Η επίδραση του σακχαρώδη διαβήτη τύπου ΙΙ στη βραχυχρόνια και µακροχρόνια µετεγχειρητική γνωσιακή λειτουργία ασθενών που υποβάλλονται σε µη καρδιοχειρουργικές επεµβάσεις

Abstract

Preliminary evidence suggest a possible relationship between diabetes mellitus and postoperative cognitive disorders. We sought to investigate whether patients with type 2 diabetes mellitus, undergoing elective non-cardiac surgery with general anesthesia, are at increased risk of postoperative cognitive disorders. A prospective case-control study format was followed. One-hundred and fortyfour patients with type 2 diabetes mellitus were recruited. Controls were matched for sex, age, type of operation and educational background. Postoperative delirium andpostoperative cognitive dysfunction were evaluated with the Confusion Assessment Method Diagnostic Algorithm and the 16-item Informant Questionnaire on Cognitive Decline, respectively. Two hundred twenty-eight patients were analyzed. Compared to controls, patients with type 2 diabetes mellitus, were diagnosed with higher rates of cognitive decline pre-operatively (N.=96 versus N.=26, P<0.05) and higher postoperative delirium up to 4 days postoperatively (N.=204 versus N.=68, P<0.05). Increased rates of postoperative cognitive dysfunction were recorded in patients with type 2 diabetesmellitus up to 9 months postoperatively (N.=473 versus N.=192, P<0.05). Insulin dependent patients had higher rates of postoperative delirium on the 2nd (N.=38 versus N.=24, P<0.05) and 3rd day (N.=27 versus N.=16, P<0.05) when compared to non-insulin dependent patients. Logistic multivariate analysis revealed that patients with type 2 diabetes mellitus are at increased risk for postoperative cognitive disorders. Patients with type 2 diabetes mellitus appear to be at a higher risk of postoperative cognitive disorders up to 9 months after elective non-cardiac surgery.

Σκοπός της διδακτορικής διατριβής ήταν η διερεύνηση της επίδρασης του σακχαρώδη διαβήτη τύπου ΙΙ (ΣΔΙΙ) στη βραχυχρόνια και µακροχρόνια µετεγχειρητική (έως και 9 µήνες) έκπτωση της γνωσιακής λειτουργίας και πιο συγκεκριµένα στο µετεγχειρητικό παραλήρηµα και τη µετεγχειρητική έκπτωση της γνωσιακής λειτουργίας ασθενών που υποβάλλονται σε εκλεκτικές µη-καρδιοχειρουργικές επεµβάσεις. Πρόκειται για µία προοπτική µελέτη παρατήρησης, δείκτου-ελέγχου (case control study), στην οποία συµπεριλήφθησαν 144 ασθενείς µε ΣΔΙΙ. Στην οµάδα ελέγχουσυµµετείχαν ασθενείς αντίστοιχου φύλου, ηλικίας, εκπαιδευτικού υποβάθρου και επεµβατικής πράξης. Το µετεγχειρητικό παραλήρηµα αξιολογήθηκε µε τη µέθοδο Confusion Assessment Method Diagnostic Algorithm και η µετεγχειρητική έκπτωση της γνωσιακής λειτουργίας µε το 16-item Informant Questionnaire on Cognitive Decline αντίστοιχα. Συνολικά συµπεριλήφθηκαν 288 ασθενείς. Οι ασθενείς µε ΣΔΙΙ διαγνώσθηκαν µε υψηλότερα ποσοστά ήπιας και µέτριας έκπτωσης της νευρογνωσιακής λειτουργίας προεγχειρητικά (ν=96 έναντι ν=26, P<0,05) και µετεγχειρητικού παραληρήµατος έως και την 4η µετεγχειρητική ηµέρα (ν=204 έναντι ν=68, P<0,05). Επιπλέον, οι διαβητικοί ασθενείς εµφάνισαν αυξηµένη ήπια, µέτρια και σοβαρή έκπτωση της νευρογνωσιακήςλειτουργίας έως και 9 µήνες µετεγχειρητικά (ν=473 έναντι ν=192, P<0,05). Οι ινσουλινοεξαρτώµενοι συµµετέχοντες είχαν µεγαλύτερη συχνότητα µετεγχειρητικού παραληρήµατος την 2η (ν=38 έναντι ν=24, P<0,05) και 3η ηµέρα (ν=27 έναντι ν=16, P<0,05) και σοβαρής έκπτωσης της νευρογνωσιακής λειτουργίας στις 10 ηµέρες, σε σύγκριση µε τους µη-ινσουλινο-εξαρτωµένους. Συµπερασµατικά, οι ασθενείς µε σακχαρώδη διαβήτη τύπου ΙΙ φαίνεται ότιβρίσκονται σε αυξηµένο κίνδυνο µετεγχειρητικής έκπτωσης της γνωσιακής λειτουργίας έως και 9 µήνες µετά από εκλεκτικές µη-καρδιοχειρουργικές επεµβάσεις.