Η έννομη προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας στο πεδίο του ιδιωτικού δικαίου

Abstract

The object of the study is the legal protection of intellectual property in the field of private law.It is clear that a key pillar of the concept of intellectual property is its protection because without it the development of intellectual activity is not possible, as the existence of a capable framework for direct and effective assertion lays the foundation for the substantial realization of rights. The thesis consists of five Chapters and the Conclusions/Final Remarks . In the First Chapter entitled "Introduction to the protection of intellectual property" the purpose and peculiarities of intellectual property are analyzed, the difficulty of protection due to the nature of the work is emphasized, a general approach is made to protection at the international level especially with the TRIPS Agreement and in the EU level primarily with Directive 2004/48 which, together with regulation 44/2001, constituted the first pieces of legislation at the European level which sought to regulate in a unified manner the issues affecting the procedural law area in which until now there had been no interventions at the level of the European Union . The importance of certain provisions of Directive 2004/48 and in particular the provisions on temporary and conservative measures is highlighted, as well as the evidence with parallel reference to the provisions of Law 2121/1993 and of the Civil Code. It is worth noting that for the first time we have the reduction of injunctive measures to an autonomous system of protection with a derogation from the principle of the urgency of the procedure (688 Civil Code).In the Second Chapter entitled "Infringement of copyright" the concept of the work, the infringement, the defense, the rules for the distribution of the burden of proof, the conditions for the removal of the infringement and its omission, as well as specific issues of procedural law are analyzed . In the analysis of the concept of insult, the relevant definition is given, civil protection refers to the exclusive and absolute rights which are defined by the provisions of Law 2121/1993 (property and moral) and which, precisely because of their nature, are directed at all. In the section on the subject of the offense it is pointed out that the offended party is usually the creator or the right holder, while the offending party can be any third party who interferes with their powers without permission or relevant right. In order for the author's action to provide protection consisting in the removal of the infringement and the omission to be certain, it is sufficient for the plaintiff to invoke the actual event of the creation of the work, the possible identity or similarity between the two works, when the infringement consists of copying or modification of his work and the offending action/behaviour of the defendant. For the existence of a legal interest to initiate a declaratory action, it is emphasized that the right must be challenged by the person against whom it is directed. In the event that the plaintiff has a legal interest, to raise a negative recognition action, with which he requests to recognize that the defendant has no rights to the work, the burden of proof is reversed and the defendant will be obliged to prove that he is the creator or beneficiary. The distribution of the burden of proof is analyzed based on the fair compensation/reasonable remuneration provided for in article 5 par. 2 item b of Directive 2001/29, as well as in article 18 par. 3 of Law 2121/1993. The analysis for the presumptions of Article 7 of Law 4481/2017 is detailed and it is argued that collective management or protection organizations are entitled to request judicial protection, either as entitled parties, when property rights were transferred to them, or as non-entitled parties, when it was provided to them power of attorney. In the section on procedural law issues, Brussels Regulation Ia 1215/2012 on international jurisdiction, recognition and enforcement of judgments in civil and commercial matters, which applies to cross-border intellectual property cases of a civil and commercial nature, is examined.In the Third Chapter entitled "The protection of intellectual property rights in the domestic legal order" an analysis is made of the protection of intellectual property rights at the national level with reference to articles 63 A , 64 and 65 of Law 2121/1993, as well