Η τουρκική ως δεύτερη/ξένη γλώσσα: η περίπτωση των συνταγμάτων "AD TAMLAMASI"

Abstract

The aim of this dissertation is to add weight to the limited experimental studies of Turkish SLA (second language acquisition) currently available. More specifically, it seeks to highlight particular aspects of the learning process for the three forms of Turkish ad tamlaması namely: Ο-(n)In O-(s)I(n), Ο O-(s)I(n) and O O-(y) through the study of the interlingual behavior of non-speaking adult students of L2-Turkish. In this light, the questions the dissertation seeks to answer, relate to the following issues: a) form-meaning-function relationship in Turkish ad tamlaması, b) sequence of learning in the three forms of ad tamlaması, c) relationship of external factors (such as L1 (first language / mother tongue), learning environment, proficiency level in L2) and order of acquisistion of ad tamlamasıd) the valency of Language Transfer/ Interference in Turkish-SLA.With these aims/ issues being the focus, the dissertation is organized on three axies.Initially, a theoretically neutral description of the three forms of Turkish ad tamlaması with scientific criteria is attempted, after which their structural / typological characteristics are pointed out. The description of each form is thoroughly made after submission of all three forms under 12 common tests-criteria through which the similarities and differences between each form came out. Secondly, in the experimental part, the experimental investigation of the hypotheses is attempted with statistical methods. The experimental group is divided into sub-groups in terms of specific parametric characteristics which are associated with some exocentric factors which might determine the learning process of ad tamlaması. Our sample (j) consists of speakers of different mother tongues/ L1s (Greek, Turkic, Arabic, Persian, Chinese and Russian), (ii) belongs to two levels of language learning (beginner and intermediate) and (iii) learns L2-Turkish in different learning environments (in Turkey (natural) and Greece (non-natural)). The results and their statistical analysis have shown that all participants, regardless of their L1, follow the same learning path in the acquisition of the various forms of ad tamlaması. The uniform attitude of the students in the sequence of learning of ad tamlaması and the systematicity in their errors will assumedly show that the Language Transfer Hypothesis does not offer substantial interpretive possibilities in our case. We assume that errors are mainly intralingual (and not interlingual) and that the degree of semantic and morphological transparency of each form of ad tamlaması plays a decisive role in the learning sequence and learning speed of each type. Thirdly, the didactic extensions of the phenomenon are discussed. The dissertation tries to challenge the seemingly true but also misleading traditional theoretical basis according to which the three types of Turkish ad tamlaması should be taught interwoven, in parallel or even simultaneously, counter-proposing instead the distinction of the three forms of ad tamlaması and their differentiated and disconnected teaching. We thus conclude that the traditional approach of teaching the three forms in a unified way, under the prism of the umbrella-term ad tamlaması, is insufficient and a more renewed tendency, which will emphasize the particularly important syntactic characteristics of each type is needed.

