Φυσική επαναδραστηριοποίηση ασθενών μετά από αγγειοπλαστική επέμβαση στα στεφανιαία αγγεία λόγω οξέος στεφανιαίου συνδρόμου

Abstract

Objective: The present study examines the relationship between exercise capacity and quality of life, depression and anxiety in male patients who underwent angioplasty for acute coronary syndrome and who participated in a 3-month cardiac rehabilitation program. Methods: Patients with a mean age of 53.8±12.2 years with acute coronary syndrome who were treated with angioplasty were included. A total of 36 patients completed the study. 18 completed the assessment at the end of the cardiac rehabilitation program (Group A) and the remaining 18 underwent corresponding measurements without joining a rehabilitation program (Group B). Group A patients exercised individually for 3 months (three times a week) with direct supervision using the zoom method. Exercise capacity [VO2peak(ml/kg/min)] was assessed by a cardiorespiratory test. Variables assessed at baseline and at the end of the study included questionnaire results of quality of life (HRQoL: SF-36) physical and mental component scores (PCS and MCS), anxiety (HADS) and depression (BDI). Results: All outcome measures improved significantly with 3 months of exercise in Group A. Significant relationships were found between VO2peak at baseline as well as improvement in VO2peak and all psychosocial assessment variables in Group A at end of study (p<0.001). In Group B no significant improvements and correlations were found at the end of the study. Conclusions: Improvements in exercise capacity in patients with acute coronary syndrome who underwent percutaneous coronary intervention, after a 3-month physical exercise programme, were significantly associated with improvements in quality of life and mental health.

Σκοπός: Η παρούσα μελέτη εξετάζει τη σχέση μεταξύ της ικανότητας άσκησης και της ποιότητας ζωής, του άγχους και της κατάθλιψης σε άρρενες ασθενείς που υποβλήθηκαν σε αγγειοπλαστική λόγω εκδήλωσης επεισοδίου οξέος στεφανιαίου συνδρόμου και συμμετείχαν σε πρόγραμμα καρδιακής αποκατάστασης διάρκειας 3 μηνών. Μέθοδος: Συμπεριλήφθηκαν ασθενείς μέσης ηλικίας 53,8±12,2 ετών με οξύ στεφανιαίο σύνδρομο που αντιμετωπίσθηκαν με αγγειοπλαστική. Συνολικά 36 ασθενείς ολοκλήρωσαν τη μελέτη. Οι 18 ολοκλήρωσαν την αξιολόγηση στο τέλος του προγράμματος καρδιακής αποκατάστασης (Ομάδα Α) και οι υπόλοιποι 18 υποβλήθηκαν σε αντίστοιχες μετρήσεις χωρίς να ενταχθούν σε πρόγραμμα αποκατάστασης (Ομάδα Β). Οι ασθενείς της Ομάδας Α ασκήθηκαν ατομικά για 3 μήνες (τρεις φορές την εβδομάδα) με απ’ ευθείας παρακολούθηση και οδηγίες με την διαδικτυακή πλατφόρμα zoom. Η ικανότητα άσκησης [VO2peak(ml/kg/min)] αξιολογήθηκε με καρδιοαναπνευστική δοκιμασία κόπωσης. Οι μεταβλητές που αξιολογήθηκαν στην αρχή και στο τέλος της μελέτης περιλάμβαναν τα αποτελέσματα από τα ερωτηματολόγια της ποιότητας ζωής (HRQoL: SF-36) φυσικό και ψυχικό σκορ συνιστωσών (PCS και MCS), του άγχους (HADS) και της κατάθλιψης (BDI). Αποτελέσματα: Όλα τα αποτελέσματα των μετρήσεων βελτιώθηκαν σημαντικά με την 3μηνη άσκηση στην Ομάδα Α. Βρέθηκαν σημαντικές σχέσεις μεταξύ της VO2peak στην αρχή καθώς και της βελτίωσης της VO2peak και όλων των ψυχοκοινωνικών μεταβλητών αξιολόγησης στην Ομάδα Α στο πέρας της μελέτης (p<0.001). Στην Ομάδα Β δεν διαπιστώθηκαν σημαντικές βελτιώσεις και συσχετίσεις στο τέλος της μελέτης. Συμπεράσματα: Οι βελτιώσεις στην ικανότητα άσκησης στους ασθενείς με οξύ στεφανιαίο σύνδρομο μετά από αγγειοπλαστική, που ακολούθησαν πρόγραμμα γύμνασης μικτού τύπου για 3 μήνες, σχετίζονται σημαντικά με βελτιώσεις στην ποιότητα ζωής και την ψυχική υγεία.