as the provisions of the Civil Code to which the above articles often refer, which followed the structure of the TRIPS Agreement and Directive 2004/48. Regarding provision 63 A par. 1 of Law 2121/1993 and in particular with regard to the claim to present evidence controlled by the opposing party, the opinion is expressed that this is an important innovation in the context of the procedural treatment of infringements of intellectual property. With the possibility of issuing an order against the defendant for the production of evidence that is in his possession by resorting to procedures shorter than those provided for in the Code of Civil Procedure, the aim is to prevent risks of thwarting the protection of the beneficiaries of intellectual property rights, due to the evidence inequality or asymmetry. The claim derives from the individual procedural right to evidence based on article 20 paragraph 1 of the Constitution and article 6 paragraph 1 of the European Convention for the Protection of Human Rights. In contrast to the EU acquis which does not regulate the consequences of the opposing party's reluctance to comply, article 63A par. 5 of Law 2121/1993 provides that, if the party is summoned and unreasonably fails to provide the evidence, the corresponding allegations to be proved of the party are considered confessed. Article 64 of Law 2121/1993 is examined in the injunctive measures and protective evidence section and the opinion is expressed that this regulation is not unconstitutional. The regulation of paragraph 1 of article 64 of Law 2121/1993 aims to secure and preserve the evidence of the violation of rights through the conservative confiscation or the detailed inventory and photography of the objects in question, in order to prevent the possibility of their disappearance and not to secure of the creator's claim against the infringer . The provisions of article 64 par. 3 and 4 are then analyzed which provide for the granting of regulatory injunctions, the preventive seizure or judicial bailment of the goods as well as the imposition in cases of offenses on a commercial scale of preventive seizure at the expense of the defendant 's assets . The provision of paragraph 2 of article 64 of Law 2121/1993 which allows the non-specification of projects that are threatened with infringement or are being insulted. Similar is the regulation of article 7 par. 2 of 4481/2017 according to which for the judicial pursuit of the protection of works and creators protected by the organization of collective management or protection. In the section on the compulsory satisfaction of intellectual property rights, reference is made to essential issues, in particular the removal of the infringement, the request to confiscate illegal copies, the amount of the fine, the conditions for imposing compulsory confiscation according to article 1022 of the Civil Code and the conservative confiscation of special assets.In the Fourth Chapter entitled "Infringement of intellectual property rights in the digital environment" the infringement in the digital environment is analyzed. The new digital environment has created new risks for the interests of creators and related beneficiaries. modern technical developments make it possible to extend the system of "reasonable remuneration" in cases where the realization of intellectual property as an absolute right is in doubt. In the section on the law applicable to intellectual property issues on the internet, article 8 par. 1 of the Rome II Regulation is analyzed , the difficulties in highlighting the applicable law on the internet, the possibility to provide the judge with a proportional application of the provisions of article 4 of Rome II Regulation to limit the applicable law by examining certain criteria, the proposal to apply the law of the country in the market affected by the infringement (" market impact "), as well as the current proposals regarding the law applicable to infringements of intellectual property on the Internet which converge towards the law of the country in which there is the closest connection with the infringement. In the section on the delimitation of digital rights/powers, the two basic property rights are analyzed, i.e. the right of reproduction in the digital environment and the right of digital distribution as a special manifestation of the right to present works to the public, and the relevant terminology regarding the concept of digitization is described. uploading , downloading , routing , caching , browsing, on demand calling and streaming. For the moral right it is pointed out that digital technology makes it easy to change, modify, fragment and distort the works, to spread the result of digital processing through networks and to remove any indication of authorship. The section on common Internet offenses analyzes issues such as the "limit" of private reproduction in the field of offense, sharing/sharing files over networks, placing/providing hyperlinks as an act of presentation to the public, user content generated content and the You example Tube . It is pointed out that the role of internet service providers (Internet Service Providers-ISPs ) are among the most controversial issues that have arisen regarding the internet and copyright infringement . The relevant solutions and proposals to solve the problems are examined (French system, reasonable remuneration) and it is found that the peers that peer networks are very useful, but their use must be carried out in moderation, that is, not only with the provision of penalties, but also with appropriate measures to protect intellectual works, such as filtering. The development of problems related to the operation of hyperlinks is also detailed . The problems for the content of online users are examined at this point based on Directive 2000/31 and the terms of use of You are analyzed Tube .The Fifth Chapter entitled "The protection of rights in the digital environment" deals with the protection of intellectual property rights in the digital world. EU member states have taken various legislative initiatives to combat online piracy, with the aim of harmonizing Directives 2001/29 and 2004/48. Many of them, however, did not produce the expected results for the reason that even today , there is no social awareness that the online availability and exchange of works, without the permission of the beneficiary, constitutes an illegal and criminally hellish act, while at the same time the identification of online users / of attackers conflicts, except in certain special cases, with the current European legislation on the protection of personal data and the privacy of communications, which also covers the location and movement data of these users. In the section on taking injunctive measures against mediators (article 64 A Law 2121/1993) it is argued that this is an innovative regulation of Directive 2001/29, because it gives the right to the beneficiaries to turn, not only against the persons who directly offend intellectual property rights, but also to those who mediate or facilitate the infringement. Intermediaries only provide services on the internet, they do not infringe copyright law themselves. In addition to the relevant provisions of Law 2121/1993, the application of article 64 is being considered A Law 2121/1993 on online insults based on the jurisprudence of the Greek courts. A separate section concerns article 66 E L. 2121/1993 and in the administrative procedure for strengthening the protection established by L. 4481/2017 in the model of foreign legislation. It is argued that provided the competent Commission respects the principle of proportionality and respects the fundamental rights of all parties involved (beneficiaries, users, providers ), the introduced procedure will ultimately be judged by its application in practice. Creative licenses are discussed in detail in the online troubleshooting section Commons , Free Software, and Alternative Dispute Resolution Procedures. Further it is argued that Blockchain is one of the cutting-edge technologies associated with the concept of the Fourth Industrial Revolution, which significantly affects the way businesses operate while revolutionizing many innovation ecosystems. For Directive 2019/790 it is pointed out that it is an important piece of legislation aimed at adapting protection to the digital single market. Specific provisions are foreseen for exceptions/limitations, arrangements to improve licensing practices , as well as to achieve the smooth functioning of the market for intellectual property rights. The regulation of Article 17 of the Directive establishes a new complex system of liability for providers of online content exchange services. Directive 2019/790 does not make any reference to the concept of the public and the other criteria for delimiting the right of presentation to the public, a fact from which it can be concluded that the provision of article 3 of the 2001 Directive is still taken into account for the interpretation