Η παρούσα διατριβή έχει σκοπό να προσθέσει ένα λιθαράκι στις περιορισμένες έως σήμερα πειραματικές μελέτες της ΚΓ2-τουρκικής. Συγκεκριμένα επιδιώκει να αναδείξει τις ιδιαίτερες πτυχές της διαδικασίας κατάκτησης των 3 μορφών Ονοματικών Συνταγμάτων (ΟΣ) ad tamlaması της τουρκικής (συγκεκριμένα Ο-(n)In O-(s)I(n), Ο O-(s)I(n) και O O-(y)) μέσα από τη μελέτη της διαγλωσσικής συμπεριφοράς αλλόφωνων ενηλίκων σπουδαστών της τουρκικής-Γ2. Υπό αυτό το πρίσμα τα ερωτήματα που προσπαθεί να απαντήσει η διατριβή άπτονται των εξής θεμάτων: α) σχέση μορφής-σημασίας-λειτουργίας στα τουρκικά ΟΣ, β) σειρά κατάκτησης των ad tamlaması, γ) σχέση εξωτερικών παραγόντων (Γ1, περιβάλλον, επίπεδο γλωσσομάθειας) και σειρά κατάκτησης, δ) ισχύς της Γλωσσικής Παρεμβολής στην ΚΓ2-τουρκική. Με γνώμονα αυτούς τους στόχους, η διατριβή οργανώνεται σε τρεις άξονες. Αρχικά, με μια θεωρητικά ουδέτερη περιγραφή, επιχειρείται μια ενδελεχής ανάλυση των 3 μορφών των ΟΣ της τουρκικής με επιστημονικά κριτήρια όπου επισημαίνονται τα δομικά/ τυπολογικά τους χαρακτηριστικά. Η περιγραφή της κάθε μιας από τις 3 μορφές ΟΣ γίνεται διεξοδικά ύστερα από την υποβολή τους σε 12 κοινές δοκιμασίες-κριτήρια μέσα από τις οποίες φαίνονται οι ομοιότητες και διαφορές μεταξύ τους. Στη συνέχεια, στο πειραματικό μέρος επιχειρείται η πειραματική διερεύνηση των υποθέσεων με στατιστικές μεθόδους. Η πειραματική ομάδα χωρίστηκε σε υποομάδες ως προς συγκεκριμένα παραμετρικά χαρακτηριστικά τα οποία συνδέονται με εξωγενείς παράγοντες που εικάζουμε ότι καθορίζουν τη διαδικασία κατάκτησης των συνταγμάτων ΟΣ στην ΚΓ2-τουρκική. Τα δείγμα λοιπόν (ι) απαρτίζεται από ομιλητές διαφορετικών μητρικών γλωσσών-Γ1 (ελληνικά, τουρκικές γλώσσες, αραβικά, περσικά, κινέζικα και ρωσικά), (ιι) ανήκει σε δύο επίπεδα γλωσσομάθειας (αρχάριο και μέσο) και (ιιι) μαθαίνει τη Γ2 σε διαφορετικά περιβάλλοντα μάθησης (στην Τουρκία (φυσικό) και την Ελλάδα (μη φυσικό)). Από τα αποτελέσματα και τη στατιστική ανάλυση προκύπτει ότι όλοι οι συμμετέχοντες ανεξαρτήτως Γ1 ακολουθούν την ίδια πορεία μάθησης στην κατάκτηση των διαφόρων μορφών ΟΣ. Η ομοιόμορφη στάση του δείγματος στη σειρά κατάκτησης των 3 τύπων ΟΣ και η συστηματικότητα στις λανθασμένες επιλογές θα δείξει ότι η υπόθεση της γλωσσικής παρεμβολής δεν προσφέρει ουσιαστικές ερμηνευτικές δυνατότητες στην προκειμένη περίπτωση. Εικάζουμε ότι τα λάθη είναι κυρίως ενδογλωσσικά (και όχι διαγλωσσικά) και ότι ο ο βαθμός σημασιολογικής και μορφο-συντακτικής διαφάνειας της κάθε μορφής ΟΣ παίζει καθοριστικό ρόλο στη σειρά και ταχύτητα κατάκτησης του κάθε τύπου. Σε ένα τρίτο μέρος αξιοποιούνται οι διδακτικές προεκτάσεις του φαινομένου. Η διατριβή προσπαθεί να ανατρέψει τη φαινομενικά αληθή αλλά παραπλανητική παραδοσιακή θεωρητική βάση που θέλει τις 3 κατηγορίες να διδάσκονται σε αλληλοσύνδεση μεταξύ τους, προτάσσοντας αντ αυτού τη διακριτότητα των 3 τύπων ΟΣ και τη διαφοροποιημένη και αποσυνδεδεμένη διδασκαλία τους. Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η παραδοσιακή προσέγγιση διδασκαλίας των 3 μορφών ΟΣ με ενιαίο τρόπο, κάτω από το συσπειρωτικό πρίσμα του όρου-ομπρέλα ad tamlaması, είναι ανεπαρκής και απαιτεί μια πιο ανανεωμένη τάση διάκρισης των 3 μορφών, όπου θα τονίζονται τα ιδιαίτερα σημασιο-συντακτικά χαρακτηριστικά του κάθε τύπου.

