδων Δ (2° τρίμηνο) και των υπολοίπων Γ’ (1°), Ε’ (2°), ΣΤ’ (λοχεία) (p< 0,05). Επίσης ανεβρέθηκε στατιστικά σημαντική διαφορά των επίπεδων της λεπτίνης μεταξύ των ομάδων ΣΤ’ και Δ’ και Ε’ (p< 0,05). Στο 2° τρίμηνο της κύησης και κατά η λοχεία παρατηρείται θετική συσχέτιση ανάμεσα στα επίπεδα λεπτίνης ορού και το δείκτη μάζας σώματος BMI, η οποία είναι στατιστικά σημαντική p<0,01. Στο 1° και στο 3° τρίμηνο δεν παρατηρείται καμία αντίστοιχη συσχέτιση. Συμπεράσματα: Κατά τα τρία τρίμηνα της κύησης και τη λοχεία, η συγκέντρωση λεπτίνης ορού παρουσιάζει σημαντικές διακυμάνσεις. Η συγκέντρωση λεπτίνης ορού είναι χαμηλότερη σε γυναίκες με ιστορικό καθ' έξιν αποβολών συγκριτικά με γόνιμες γυναίκες. Το αποτέλεσμα αυτό ισχυροποιεί την πρόταση για προσθήκη της λεπτίνης στο πρωτόκολλο διερεύνησης των γυναικών με καθ' έξιν αποβολές. Στο μέλλον πιθανώς να σχεδιαστούν θεραπευτικά σχήματα με χορήγηση λεπτίνης σε γυναίκες με καθ' έξιν αποβολές και χαμηλά επίπεδα λεπτίνης, ειδικά όταν δεν αντιστοιχούν σε ανάλογο BMI.