Συσχέτιση της ιστοσυμβατότητας μέσω των προσχηματισμένων και των de novo ειδικών για το δότη αντι - HLA αντισωμάτων στην έκβαση της μεταμόσχευσης ήπατος

Abstract

The major histocompatibility complex MHC antigens, are the expression of a set of closely related and highly polymorphic genes, found in all vertebrates. Their role in the immune response and the distinction between foreign and self antigens is extremely important. Many efforts have been made to demonstrate their role and their impact on liver transplants, during recent years. At present, the results are controversial, mainly because of liver’s immune tolerance. In the present study, the role of pre-formed and de novo anti-HLA DSAs in the immune rejection of liver graft, was investigated. The risk factors causing the appearance of DSAs, resulting in allograft dysfunction and the occurrence of rejection events, were also investigated. Material-Methods: In a total of 65 patients who underwent liver transplantation, testing for the presence of anti-HLA antibodies was performed with Luminex screening and then patients with positive results, were tested for anti-HLA-A, B, C class I and anti-HLA-DR, DQ, DP class II IgG antibodies. Testing was carried out before transplantation, 1, 3, 6 and 12 months after transplantation and yearly thereafter. The presence of specific risk factors was also studied: recipient and donor age, time at waiting list, cold ischemia time (CIT) at transplantation, cytomegalovirus (CMV) infection pre- and post-transplantation, mTORi (Mammalian target of rapamycin inhibitors) immunosuppression and its effects, Model for End-Stage Liver Disease (MELD) transplantation score, aspartate transaminase (AST), alkaline phosphatase (ALP) and gamma-glutamyl transferase (GGT) values before and after transplantation, and alanine transaminase (ALT), direct bilirubin (DBIL) and total bilirubin (TBIL) values after transplantation. Results: The results of the study of pre-formed anti-HLA antibodies showed that: 16 out of 65 patients (24.6%) had already pre-formed anti-HLA antibodies. Four of them (25%) had preformed DSAs. One out of 4 patients (25%) with preformed DSAs of both class I and II maintained them after transplantation. All four patients (100%) had allograft dysfunction, 2 (50%) ductopenia and the other 2 (50%) biliary strictures. The results of the study of de novo anti-HLA antibodies showed that: fourteen out of 65 patients (21.5%) presented de novo DSA, whereas eleven out of 65 (17.2%) presented de novo anti-HLA antibodies, but not DSAs. The total number of de novo DSAs detected was 20 and 18 of them (90%) were in class II. Two of them (10%) were in class I and 18 of them (90%) in class II. Eight out of 18 (44.4%) de novo class II DSAs were DQ and all patients (100%) showed allograft dysfunction. In addition, all patients with de novo class I DSA (100%) also exhibited allograft dysfunction. The mean MFIs for de novo class I and IIDSAs was < 5000. In particular, for DQ the average MFIs were 6499 (1048 - 21205). Conclusion: Finally, multivariable analysis demonstrated that de novo DSAs and time at waiting list are independent risk factors for allograft dysfunction and rejection events.