Bu tezin amacı, Türkçede İkinci Dil Edinimi (İDE)’nin sınırlı deneysel çalışmalarına küçük bir taş eklemektir. Daha spesifik olarak, Türk ad tamlamasının 3 biçimin (yani Ο-(n)In O-(s)I(n), Ο O-(s)I(n) ve O O-(y)) öğrenme sürecinin belirli yönlerini vurgulamayı amaçlamaktadır. Bu amaç için Türk dili konuşmayan yetişkin öğrencilerin dillerarası davranışları incelenmektedir. Bu doğrultuda tezin cevap aradığı sorular şu konulara ilişkindir: a) Türkçe’de ad tamlamasının biçim-anlam-işlev ilişkisi, b) ad tamlamasının 3 biçimindeki öğrenme sırası, c) anadili, öğrenme ortamı, ikinci dildeki yeterlilik düzeyi gibi dış etkenler ile ad tamlaması edinme sırasının ilişkisi ve d) Türkçe’de İDE’de Dil Aktarımı’nın değeri. Bu amaçların prizmasında bu tez üç eksende düzenlenmiştir.Bu amaçlar prizmasında bu tez üç eksende düzenlenmiştir. İlk olarak Türk ad tamlamasının 3 şeklinin (tipinin) bilimsel ölçütlerle teorik olarak tarafsız bir tanımı yapılmaya çalışılmakta, ardından yapısal / tipolojik özellikleri belirtilmektedir. Her biçimin/ kategorinin açıklaması, her tip/ kategori arasındaki benzerlik ve 12 ortak test kriteri altında farklılıkların ortaya çıktığı 3 tipin tamamının sunulması kapsamlı bir şekilde yapılmaktadır. Daha sonraki deneysel kısımda istatistiksel yöntemlerle hipotezlerin deneysel olarak araştırılmasına çalışılmaktadır. Deney grubu, ad tamlamasının öğrenme sürecini belirleyebilecek bazı dış faktörlerle ilişkilendirilen belirli parametrik özellikler açısından alt gruplara ayrılmıştır. Deneye katılan öğrencilerimiz (j) Yunanca, Türkçe, Arapça, Farsça, Çince ve Rusça gibi farklı ana dilleri konuşanlardan oluşmaktadır, (ii) temel ve orta seviye gibi iki dil öğrenme düzeyine aittir ve (iii) ikinci dili (Türkiye'de (doğal olarak) ve Yunanistan'da (doğal olmayan)) farklı öğrenme ortamlarında Türkçe öğrenmektedir. Sonuçlar ve istatistiksel analizleri, anadillerine bakılmaksızın tüm katılımcıların çeşitli ad tamlaması biçimlerinin edinilmesinde aynı öğrenme yolunu izlediğini göstermiştir. Öğrencilerin ad tamlamasını öğrenme sırasındaki tekdüze tavırları ve hatalarındaki sistematiklik, bizim durumumuzda Dil Aktarımı Hipotezi'nin esaslı yorumlama olanakları sunmadığını varsayabiliriz. Hataların esas olarak (diller arası olmayıp) dil içi olduğunu ve her bir ad tamlaması biçiminin anlamsal ve morfolojik şeffaflık derecesinin, her türün öğrenme sırası ve öğrenme hızında belirleyici bir rol oynadığını söyleyebiliriz. Üçüncü bölümde, olgunun didaktik uzantıları tartışılmaktadır. Tez, 3 kategorinin birbiriyle bağlantılı olarak öğretilmesi gerektiğine dair görünüşte doğru ama aynı zamanda yanıltıcı geleneksel teorik temele meydan okumaya, bunun yerine 3 tip ad tamlamasının ayrımını ve bunların farklılaştırılmış ve bağlantısız öğretimini önermeye çalışır. Bu nedenle, 3 biçimin, ad tamlaması çatısı altında birleştirilmiş bir şekilde öğretilmesine yönelik geleneksel yaklaşımın yetersiz olduğu ve her türün özellikle önemli sözdizimsel özelliklerini vurgulayacak daha yenilenmiş bir eğilimin olduğu sonucuna varmaktayız.