of these concepts /29 in the context of the standing jurisprudence of the CJEU. An analysis is made of all the opinions that have been expressed as to whether or not Article 17 introduces a new right and it is pointed out that, with this provision, a new complex liability system is introduced for the providers of online content exchange services with increased due diligence obligations, which are accompanied and from an administrative cost. Regarding paragraph 7 of Article 17, which stipulates that cooperation between providers of online content exchange services and licensees should not lead to the prevention of the availability of such content, it is argued that the regulation is more like wishful thinking, since it does not appear at all that the filtering technology of content has gone so far as to distinguish cases that fall within the scope of legislative limitation of intellectual property. In particular, apart from the older CJEU jurisprudence, twelve CJEU decisions are critically analyzed, this jurisprudence is evaluated and then the jurisprudence of the national courts is examined. The decisions analyzed are timely and of particular importance. This is the case law Promusicae , Scarlet , Footbal Dataco , Svensson , Pickney , Pez Hejduk , C More Entertainment , Bestwater , Public Relations Consultants Association, Tom Kabinet , You Tube /Google, as well as the Poland Case. The importance of the decision 4658/2012 of the Single-Member Court of First Instance of Athens is highlighted, which is the first to apply article 64A of Law. 2121/1993, a provision which incorporates a regulation of the EU acquis for the possibility of taking injunctive measures against intermediaries whose services are used by a third party to infringe the right of the creator or a related right, as well as the contrary decision 13478/2014 Law of which rejected the applications judging, among other things, that with the application of the requested measure ( blocking ) , access to websites or services, which may contain or distribute pirated content, but not only such, is excluded, applying the principle of proportionality. The decision C-401/2019 of the ECJ Poland v. European Parliament and Council is analyzed for the annulment of the provision either only of Article 17 paragraph 4 items b) and c) or of Article 17 in its entirety due to its incompatibility with freedom of expression as guaranteed by the Charter of Fundamental Rights of the European Union (Article 11 of the Charter). The Court mostly followed the positions of the Attorney General. He held that Article 17 can only be assessed as a whole, which means that Article 17(4)(b) and (c) should not be assessed separately. The Court confirmed that Article 17 requires online content sharing service providers to carry out prior screening of uploaded content in cases where rights holders have provided "relevant and necessary information". Finally, the transposition of Article 17 of Directive 2019/790 into German law and the method chosen for its integration are analyzed.In the Conclusions/Final Remarks it is argued that the protective framework is sufficient in terms of dealing with infringements of intellectual property, while the fact that the legislation is constantly being enriched, especially with the recent Directive 2019/790, demonstrates the attempt to adapt the law to technological developments but and their utilization by the legislator. The intellectual creator is inherently unable to precisely control the circulation of his work in the online environment, due to the structure and organization of the internet, the emergence of internet service providers and the easy access of countless users to protected content. The law seems to be moving in tandem with the continuous developments in the world of the internet and technology in finding the "golden ratio" between the interests of the intellectual creator and those who have access to his works. Legislation is constantly evolving, especially with Directives 2019/789 and 2019/790, in an effort to adapt the law to technological developments. The willingness of the legislator to evolve the law of intellectual property, so that it keeps pace with the developments that are constantly taking place in the digital world, is hopeful.

