Αντικειμενική αξιολόγηση της δυσφορίας θάμβους σε νοσήματα του πρόσθιου ημιμορίου του οφθαλμού

Abstract

Abstract Purpose: To use a portable electromyographic system for objective evaluation of discomfort glare in patients with keratoconus. Methods: 55 eyes of 31 patients and 24 controls were enrolled in this retrospective case-control study. The electrical activity of the mimic muscles was recorded at three different luminances (500, 3000, and 6000 lx) using a portable electromyographic (EMG) system. A discomfort glare value was obtained as the signal/noise ratio for each recording. All the patients were asked to grade their discomfort after exposure to each luminance using the subjective de Boer scale. Corneal topography-based wavefront analysis, pupil size, and angle kappa were calculated to identify possible significant correlations. Results: Mean values of discomfort glare for the patients’ group were 1.66 (SD 1.5) at 500 lx, 2.7 (SD 1.68) at 3000 lx, and 3.16 (SD 1.92) at 6000 lx; for the control group 1.4 (SD 0.4) at 500 lux, 1.9 (SD 0.86) at 3000 lux and 2.13 (SD 0.9) at 6000 lx. There was a statistically significant difference at the level of 0.05 between the two groups at the 6000-lx illuminance level. There was a significant Spearman’s correlation at all luminances between the objective electromyographic recording and the subjective grading of the discomfort feeling. There were no statistically significant correlations between electromyographic responses and keratometric values, pupil size, or kappa angle. Trefoil and coma were significantly correlated with discomfort glare-estimated electromyographic values. Conclusions: Patients with keratoconus experience higher levels of discomfort when exposed to a glare source, as measured objectively with electromyographic recordings, which may affect their quality of vision.

Σκοπός: Η χρήση ενός φορητού ηλεκτρομυογραφικού συστήματος για την αντικειμενική αξιολόγηση της δυσφορίας θάμβους, μέσω της καταγραφής της δραστηριότητας των μιμικών μυών σε ασθενείς με κερατόκωνο. Μέθοδος: Πενήντα πέντε (55) οφθαλμοί από τριάντα έναν (31) ασθενείς και είκοσι τέσσερις (24) μάρτυρες (controls) συμμετείχαν σε αυτήν τη μελέτη ασθενών - μαρτύρων. Η ηλεκτρική δραστηριότητα των μιμικών μυών καταγράφηκε ύστερα από έκθεση σε τρεις διαφορετικές φωτεινότητες (500, 3000 και 6000 lux) με τη βοήθεια ενός φορητού ηλεκτρομυογραφικού συστήματος. Η τιμή της δυσφορίας θάμβους προσδιορίστηκε ως δείκτης εκείνος που αντιστοιχεί στο λόγο του σήματος (καταγραφή ηλεκτρομυογραφικής δραστηριότητας κατά την έκθεση στο ερέθισμα) προς τον θόρυβο (καταγραφή ηλεκτρομυικής δραστηριότητας στο σκοτάδι) για την έκθεση σε κάθε φωτεινό ερέθισμα. Στη συνέχεια, όλοι οι συμμετέχοντες βαθμολόγησαν την ένταση της όχλησης που ένιωσαν κατά την έκθεση σε κάθε φωτεινό ερέθισμα σε μια κλίμακα από το 1 έως το 9, την κλίμακα de Boer, όπου το 1 αντιστοιχεί στη μέγιστη όχληση και το 9 στην ελάχιστη. Επιπλέον υπολογίστηκαν οι εκτροπές και τα κερατομετρικά με βάση την τοπογραφία κερατοειδούς, το μέγεθος της κόρης και η γωνία κάπα με πρόθεση να ελεγχθούν πιθανές συσχετίσεις. Αποτελέσματα: Η μέση τιμή του δείκτη δυσφορίας θάμβους για την ομάδα των ασθενών ήταν 1.66 (SD 1.5) στα 500 lux, 2.71 (SD 1.68) στα 3000 lux και 3.16 (SD 1.92) στα 6000 lux ενώ οι αντίστοιχες τιμές για την ομάδα των μαρτύρων ήταν 1.4 (SD 0.4) στα 500 lux, 1.9 (SD 0.86) στα 3000 lux και 2.13 (SD 0.9) στα 6000 lux. Η διαφορά ήταν στατιστικά σημαντική στο επίπεδο του 0.05 μεταξύ των δυο ομάδων μόνο στην έκθεση σε φωτεινότητα 6000 lux. Η συσχέτιση, με τον υπολογισμό του συντελεστή του Spearman, μεταξύ των αντικειμενικών μετρήσεων και των υποκειμενικών τιμών στην κλίμακα de Boer ήταν σημαντική σε όλες τις φωτεινότητες. Αντιθέτως δεν προέκυψε στατιστικά σημαντική συσχέτιση μεταξύ των ηλεκτρομυογραφικών καταγραφών και των κερατομετρικών, του μεγέθους της κόρης ή της γωνίας κάπα. Δύο εκτροπές υψηλής τάξης, το trefoil και το coma φαίνεται να εμφανίζουν σημαντική συσχέτιση με τις εκτιμώμενες τιμές του δείκτη δυσφορίας θάμβους. Συμπεράσματα: Οι ασθενείς με κερατοειδικά νοσήματα, φαίνεται να αντιμετωπίζουν υψηλότερα επίπεδα όχλησης όταν εκτίθενται σε μία πηγή φωτός, όπως προκύπτει από την καταγραφή αντικειμενικών μετρήσεων ηλεκτρομυογραφήματος, γεγονός που μπορεί να επηρεάσει δυσμενώς την ποιότητα της όρασης τους.