Θέματα σύνθεσης λέξεων στην εβραϊκή και στην ελληνική: συγκριτική προσέγγιση

Abstract

In my thesis I compare the compound structures of the Modern Hebrew Language with corresponding structures of Modern Greek. The scientific questions posed in the dissertation can be summarized as follows: i. what are the structures of the compounds in the Greek language, ii. what are the compound structures in Modern Hebrew, iii. what is their relationship on the basis of common criteria in the two languages characterized by such a large typological deviation, iv. what are the trends related to compounding in the two languages , and v. which structures seem to be more productive. The thesis consists of four chapters that refer respectively: to the theoretical framework for compounding, to the compounds of the Hebrew language, as it is spoken in the modern State of Israel, to the compound structures of Modern Greek, and in the last chapter, to the comparison of the structures of the two languages and to an attempt to locate the degree to which the specific structures are concurred with one another as well. The structures of Modern Hebrew are compared with the Greek Compounds and the common criteria for the two languages are analyzed as categorization criteria. The position of the structures into the linguistic continuum is examined through the specific criteria. The criteria used in the theoretical approach constitute the basic principles governing the biphasic structures of the two languages whose degree of power places them in a specific position into the linguistic continuum of nominal constructions. The categorization principles of the structures into the Morphology - Syntax continuum and the matching of the structures those of the Hebrew are also defined while the correspondences between the Greek-Hebrew structures are given. The trends from one-word toward multiple-words structures and from Syntax toward Morphology as well as the relationship between smichut and Mental Dictionary are examined, particularly in the way the smichut are being conceived by the native speaker of the Hebrew language (i.e. as semantic units) in order to prove the morphological nature of specific smichut structures.

Η παρούσα Διδακτορική Διατριβή συγκρίνει τις δομές Συνθέτων της Σύγχρονης Εβραϊκής Γλώσσας με αντίστοιχες δομές της Νέας Ελληνικής. Τα επιστημονικά ερωτήματα που ετέθησαν στη παρούσα διατριβή μπορούν να συνοψιστούν στα εξής: ποιες είναι οι δομές των Συνθέτων στην ελληνική γλώσσα; ποιες οι δομές Συνθέτων στη Σύγχρονη Εβραϊκή; ποια είναι η σχέση τους με βάση κοινά κριτήρια στις δύο γλώσσες με την τόσο μεγάλη τυπολογική απόκλιση; ποιες τάσεις επικρατούν στις δύο γλώσσες σχετικά με τη σύνθεση; ποιες δομές δείχνουν να υπερισχύουν; Η διατριβή αυτή αποτελείται από τέσσερα κεφάλαια που αναφέρονται αντιστοίχως στο θεωρητικό πλαίσιο για τα Σύνθετα, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί μέχρι σήμερα, στα Σύνθετα της Εβραϊκής γλώσσας, όπως αυτή ομιλείται στο σύγχρονο Κράτος του Ισραήλ, στις δομές συνθέτων της Σύγχρονης Ελληνικής ενώ στο τέταρτο και τελευταίο κεφάλαιο γίνεται ο παραλληλισμός των δομών των δύο γλωσσών και επιχειρείται ο εντοπισμός του βαθμού στον οποίο οι συγκεκριμένες δομές ταυτίζονται. Γίνεται σύγκριση των δομών Συνθέτων της Εβραϊκής με τα Σύνθετα της Ελληνικής και παρατίθενται τα κοινά για τις δύο γλώσσες κριτήρια ανάλυσης ως κριτήρια κατηγοριοποίησης. Εξετάζεται η θέση των δομών στο φάσμα του γλωσσολογικού συνεχούς μέσω των συγκεκριμένων κριτηρίων. Τα κριτήρια που χρησιμοποιούνται στη θεωρητική προσπέλαση συνιστούν τις βασικές αρχές που διέπουν τις διφυείς δομές των δύο γλωσσών και των οποίων ο βαθμός ισχύος τις τοποθετεί σε κάποια συγκεκριμένη θέση του γλωσσολογικού συνεχούς των ονοματικών κατασκευών. Καθορίζονται επίσης οι αρχές κατηγοριοποίησης των δομών στο συνεχές Μορφολογίας - Σύνταξης και αντιστοίχισης των δομών με αυτές τις Εβραϊκής και δίνονται οι αντιστοιχίες των δομών Ελληνικής - Εβραϊκής. Εξετάζονται οι τάσεις από τις Μονολεκτικές στις Πολυλεκτικές Δομές και από τη Σύνταξη στη Μορφολογία και η σχέση των σμιχούτ και Νοητικού Λεξικού και συγκεκριμένα με ο τρόπος με τον οποίο τα σμιχούτ προσλαμβάνονται από τον φυσικό ομιλητή της εβραϊκής γλώσσας (δηλ. ως σημασιολογικές ενότητες) προκειμένου να αναδειχτεί η μορφολογική φύση συγκεκριμένων δομών σμιχούτ.