Αντικείμενο της μελέτης αποτελεί η έννομη προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας στο πεδίο του ιδιωτικού δικαίου.Είναι σαφές ότι βασικός πυλώνας της έννοιας της πνευματικής ιδιοκτησίας είναι η προστασία της διότι χωρίς αυτή δεν είναι δυνατή η ανάπτυξη της πνευματικής δραστηριότητας, καθώς η ύπαρξη ενός ικανού πλαισίου άμεσης και αποτελεσματικής διεκδίκησης θέτει την βάση της ουσιαστικής πραγμάτωσης των δικαιωμάτων. Η διατριβή αποτελείται από πέντε Κεφάλαια και τα Συμπεράσματα/Καταληκτικές Παρατηρήσεις. Στο Πρώτο Κεφάλαιο με τίτλο «Εισαγωγή στην προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας» αναλύεται ο σκοπός και οι ιδιομορφίες της πνευματικής ιδιοκτησίας, τονίζεται η δυσκολία προστασίας λόγω του χαρακτήρα του έργου, γίνεται μια γενική προσέγγιση της προστασίας σε διεθνές επίπεδο ιδίως με τη Συμφωνία TRIPS και σε ενωσιακό επίπεδο πρωτίστως με την Οδηγία 2004/48 η οποία μαζί με τον κανονισμό 44/2001 αποτέλεσαν σε ευρωπαϊκό επίπεδο τα πρώτα νομοθετήματα τα οποία επιδίωξαν να ρυθμίσουν ενιαία τα ζητήματα που απτονται του δικονομικού δικαίου χώρο στον οποίο μέχρι πότε δεν είχαν γίνει παρεμβάσεις σε επίπεδο ευρωπαϊκή ένωση. Αναδεικνύεται η σημασία των ορισμένων διατάξεων της Οδηγίας 2004/48 και ιδίως των διατάξεων για τα προσωρινά και συντηρητικά μέτρα, καθώς και τα αποδεικτικά στοιχεία με παράλληλη αναφορά στις διατάξεις του Ν. 2121/1993 και του ΚΠολΔ. Αξίζει να σημειωθεί ότι για πρώτη φορά έχουμε την αναγωγή των ασφαλιστικών μέτρων σε ένα αυτόνομο σύστημα προστασίας με παρέκκλιση από την αρχή του κατεπείγοντος της διαδικασίας (688 ΚΠολΔ).Στο Δεύτερο Κεφάλαιο με τίτλο «Η προσβολή του πνευματικού δικαιώματος» αναλύονται η έννοια του έργου, της προσβολής, της άμυνας, των κανόνων κατανομής του βάρους απόδειξης, των προϋποθέσεων για την άρση της προσβολής και την παράλειψη αυτής, καθώς και σε ειδικότερα ζητήματα δικονομικού δικαίου. Στην ανάλυση για την έννοια της προσβολής, δίδεται ο σχετικός ορισμός, η αστική προστασία αφορά στα αποκλειστικά και απόλυτα δικαιώματα τα οποία προσδιορίζονται από τις διατάξεις του Ν. 2121/1993 (περιουσιακό και ηθικό) και τα οποία, ακριβώς λόγω αυτής της φύσης τους, κατευθύνονται κατά παντός. Στην ενότητα για το υποκείμενο της προσβολής επισημαίνεται ότι προσβαλλόμενος είναι συνήθως ο δημιουργός ή ο δικαιούχος, ενώ προσβολέας μπορεί να είναι κάθε τρίτος που επεμβαίνει στις εξουσίες του χωρίς άδεια ή σχετικό δικαίωμα. Για να είναι ορισμένη η αγωγή του δημιουργού προς παροχή προστασίας συνισταμένης στην άρση της προσβολής και την παράλειψη, αρκεί ο ενάγων να επικαλεσθεί το πραγματικό περιστατικό της δημιουργίας του έργου, την τυχόν ταυτότητα ή ομοιότητα μεταξύ των δύο έργων, όταν η προσβολή συνίσταται σε αντιγραφή ή τροποποίηση του έργου του και την προσβλητική ενέργεια/συμπεριφορά του εναγομένου. Για την ύπαρξη εννόμου συμφέροντος προς έγερση αναγνωριστικής αγωγής τονίζεται ότι απαιτείται αμφισβήτηση του δικαιώματος από αυτόν κατά του οποίου στρέφεται. Σε περίπτωση που ο ενάγων έχει έννομο συμφέρον, να εγείρει αρνητική αναγνωριστική αγωγή, με την οποία ζητεί να αναγνωρισθεί ότι ο εναγόμενος δεν έχει δικαιώματα επί του έργου, αντιστρέφεται το βάρος της απόδειξης και ο εναγόμενος θα είναι υποχρεωμένος να αποδείξει ότι είναι δημιουργός ή δικαιούχος. Η κατανομή του βάρους απόδειξης αναλύεται με βάση τη δίκαιη αποζημίωση/εύλογη αμοιβή που προβλέπεται στο άρθρο 5 παρ. 2 στοιχείο β΄ της Οδηγίας 2001/29, καθώς και στο άρθρο 18 παρ. 3 Ν. 2121/1993. Η ανάλυση για τα τεκμήρια του άρθρου 7 Ν. 4481/2017 είναι λεπτομερής και υποστηρίζεται ότι οι οργανισμοί συλλογικής διαχείρισης ή προστασίας νομιμοποιούνται να ζητήσουν δικαστική προστασία, είτε ως δικαιούχοι διάδικοι, όταν περιουσιακά δικαιώματα μεταβιβάστηκαν σε αυτούς, είτε ως μη δικαιούχοι διάδικοι, όταν παρασχέθηκε σε αυτούς πληρεξουσιότητα. Στην ενότητα για τα ζητήματα δικονομικού δικαίου εξετάζεται ο Κανονισμός Βρυξέλλες Ια 1215/2012 για τη διεθνή δικαιοδοσία, την αναγνώριση και την εκτέλεση αποφάσεων σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις που εφαρμόζεται στις αστικής και εμπορικής φύσης διασυνοριακές υποθέσεις πνευματικής ιδιοκτησίας.