Τα αντιγόνα του MHC συστήματος, είναι η έκφραση ενός συνόλου στενά συνδεδεμένων και εξαιρετικά πολύμορφων γονιδίων, που διαθέτουν όλα τα σπονδυλωτά. Ο ρόλος τους στην ανοσοαπάντηση και στη διάκριση των ξένων από τα εαυτό αντιγόνων είναι εξαιρετικά σημαντικός. Τα τελευταία χρόνια, γίνεται προσπάθεια να αποδειχθεί ο ρόλος τους και ο αντίκτυπος τους στις μεταμοσχεύσεις ήπατος. Τα αποτελέσματα προς το παρόν είναι αμφιλεγόμενα κυρίως λόγω της ανοσοανοχής που παρουσιάζει το ήπαρ. Στην παρούσα διδακτορική διατριβή, μελετήθηκε ο ρόλος των προσχηματισμένων και των de novo αντι-HLA DSAs στη λειτουργία του ηπατικού μοσχεύματος. Επίσης, μελετήθηκαν οι παράγοντες κινδύνου της εμφάνιση των DSAs με αποτέλεσμα τη δυσλειτουργία του αλλομοσχεύματος και την πρόκληση επεισοδίων απόρριψης. Υλικό-Μέθοδοι: Σε συνολικά, 65 ασθενείς οι οποίοι υποβλήθηκαν σε μεταμόσχευση ήπατος έγινε ο έλεγχος για την παρουσία αντι- HLA αντισωμάτων με την τεχνολογία Luminex screening και έπειτα οι θετικοί εξετάστηκαν για IgG τάξης I αντι-HLA-A, B, C και τάξης II αντι-HLA-DR, DQ, DP ειδικά αντισώματα. Ο έλεγχος διεξήχθη πριν τη μεταμόσχευση και 1, 3, 6 και 12 μήνες και στη συνέχεια ετησίως μετά τη μεταμόσχευση. Ταυτόχρονα, ελέγχθηκε η παρουσία συγκεκριμένων παραγόντων κινδύνου: ηλικία του λήπτη και του δότη, ο χρόνος αναμονής στη λίστα των ηπατοπαθών, ο χρόνος ψυχρής ισχαιμίας (cold ischemia time, CIT) κατά τη μεταμόσχευση, η λοίμωξη από κυτταρομεγαλοϊό (cytomegalovirus, CMV) πριν και μετά τη μεταμόσχευση, η εναλλαγή της mTORi (Mammalian target of rapamycin inhibitors) ανοσοκαταστολής και τα αποτελέσματα αυτής, το MELD score (Model for End-Stage Liver Disease) κατά τη μεταμόσχευση, οι τιμές των AST (aspartate transaminase), ALP (alkaline phosphatase) και GGT (gamma-glutamyl transferase) πριν και μετά τη μεταμόσχευση κα τέλος οι τιμές των ALT (alanine transaminase), DBIL (direct bilirubin) και TBIL (total bilirubin) μετά τη μεταμόσχευση. Αποτελέσματα: Τα αποτελέσματα της μελέτης για τα προσχηματισμένα αντι- HLA αντισώματα έδειξαν ότι: 16 από τους 65 ασθενείς (24,6%) είχαν ήδη προσχηματισμένα αντι- HLA αντισώματα. Τέσσερις από αυτούς (25%) είχαν προσχηματισμένα DSAs. Ένας από τους 4 ασθενείς (25%) με προσχηματισμένα DSAs τάξης I και II, τα διατήρησε και στη συνέχεια. Και οι 4 ασθενείς (100%) παρουσίασαν δυσλειτουργία του αλλομοσχεύματος, οι 2 (50%) σύνδρομο εξαφάνισης των χοληφόρων πόρων και οι άλλοι 2 (50%) στένωση του χοληδόχου πόρου. Τα αποτελέσματα της μελέτης για τα de novo αντι-HLA αντισώματα έδειξαν ότι: οι δεκατέσσερις από τους 65 ασθενείς (21,5%) εμφάνισαν de novo DSA ενώ έντεκα από τους 65 (17,2%) παρουσίασαν de novo αντι-HLA αντισώματα, αλλά όχι DSAs. Η συνολική ποσότητα των de novo DSA που εντοπίστηκε ήταν 20 εκ των οποίων τα 18 (90%) ήταν έναντι των τάξης ΙΙ και τα 2 (10%) ανήκαν στα τάξης Ι . Τα 8 από τα 18 de novo DSAs τάξης II (44,4%) στρέφονταν έναντι των DQ και όλοι οι ασθενείς (100%) παρουσίασαν δυσλειτουργία του αλλομοσχεύματος. Επιπλέον, όλοι οι ασθενείς με de novo DSAs τάξης I (100%) παρουσίασαν επίσης δυσλειτουργία του αλλομοσχεύματος. Ο μέσος όρος των MFIs για τα de novo DSAs τάξης I και II ήταν < 5000. Ειδικά για το DQ, ο μέσος όρος των MFIs ήταν 6499 (1048 - 21205). Συμπέρασμα: Τελικά η πολυπαραγοντική ανάλυση απέδειξε ότι τα de novo DSAs και χρόνος στη λίστα αναμονής είναι οι ανεξάρτητοι παράγοντες κινδύνου οι οποίοι προκαλούν δυσλειτουργία του αλλομοσχεύματος και ίσως επεισόδια απόρριψης