Πειραματική μελέτη της συμμετοχής της απορογοννοποίησης στην πρώιμη επούλωση των εντερικών αναστομώσεων

Abstract

Background. The aim of this study is to investigate the impact of deserosalization on healing process and collagen formation in jejuno- jejunal anastomoses. Methods. Seven female Landrace porcine were used. We performed three types of sideto side jejuno- jejunal anastomosis. Group A anastomoses performed with no serosa removal, group B anastomoses performed after one- sided removal of jejunal serosa, and group C anastomoses were performed after serosahad been removed from both sides. Animals were survived up to 7 days before the anastomosis specimen was resected en bloc. Bursting pressure was measured in vivo as an indicator for anastomotic strength. Anastomotic collagen content was indirectly measured through Hydroxyproline (Hyp) concentration, as an indicator of the anastomotic healing. Hematoxylin- Eosin, and Mason Trichrome stained- sections were assessed by two independent histopathologists for the evaluation of cellular parameters and calculation of Histologic Repair Score System(HRS0-9) and Histologic Assessment Inflammation System(HAIS 0-12). Results. Increased Hyp concentration was observed in 6 out of 7 animals withjejuno- jejunal anastomoses lacking serosa from at least one side of the jejunal helices, compared to anastomoses that serosa remained intact (p<0.05). Bursting pressure of the anastomosis achieved higher rates incases of deserosalization as well. Histopathological assessment-, mechanical properties, and biochemical parameters of the three different types of anastomoses further support our findings, however, without reaching statistical significance. Conclusion Deserosalization from one or both sides of the jejunal helices in ajejuno- jejunal anastomosis seems to improve anastomotic healing in an experimental porcine model.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ. Η αναστοµωτική διαφυγή παραµένει καίριο ζήτηµα για τους χειρουργούς του γαστρεντερικού σωλήνα. Το ποσοστό των αναστοµωτικών διαφυγών, στα χέρια έµπειρων χειρουργών,παραµένει σε σχετικά υψηλά επίπεδα (2-7%). Τις τελευταίες δεκαετίες, η προοδευτική κατανόηση των πολύπλοκων παθολογοανατοµικών µηχανισµών της επούλωσης, προσέφερε στους επιστήµονες ένα ευρύ φάσµα εργαλείων, προς περαιτέρω µελέτη και πειραµατισµό. Στα πλαίσια αυτά δοκιµάστηκαν πολλές διαφορετικές χειρουργικές τεχνικές, υλικά και φαρµακευτικοί παράγοντες µε σκοπό την ενίσχυση της επουλωτικής διαδικασίας, µε αντικρουόµενα αποτελέσµατα. ΣΚΟΠΟΣ. Σκοπός της παρούσας µελέτης είναι η αξιολόγηση της συµµετοχής της απορρογονοποίησης στην επούλωση των εντερο- εντερικών αναστοµώσεων, και η επίδραση της στη µηχανική αντοχή και το σχηµατισµό κολλαγόνου. ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΣ. Επτά οικόσιτοι χοίροι άρρενες τύπου Landrace, υποβλήθηκαν σε λαπαροτοµία και διενέργεια 3 διαφορετικών τύπων πλαγιο- πλάγιας αναστόµωσης λεπτού εντέρου, σε απόσταση ~ 1,5 µέτρο από το σύνδεσµο του Treitz και µε απόσταση 20 εκ. µεταξύ τους. Η πρώτη οµάδα αναστοµώσεων (Οµάδα Α ή Οµάδα ελέγχου) περιελάµβανε τις αναστοµώσεις χωρίς απορογοννοποίηση των αναστοµωτικών επιφανειών. Στην Οµάδα Β αφαιρείτο ο ορογόννος από τη µία πλευρά της αναστοµωτικής επιφάνειας, ενώ στην Οµάδα Γ διενεργείτο απορρογονοποίηση και των 2 πλεύρων της αναστόµωσης. Σε κάθε πειραµατόζωο, πραγµατοποιούνταν σε ίσες αποστάσεις µεταξύ τους, 2 αναστοµώσεις από κάθε οµάδα. Όλα τα πειραµατόζωα θυσιάζονταν την 7η µετεγχειρητική ηµέρα. Η µηχανική αντοχή της αναστόµωσης ελέγχθηκε µε τη µέτρηση της πίεσης διάσπασης (BP) εντός της κοιλιακής χώρας (in vivo). Η επούλωση αξιολογήθηκε και βαθµονοµήθηκε σε ιστολογικό επίπεδο µε ηµιποσοτική κλίµακα για τον βαθµό επιθηλιοποίησης, τον βαθµό διήθησης από ουδετερόφιλα,την παρουσία και έκταση εξιδρώµατος και αιµορραγίας, τη νέκρωση, καθώς επίσης τον πολλαπλασιασµό των ινοβλαστών, την εναπόθεση κολλαγόνου και την νεοαγγείωση. Στη συνέχεια, υπολογίστηκε το ιστολογικό σκόρ επούλωσης [Histologic Repair Score System (HRS0-9)] και το ιστολογικό σκόρ αξιολόγησης της φλεγµονής [Histologic Assesment InflammationSystem (HAIS 0-12)]. Η περιεκτικότητα σε κολλαγόνο αξιολογήθηκε µέσω των µετρήσεων της συγκέντρωσης υδροξυπρολίνης για κάθε δείγµα της αναστόµωσης, µε τη χρήση της µεθόδου ELISA (BlueGene Hyp Kit). ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ. Η µακροσκοπική εξέταση των αναστοµωτικών περιοχών δεν ανέδειξε σηµεία διαφυγής,συλλογές ή αποστήµατα σε κανένα από τα πειραµατόζωα. Η ιστολογική αξιολόγηση της επούλωσης µε τη χρήση της χρώσης αιµατοξυλίνη- εωσίνη και της τριχρωµίας Masson, ήταν συγκρίσιµη στις 3 οµάδες, χωρίς στατιστικά σηµαντικές διαφορές. Η διάµεση BP διαµορφώθηκε για τις 3 οµάδες ώς εξής: oµάδα 1 (οµάδα ελέγχου) 59 mm Hg, οµάδα 2 (Ορογόνος-Υποβλεννογόνος) 73 mm Hg και οµάδα 3 (Υποβλεννογόνος- Υποβλεννογόνος) > 100 mm Hg, αναδεικνύοντας την υπεροχή της Οµάδας µε την απορρογονοποίηση και στις 2 πλευρές. Επιπλέον, οι τιµές συγκέντρωσης σε υδροξυπρολίνη, ως εκφραστή της περιεκτικότητας κολλαγόνου, ήταν υψηλότερες για την εν λόγω οµάδα, µε στατιστικά σηµαντική διαφορά από την οµάδα χωρίς απορρογονοποίηση. Υψηλότερες τιµές υδροξυπρολίνης σηµειώθηκαν και για την οµάδα µε απορρογονοποίηση της µίας πλευράς [HYP]= 0.30 (± 0.05 SD), χωρίς ωστόσο στατιστικά σηµαντικές διαφορές µε την οµάδα της αµφοτερόπλευρης απορρογονοποίησης [ HYP] = 0.38 nmol/ml ± 0.8 (SD). ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ. Η απορρογονοποίηση της αναστοµωτικής επιφάνειας φαίνεται να έχει θετική επίδραση στην επούλωση των εντερο- εντερικών αναστοµώσεων, όπως αυτό διαφαίνεται από τα αποτελέσµατα των πειραµάτων της παρούσας διαδακτορικής διατριβής. Ειδικότερα, η απορρογονοποίηση και των δύο πλευρών των εντερο- εντερικών αναστοµώσεων οδηγεί σε υψηλότερες πιέσεις διάσπασης και συγκέντρωσης υδροξυπρολίνης, ως έκφραση της αύξησης της µηχανικής αντοχής και της περιεκτικότητας τους σε κολλαγόνο.