Στο Τρίτο Κεφάλαιο με τίτλο «Η προστασία των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας στην εσωτερική έννομη τάξη» γίνεται ανάλυση της προστασίας των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας σε εθνικό επίπεδο με αναφορά στα άρθρα 63 Α, 64 και 65 Ν. 2121/1993, καθώς και στις διατάξεις του ΚΠολΔ στις οποίες συχνά παραπέμπουν τα ως άνω άρθρα, τα οποία ακολούθησαν τη δομή της Συμφωνίας TRIPS και της Οδηγίας 2004/48. Για τη διάταξη 63 Α παρ. 1 Ν. 2121/1993 και ειδικότερα όσον αφορά στην αξίωση προσκόμισης των ελεγχομένων από τον αντίδικο αποδεικτικών στοιχείων, διατυπώνεται η άποψη ότι πρόκειται για σημαντική καινοτομία στο πλαίσιο της δικονομικής μεταχείρισης των προσβολών της πνευματικής ιδιοκτησίας. Με τη δυνατότητα έκδοσης διαταγής σε βάρος του καθού για την προσκόμιση αποδεικτικών στοιχείων που βρίσκονται στη σφαίρα κατοχής του με προσφυγή σε διαδικασίες συντομότερες από αυτές που προβλέπονται στον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, επιδιώκεται η αποτροπή κινδύνων ματαίωσης της προστασίας των δικαιούχων δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, λόγω της αποδεικτικής ανισότητας ή ασυμμετρίας. Η αξίωση απορρέει από το ατομικό δικονομικό δικαίωμα προς απόδειξη που θεμελιώνεται στο άρθρο 20 παρ. 1 του Συντάγματος και στο άρθρο 6 παρ. 1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Σε αντίθεση με το ενωσιακό κεκτημένο που δεν ρυθμίζει τις συνέπειες της απείθειας του αντιδίκου να συμμορφωθεί, το άρθρο 63Α παρ. 5 του Ν. 2121/1993 προβλέπει ότι, αν ο διάδικος κληθεί και αδικαιολόγητα δεν προσκομίσει τα αποδεικτικό στοιχεία, οι αντίστοιχοι προς απόδειξη ισχυρισμοί του διαδίκου θεωρούνται ομολογημένοι. Στην ενότητα ασφαλιστικά μέτρα και συντηρητική απόδειξη εξετάζεται το άρθρο 64 Ν. 2121/1993 και διατυπώνεται η άποψη ότι η ρύθμιση αυτή δεν είναι αντισυνταγματική. Η ρύθμιση της παραγράφου 1 του άρθρου 64 Ν. 2121/1993 στοχεύει στην εξασφάλιση και διατήρηση των αποδείξεων τέλεσης της προσβολής των δικαιωμάτων με τη συντηρητική κατάσχεση ή την αναλυτική απογραφή και φωτογράφηση των επίδικων αντικειμένων, ώστε να αποτραπεί το ενδεχόμενο εξαφάνισης τους και όχι στην εξασφάλιση της απαίτησης του δημιουργού κατά του προσβολέα. Στη συνέχεια αναλύονται οι διατάξεις του άρθρου 64 παρ. 3 και 4 που προβλέπουν τη χορήγηση ρυθμιστικών ασφαλιστικών μέτρων, τη συντηρητική κατάσχεση ή δικαστική μεσεγγύηση των εμπορευμάτων καθώς και την επιβολή σε περιπτώσεις προσβολών σε εμπορική κλίμακα συντηρητικής κατάσχεσης εις βάρος περιουσιακών στοιχείων του καθου. Η διάταξη της παραγράφου 2 του άρθρου 64 Ν. 2121/1993 που επιτρέπει τη μη εξειδίκευση των έργων που απειλούνται με προσβολή ή προσβάλλονται. Παρόμοια είναι και η ρύθμιση του άρθρου 7 παρ. 2 του 4481/2017 σύμφωνα με την οποία για τη δικαστική επιδίωξη της προστασίας των έργων και των δημιουργών που προστατεύονται από τον οργανισμό συλλογικής διαχείρισης ή προστασίας. Στην ενότητα για την αναγκαστική ικανοποίηση των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας γίνεται αναφορά σε ουσιώδη ζητήματα, ιδίως στην άρση της προσβολής, στο αίτημα κατάσχεσης των παρανόμων αντιτύπων, στο ύψος της χρηματικής ποινής, στις προϋποθέσεις επιβολής αναγκαστικής κατάσχεσης κατά το άρθρο 1022 ΚΠολΔ και στη συντηρητική κατάσχεση ειδικών περιουσιακών στοιχείων.Στο Τέταρτο Κεφάλαιο με τίτλο «Η προσβολή των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας στο ψηφιακό περιβάλλον» αναλύεται η προσβολή στο ψηφιακό περιβάλλον. Το νέο ψηφιακό περιβάλλον δημιούργησε νέους κινδύνους για τα συμφέροντα των δημιουργών και των συγγενών δικαιούχων. οι σύγχρονες τεχνικές εξελίξεις καθιστούν πιθανή την επέκταση του συστήματος της «εύλογης αμοιβής» σε περιπτώσεις, όπου είναι αμφίβολή η πραγμάτωση της πνευματικής ιδιοκτησίας ως απόλυτου δικαιώματος. Στην ενότητα για το εφαρμοστέο δίκαιο στα ζητήματα πνευματικής ιδιοκτησίας στο διαδίκτυο αναλύεται το άρθρο 8 παρ. 1 του Κανονισμού Ρώμη ΙΙ, οι δυσκολίες στην ανάδειξη του εφαρμοστέου δικαίου στο διαδίκτυο, η δυνατότητα να παρέχεται στον δικαστή κατ' αναλογική εφαρμογή των διατάξεων του άρθρου 4 του Κανονισμού Ρώμη II να περιορίσει το εφαρμοστέο δίκαιο εξετάζοντας ορισμένα κριτήρια, η πρόταση για την εφαρμογή του δικαίου της χώρας στην αγορά της οποίας έχει επιπτώσεις η προσβολή («market impact»), καθώς και οι σύγχρονες προτάσεις ως προς το εφαρμοστέο δίκαιο σε προσβολές πνευματικής ιδιοκτησίας στο διαδίκτυο που συγκλίνουν προς το δίκαιο της χώρας στην οποία υπάρχει ο στενότερος δεσμός με την προσβολή. Στην ενότητα για την οριοθέτηση των ψηφιακών δικαιωμάτων/εξουσιών αναλύονται τα δύο βασικά περιουσιακά δικαιώματα δηλ. το δικαίωμα αναπαραγωγής στο ψηφιακό περιβάλλον και το δικαίωμα ψηφιακής διάθεσης ως ειδική έκφανση του δικαιώματος παρουσίασης έργων στο κοινό και περιγράφεται η σχετική ορολογία όσον αφορά στην έννοια της ψηφιοποίησης, uploading, downloading, routing, caching, browsing,on demand κλήση και streaming. Για το ηθικό δικαίωμα επισημαίνεται ότι η ψηφιακή τεχνολογία καθιστά εύκολη την αλλαγή, τροποποίηση, τεμαχισμό και παραμόρφωση των έργων, τη διάχυση του αποτελέσματος της ψηφιακής επεξεργασίας μέσω δικτύων και την απομάκρυνση κάθε ένδειξης δημιουργού. Στην