Μελέτη των μικροβιακών πληθυσμών που αποικίζουν τις ενδοπροσθέσεις των χοληφόρων που τοποτετήθηκαν ενδοσκοπικά σε ασθενείς με κακοήθεις και καλοήθεις παθήσεις

Abstract

Background Biliary stenting is a well established method to treat patients with malignant and benign biliary disease. However, occlusion of plastic biliary stents is considered as a drawback and bacterial colonization seems to be the key factor in this process.Methods During a 3-year period, 51 plastic biliary stents were extracted from 42 patients. Twenty three stents were inserted for treating malignant disease and 28 for benign disease. Stent samples were taken under a strict protocol, and were immediately sent to microbiological laboratory for culturing.Results A polymicrobial growth was present in nearly all stents. The most frequently isolated organisms were Enterococcus spp (74%), E.coli (62%) and Klebsiella spp (58%). E.coli was more frequently encountered in benign vs. malignant disease (78% vs. 43%, p<0.05). Klebsiella spp, Pseudomonas spp and Candida spp were more frequently isolated in occluded vs. non-occluded stents, 68% vs. 37%, 22% vs. 0 and 40% vs. 6% respectively (p<0.05). E.coli and Pseudomonas spp had 34% and 50% resistance rate to quinolones respectively. Enterobacter spp expressed Amp-C derepression in 35% and were highly resistant. Enterococcus spp, Klebsiella spp and Pseudomonas spp had a low resistance rate.Conclusion Enterococcus spp, E.coli and Klebsiella spp are the most frequently associated organisms in plastic biliary stents. In occluded stents Pseudomonas spp and Candida spp should be taken into account. Quinolones may not to be adequate for the treatment of cholangitis associated with stent occlusion. In patients under chemotherapy for malignancy and stent occlusion related biliary sepsis, antifungal and enterococcal covering should be considered.

Εισαγωγή: Η τοποθέτηση ενδοπροσθέσεων στα χοληφόρα αποτελεί πλέον μια καθιερωμένη μέθοδο για την αντιμετώπιση κακοήθων και καλοήθων παθήσεων των χοληφόρων. Ωστόσο, το μεγαλύτερο μειονέκτημα των πλαστικών ενδοπροσθέσεων είναι η απόφραξη τους εξαιτίας του μικροβιακού αποικισμό τους.Μέθοδος: Σε διάστημα τριών ετών, 51 πλαστικές ενδοπροσθέσεις αφαιρέθηκαν από 42 ασθενείς. Είκοσι τρεις ενδοπροσθέσεις τοποθετήθηκαν για την αντιμετώπιση κακοήθων και 28 για καλοήθων παθήσεων. Το προς εξέταση υλικό ελήφθη βάσει συγκεκριμένου πρωτόκολλου και εστάλη άμεσα για καλλιέργεια.Αποτελέσματα: Σχεδόν όλες οι ενδοπροσθέσεις παρουσίασαν πολυμικροβιακή ανάπτυξη. Οι συχνότερα απομονωθέντες μικροοργανισμοί ήταν ο Enterococcus spp (74%),η E.coli (62%) και η Klebsiella spp (58%). Η E.coli αναπτύχθηκε συχνότερα σε καλοήθεις απ’ότι σε κακοήθεις παθήσεις (78% vs. 43%, p<0.05). Η Klebsiella spp, η Pseudomonas spp και η Candida spp απομονώθηκαν συχνότερα σε αποφραγμένες σε σχέση με τις μη αποφραγμένες ενδοπροσθέσεις, 68% vs. 37%, 22% vs. 0 και 40% vs. 6% αντίστοιχα (p<0.05). Η E.coli και η Pseudomonas spp παρουσίασαν 34% και 50% αντίσταση στις κινολόνες αντίστοιχα. Το 35% των εντεροβακτηροειδών εμφάνισαν υπερπαραγωγή της Amp-C. Τέλος, ο Enterococcus spp, η Klebsiella spp και η Pseudomonas spp δεν ανέπτυξαν υψηλές αντιστάσεις σε προωθημένα αντιβιοτικά.Συμπέρασμα: Τα συχνότερα απομονωθέντα βακτήρια σε πλαστικές ενδοπροσθέσεις ήταν κατά σειρά ο Enterococcus spp,η E.coli και η Klebsiella spp. Στις αποφραγμένες ενδοπροσθέσεις η Pseudomonas spp και η Candida spp πρέπει να υπολογίζονται στο σχεδιασμό της θεραπείας. Οι κινολόνες φαίνεται ότι δεν είναι πλέον επαρκείς στην αντιμετώπιση χολαγγειΐτιδας σε αποφραγμένες ενδοπροσθέσεις. Τέλος, σε ασθενείς υπό χημειοθεραπεία και σήψη σχετιζόμενη με απόφραξη των ενδοπροσθέσεων θα πρέπει να εξετάζεται η χρήση αντιμυκητιασικών και έναντι του εντερόκοκκου παραγόντων.