Η διδασκαλία του θεάτρου στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση: μια μελέτη περίπτωσης για το Λύκειο

Abstract

This dissertation explores the implementation of the ‘Stanislavski System,’ with a particular focus on the final method of his career, known as ‘Active Analysis,’ in adolescents aged 15-18 within the Greek high school context. The study engaged students from two high schools in the southern suburbs of Athens, employing an experimental approach to the ‘system’ with the ultimate objective of staging a theatrical performance. Special emphasis was placed on fostering naturalistic and authentic acting among adolescent performers and refining their approach to character development. The research examined the extent to which Stanislavski’s methodologies remain relevant in the 21st century, addressing the needs of contemporary adolescent theatre within a postmodern framework. The presentation of the research findings adopts a narrative inquiry and autoethnographic perspective, lending a personal dimension to the synthesis of individual experiences into a collective account. As the findings suggest that Stanislavski’s methods can facilitate a meaningful, creative, and personal engagement with adolescent students and their educators, this study aspires to foster dialogue among pedagogues and artists who share similar academic and artistic concerns.

Η παρούσα διατριβή μελετά την εφαρμογή του ‘συστήματος Stanislavski’, εστιάζοντας στην τελευταία μέθοδο της καριέρας του, που ονομάζεται ‘Ενεργητική Ανάλυση’ (Active Analysis), σε εφήβους 15-18 ετών, στο ελληνικό λύκειο. Το εγχείρημα αυτό ενέπλεξε εφήβους από δύο λύκεια των νοτίων προαστίων στην Αθήνα και δοκίμασε πειραματιστεί με το ‘σύστημα’ με απώτερο στόχο τη δημιουργία θεατρικής παράστασης. Έμφαση δόθηκε στην επιδίωξη φυσικότητας στην υποκριτική των εφήβων-ηθοποιών και στον τρόπο προσέγγισης του χαρακτήρα του ρόλου τους. Διερευνήθηκε κατά πόσον ο Stanislavski και οι προτάσεις του μπορούν να είναι σύγχρονες, αφορούν τον έφηβο του 21ου αιώνα και καλύπτουν τις ανάγκες του μεταμοντέρνου εφηβικού θεάτρου. Η παρουσίαση των αποτελεσμάτων της έρευνας υιοθετεί στοιχεία της αφηγηματικής έρευνας και της αυτοεθνογραφίας, προκειμένου να δώσει έναν προσωπικό τόνο στη σύνθεση σε ένα συλλογικό αφήγημα των ατομικών ιστοριών που βίωσαν τα εμπλεκόμενα μέλη της ομάδας. Καθώς τα αποτελέσματα της έρευνας υποδεικνύουν ότι ο Stanislavski μπορεί να συνομιλήσει για το θέατρο θετικά, δημιουργικά και προσωπικά με τους έφηβους μαθητές και τους δασκάλους τους, δημιουργείται η προσδοκία για το άνοιγμα ενός διαλόγου με άλλους παιδαγωγούς και καλλιτέχνες που μοιράζονται κοινές ανησυχίες με εμάς.