Αντιπαραβολική θεώρηση των συμπληρωματικών προτάσεων Ελληνικής και Τουρκικής και η εκμάθηση των συμπληρωματικών προτάσεων της Τουρκικής από ελληνόφωνο κοινό

Abstract

This dissertation has a twofold aim: (a) to provide a descriptive and theory-neutral comparison of complement clauses in Greek and Turkish and (b) to present an analytical syllabus for the teaching/ learning of the Turkish complement clauses (CC) to /by L1 Greek learners of Turkish. In Chapter 1, complement clauses are defined and their cross-linguistic structural/typological characteristics are pointed out by addressing and discussing the following issues: the finiteness of the verb of a CC, the role and the function of the subordinators, the way in which a CC is embedded to the main (superordinate) clause and the importance of the predicate of the main clause in determining the form of a CC. Chapter two provides a detailed description of the Turkish CCs and chapter three is devoted to the description of the Greek CCs. Chapter four provides a contrastive analysis of the Turkish and Greek CCs and highlights the aspects in which the CCs of the two languages converge or diverge. Chapter five reviews the various grammar books and course books of Turkish written in Greek as far as CCs are concerned. Their weaknesses with respect to both the range of the CC structures they present as well as the meta-language they use in their descriptions and presentations is pointed out and discussed. Finally, by taking into consideration the conclusions drawn from the contrastive analysis of the CCs of the two languages, the weaknesses in the books reviewed, the general framework of the teaching of Turkish in Greece, the various factors which influence the acquisition of a foreign language, the recent trends in relation to the teaching of grammar in L2, chapter six presents the analytical syllabus for the teaching of the Turkish CCs to L1 Greek learners of Turkish which aims at improving both the existing teaching practice and the learning of the structures discussed in this study.

Αυτή η διατριβή έχει σκοπό να παρουσιάσει ένα συγκεκριμένο αναλυτικό πρότυπο πρόγραμμα για τη διδασκαλία/εκμάθηση των συμπληρωματικών προτάσεων (ΣΠ) της Τουρκικής σε/από σπουδαστές της γλώσσας με Γ1 την Ελληνική. Με γνώμονα αυτόν τον στόχο, η εργασία οργανώνεται σε τρεις άξονες. Αρχικά, με μια θεωρητικά ουδέτερη περιγραφή, επιχειρείται ένας ορισμός των ΣΠ και επισημαίνονται τα δομικά/τυπολογικά τους χαρακτηριστικά διαγλωσσικά. Εξετάζονται και αναλύονται πτυχές όπως η ‘παρεμφατικότητα’ του ρήματος με το οποίο εκφέρεται μια ΣΠ, ο ρόλος και η χρήση των συμπληρωματικών δεικτών, ο τρόπος σύνδεσης της ΣΠ με την κύρια (υπερκείμενη) πρόταση από την οποία εξαρτάται, καθώς και ο ρόλος της σημασίας του κατηγορήματος της κύριας πρότασης στον καθορισμό της μορφής που θα έχει μια ΣΠ. Στη συνέχεια γίνεται μια αναλυτική περιγραφή των ΣΠ της Τουρκικής και της Ελληνικής και ακολουθεί μια αντιπαραβολική θεώρηση των ΣΠ των δύο γλωσσών όπου επισημαίνονται τα σημεία εκείνα όπου οι ΣΠ συγκλίνουν ή αποκλίνουν στις δύο γλώσσες. Πριν από την παρουσίαση του προγράμματος διδασκαλίας γίνεται μια επισκόπηση διαφόρων ελληνόφωνων εγχειριδίων για τη διδασκαλία της Τουρκικής και αναδεικνύονται οι αδυναμίες που παρουσιάζουν στην περιγραφή των ΣΠ, τόσο σε σχέση με το εύρος των δομών που παρουσιάζουν, αλλά κυρίως όσο σε σχέση με τη μεταγλώσσα που χρησιμοποιούν κατά την περιγραφή των ΣΠ. Τέλος, λαμβάνοντας υπόψη τα δεδομένα που προκύπτουν από την αντιπαραβολική μελέτη των ΣΠ των δύο γλωσσών, τις αδυναμίες που παρουσιάζουν τα εγχειρίδια που εξετάζονται, το γενικό πλαίσιο διδασκαλίας της Τουρκικής στην Ελλάδα, τους διάφορους παράγοντες που επηρεάζουν την κατάκτηση μιας ξένης γλώσσας και τις πρόσφατες τάσεις σε σχέση με τη διδασκαλία της γραμματικής κατά τη διδασκαλία της Γ2, παρουσιάζεται το διαβαθμισμένο αναλυτικό πρόγραμμα για τη διδασκαλία των ΣΠ της Τουρκικής σε ελληνόφωνο κοινό, που αποσκοπεί στη βελτίωση της υπάρχουσας διδακτικής πρακτικής και επιδιώκει την καλύτερη κατάκτηση των δομών που εξετάζονται στην εργασία.