ενότητα για τις συνήθεις προσβολές στο διαδίκτυο αναλύονται ζητήματα, όπως το «όριο» της ιδιωτικής αναπαραγωγής στο πεδίο της προσβολής, η ανταλλαγή/διαμοιρασμός αρχείων μέσω των δικτύων, η τοποθέτηση/παροχή υπερσυνδέσμων ως πράξη παρουσίασης στο κοινό, το περιεχόμενο διαδικτυακών χρηστών-user generated content και το παράδειγμα You Tube. Επισημαίνεται ότι ο ρόλος των φορέων παροχής διαδικτυακών υπηρεσιών (Internet Service Providers-ISPs) είναι από τα πιο αμφιλεγόμενα ζητήματα που έχουν ανακύψει αναφορικά με το διαδίκτυο και την προσβολή πνευματικών δικαιωμάτων. Εξετάζονται οι σχετικές λύσεις και προτάσεις για την επίλυση των προβλημάτων (Γαλλικό σύστημα, εύλογη αμοιβή) και διαπιστώνεται ότι τα peer to peer δίκτυα είναι πολύ χρήσιμα, αλλά η χρήση τους πρέπει να διενεργείται με μέτρο, δηλαδή όχι μόνο με την πρόβλεψη κυρώσεων, αλλά και με τα κατάλληλα μέτρα προστασίας των πνευματικών έργων, όπως αυτό του φιλτραρίσματος. Λεπτομερειακή είναι επίσης η ανάπτυξη των προβλημάτων τα οποία έχουν σχέση με τη λειτουργία των υπερσυνδέσμων. Τα προβλήματα για το περιεχόμενο των διαδικτυακών χρηστών εξετάζονται στο σημείο αυτό με βάση την Οδηγία 2000/31 και αναλύονται οι όροι χρήσης του You Tube.Το Πέμπτο Κεφάλαιο με τίτλο «Η προστασία των δικαιωμάτων στο ψηφιακό περιβάλλον» αφορά την προστασία των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας στο ψηφιακό κόσμο. Τα κράτη-μέλη της ΕΕ ανέλαβαν ποικίλες νομοθετικές πρωτοβουλίες για την πάταξη της διαδικτυακής πειρατείας, με σκοπό την εναρμόνιση προς τις Οδηγίες 2001/29 και 2004/48. Πολλές όμως από αυτές, δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα αποτελέσματα για τον λόγο ότι ακόμη και σήμερα, δεν υπάρχει κοινωνική συνείδηση ότι η διαδικτυακή διάθεση και ανταλλαγή έργων, χωρίς την άδεια του δικαιούχου, συνιστά παράνομη και ποινικά κολάσιμη πράξη, ενώ παράλληλα η ταυτοποίηση των διαδικτυακών χρηστών/προσβολέων προσκρούει, εκτός ορισμένων ειδικών περιπτώσεων, στην ισχύουσα ευρωπαϊκή νομοθεσία για την προστασία των προσωπικών δεδομένων και του απορρήτου των επικοινωνιών, το οποίο καλύπτει και τα δεδομένα θέσης και κίνησης των χρηστών αυτών. Στην ενότητα για τη λήψη ασφαλιστικών μέτρων κατά των διαμεσολαβητών (άρθρο 64 Α Ν. 2121/1993) υποστηρίζεται ότι πρόκειται για μια καινοτόμο ρύθμιση της Οδηγίας 2001/29, γιατί δίνει το δικαίωμα στους δικαιούχους να στραφούν, όχι μόνο κατά των ατόμων που απευθείας προσβάλλουν τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, αλλά και σε όσους μεσολαβούν ή διευκολύνουν την προσβολή. Οι διαμεσολαβητές παρέχουν μόνο υπηρεσίες στο διαδίκτυο, δεν παραβιάζουν οι ίδιοι το δίκαιο της πνευματικής ιδιοκτησίας. Πέρα από τις σχετικές ρυθμίσεις του Ν. 2121/1993, εξετάζεται η εφαρμογή του άρθρου 64 Α Ν. 2121/1993 στις διαδικτυακές προσβολές με βάση των νομολογία των ελληνικών δικαστηρίων. Ξεχωριστή ενότητα αφορά στο άρθρο 66 Ε Ν. 2121/1993 και στη διοικητική διαδικασία ενίσχυσης της προστασίας που θεσπίστηκε με τον Ν. 4481/2017 στο πρότυπο αλλοδαπών νομοθεσιών. Υποστηρίζεται ότι με την προϋπόθεση της τήρησης της αρχής της αναλογικότητας και του σεβασμού των θεμελιωδών δικαιωμάτων όλων των εμπλεκομένων μερών (δικαιούχων, χρηστών, παρόχων) από την αρμόδια Επιτροπή, η εισαγόμενη διαδικασία τελικά θα κριθεί από την εφαρμογή στην πράξη. Στην ενότητα για τις εναλλακτικές λύσεις προς αντιμετώπιση των προβλημάτων στο διαδίκτυο εξετάζονται λεπτομερώς οι άδειες Creative Commons, το ελεύθερο λογισμικό και οι εναλλακτικές διαδικασίες επίλυσης διαφορών. Περαιτέρω υποστηρίζεται ότι το Blockchain είναι μία από τις τεχνολογίες αιχμής που συνδέονται με την έννοια της Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης, η οποία επηρεάζει σημαντικά τον τρόπο λειτουργίας των επιχειρήσεων ενώ φέρνει επανάσταση σε πολλά οικοσυστήματα καινοτομίας. Για την Οδηγία 2019/790 επισημαίνεται ότι αποτελεί σημαντικό νομοθέτημα που έχει στόχο την προσαρμογή της προστασίας στην ψηφιακή ενιαία αγορά. Προβλέπονται ειδικές διατάξεις για τις εξαιρέσεις/περιορισμούς, ρυθμίσεις για τη βελτίωση των πρακτικών αδειοδότησης, καθώς και για την επίτευξη εύρυθμης λειτουργίας της αγοράς δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας. Η ρύθμιση του άρθρου 17 της οδηγίας θεσπίζει ένα νέο σύνθετο σύστημα ευθύνης για τους παρόχους on line υπηρεσιών ανταλλαγής περιεχομένου. Για την έννοια του κοινού και τα λοιπά κριτήρια οριοθέτησης του δικαιώματος παρουσίασης στο κοινό, η Οδηγία 2019/790 δεν κάνει καμία αναφορά, γεγονός από το οποίο συμπεραίνεται ότι για την ερμηνεία των εννοιών αυτών εξακολουθεί να λαμβάνεται υπόψη η διάταξη του άρθρου 3 της Οδηγίας 2001/29 στο πλαίσιο της πάγιας νομολογίας του ΔΕΕ. Γίνεται ανάλυση όλων των απόψεων που έχουν διατυπωθεί ως προς το εάν το άρθρο 17 εισάγει ή όχι νέο δικαίωμα και επισημαίνεται ότι, με τη διάταξη αυτή εισάγεται ένα νέο σύνθετο σύστημα ευθύνης για τους παρόχους on line υπηρεσιών ανταλλαγής περιεχομένου με αυξημένες υποχρεώσεις επιμέλειας, οι οποίες συνοδεύονται και από ένα διαχειριστικό κόστος. Για την παράγραφο 7 του άρθρου 17, που ορίζει ότι η συνεργασία μεταξύ παροχών επιγραμμικών υπηρεσιών ανταλλαγής περιεχομένου και δικαιούχων δεν θα πρέπει να οδηγεί στην πρόληψη της διαθεσιμότητας τέτοιου περιεχομένου, υποστηρίζεται ότι η ρύθμιση μοιάζει περισσότερο με ευχή, καθόσον ουδόλως προκύπτει ότι η τεχνολογία φιλτραρίσματος του περιεχομένου έχει φτάσει στο σημείο να διακρίνει περιπτώσεις που υπάγονται στο πεδίο εφαρμογής νομοθετικού περιορισμού της πνευματικής ιδιοκτησίας. Ειδικότερα, εκτός από την παλαιότερη νομολογία ΔΕΕ, αναλύονται με κριτικό πνεύμα δώδεκα αποφάσεις ΔΕΕ, γίνεται η αποτίμηση της νομολογίας αυτής και στη συνέχεια εξετάζεται η νομολογία των εθνικών δικαστηρίων. Οι αποφάσεις που αναλύονται είναι επίκαιρες και ιδιαίτερης σημασίας. Πρόκειται για τη νομολογία Promusicae, Scarlet, Footbal Dataco, Svensson, Pickney, Pez Hejduk, C More Entertainment, Bestwater, Public Relations Consultants Association, Tom Kabinet, You Tube/Google, καθώς και την Υπόθεση Πολωνίας. Αναδεικνύεται η σημασία της απόφασης 4658/2012 του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών που εφαρμόζει για πρώτη το άρθρο 64Α ν . 2121/1993, διάταξη η οποία ενσωματώνει ρύθμιση του ενωσιακού κεκτημένου για τη δυνατότητα λήψης ασφαλιστικών μέτρων κατά των διαμεσολαβητών οι υπηρεσίες των οποίων χρησιμοποιούνται από τρίτο για την προσβολή του δικαιώματος του δημιουργού ή συγγενικού δικαιώματος, καθώς και η αντίθετη απόφαση 13478/2014 ΜΠρΑθ απόφαση η οποία απέρριψε τις αιτήσεις κρίνοντας μεταξύ άλλων ότι με την εφαρμογή του αιτούμενου μέτρου (blocking) αποκλείεται η πρόσβαση σε ιστοσελίδες ή υπηρεσίες, οι οποίες μπορεί να περιέχουν ή να διανέμουν πειρατικό περιεχόμενο αλλά όχι μόνο τέτοιο, εφαρμοζόμενης και της αρχής της αναλογικότητας. Αναλύεται η απόφαση C-401/2019 του ΔΕΚ Πολωνία κατά Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και Συμβουλίου για την ακύρωση της διάταξης είτε μόνο του άρθρου 17 παράγραφος 4 στοιχεία β) και γ) είτε του άρθρου 17 στο σύνολό της λόγω του ασυμβίβαστου με την ελευθερία της έκφρασης όπως εγγυάται ο Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης ( Άρθρο 11 του Χάρτη). To Δικαστήριο ακολούθησε ως επί το πλείστον τις θέσεις του Γενικού Εισαγγελέα. Θεώρησε ότι το άρθρο 17 μπορεί να αξιολογηθεί μόνο στο σύνολό του, πράγμα που σημαίνει ότι τα στοιχεία β) και γ) του άρθρου 17 παράγραφος 4 δεν πρέπει να αξιολογούνται χωριστά. Το Δικαστήριο επιβεβαίωσε ότι το άρθρο 17 απαιτεί από τους διαδικτυακούς παρόχους υπηρεσιών κοινής χρήσης περιεχομένου να διενεργούν εκ των προτέρων έλεγχο του μεταφορτωμένου περιεχομένου σε περιπτώσεις όπου οι κάτοχοι δικαιωμάτων έχουν παράσχει «σχετικές και απαραίτητες πληροφορίες». Τέλος αναλύεται η μεταφορά του άρθρου 17 της οδηγίας 2019/790 στο γερμανικό δίκαιο και ο τρόπος που επελέγη για την ενσωμάτωσή της.Στα Συμπεράσματα/Καταληκτικές Παρατηρήσεις υποστηρίζεται ότι το προστατευτικό πλαίσιο είναι επαρκές ως προς την αντιμετώπιση των προσβολών της πνευματικής ιδιοκτησίας, ενώ το γεγονός ότι η νομοθεσία εμπλουτίζεται συνεχώς, ιδίως με την πρόσφατη Οδηγία 2019/790, καταδεικνύει την προσπάθεια προσαρμογής του δικαίου στις τεχνολογικές εξελίξεις αλλά και την αξιοποίησή τους από το νομοθέτη. Ο πνευματικός δημιουργός δεν είναι εκ των πραγμάτων σε θέση να ελέγξει επακριβώς την κυκλοφορία του έργου του στο διαδικτυακό περιβάλλον, εξαιτίας της δομής και οργάνωσης του διαδικτύου, της εμφάνισης των παροχών υπηρεσιών διαδικτύου και της εύκολης πρόσβασης αμέτρητων χρηστών στο προστατευόμενο περιεχόμενο. Το δίκαιο φαίνεται να προχωρά παράλληλα με τις εξελίξεις που σημειώνονται συνεχώς στον κόσμο του διαδικτύου και της τεχνολογίας στην εξεύρεση της «χρυσής τομής» μεταξύ των συμφερόντων του πνευματικού δημιουργού και όσων έχουν πρόσβαση στα έργα του. Η νομοθεσία εξελίσσεται διαρκώς, ιδίως με τις Οδηγίες 2019/789 και 2019/790, στην προσπάθεια προσαρμογής του δικαίου στις τεχνολογικές εξελίξεις. Ελπιδοφόρα είναι η διάθεση του νομοθέτη να εξελίσσει το δίκαιο της πνευματικής ιδιοκτησίας, έτσι ώστε αυτό να συμβαδίζει με τις εξελίξεις που σημειώνονται συνεχώς στον ψηφιακό κόσμο.