Self-talk mechanisms in sport: attentional perspectives

Abstract

Self-talk interventions in sport have been receiving increased research attention in recent years. The findings have provided robust support that self-talk strategies enhance sport performance. Identifying the mechanisms underlying the effectiveness of self-talk strategies is now among the top priorities for a comprehensive understanding of the self-talk phenomenon. Overall, the purpose of the present research was to forward the literature through the investigation of potential mechanisms that explain the facilitating effects of self-talk on performance. Towards this direction three studies were conducted. The first study is a systematic review that aims at providing an overview of the existing literature and guidance for further research developments on the self-talk mechanisms. Additionally, a prospective model of self-talk mechanisms in sport is introduced. The second study focuses on attentional mechanisms and aimed at examining the effects of self-talk strategies on different attention functions, namely, alertness, vigilance, focused, selective, divided, and spatial attention. To accomplish this purpose six separate experiments testing the effects of self-talk interventions on attention functions were conducted, using the Vienna Test System an instrument assessing neuropsychological functioning. The results showed that in all experiments the experimental groups displayed superior attentional performance compared to the control groups; a meta-analytic synthesis of the results showed a large effect size. Finally, the third study explored the effectiveness of self-talk strategies on task performance under conditions of external distraction. Two experiments in different setting were conducted: a lab experiment, where particpants were tested on a computer game following a short training period, and a field experiment, where basketball players were tested on free throw shooting, following a six-week intervention. The results showed that in both experiments participants using self-talk performed better than control participants, thus suggesting that self-talk can help countering the detrimental effects of external distractions on performance. Overall, the present investigation provides a working framework for the study of self-talk mechanisms and valuable empirical evidence regarding the attentional effects of self-talk as a key factor explaining the effectiveness of self-talk interventions. The present evidence provides exciting prospect for future research on self-talk mechanisms and the understanding of the self-talk phenomenon in general.

Οι παρεμβάσεις αυτο-ομιλίας στον αθλητισμό έχουν λάβει αυξημένο ερευνητικό ενδιαφέρον τα τελευταία χρόνια. Τα ευρήματα παρέχουν ισχυρή υποστήριξη ότι η στρατηγική της αυτο-ομιλίας ενισχύει την αθλητική απόδοση. Ο προσδιορισμός των μηχανισμών στους οποίους στηρίζεται η αποτελεσματικότητα της αυτο-ομιλίας είναι πλέον μια από τις πιο σημαντικές προτεραιότητες των ερευνητών που ασχολούνται με την αυτο-ομιλία με στόχο την πιο ολοκληρωμένη κατανόησή της. Συνολικά, ο σκοπός της παρούσας έρευνας ήταν να συνεισφέρει στην υπάρχουσα αθλητική βιβλιογραφία δια μέσου της διερεύνησης των πιθανών μηχανισμών που εξηγούν τις διευκολυντικές επιδράσεις της αυτο-ομιλίας στην απόδοση. Προς αυτή την κατεύθυνση πραγματοποιήθηκαν τρεις μελέτες. Η πρώτη μελέτη είναι μια συστηματική ανασκόπηση που αποσκοπεί στην παρουσίαση της μέχρι τώρα σχετικής βιβλιογραφίας και στην καθοδήγηση για μελλοντικές ερευνητικές προοπτικές αναφορικά με τους μηχανισμούς της αυτο-ομιλίας. Επιπλέον, παρουσιάζεται ένα νέο δυναμικό μοντέλο μηχανισμών της αυτο-ομιλίας στον αθλητισμό. Η δεύτερη μελέτη επικεντρώνεται στους μηχανισμούς της προσοχής και στοχεύει στην εξέταση των επιδράσεων της αυτο-ομιλίας στις διάφορες λειτουργίες της προσοχής, δηλαδή στην εγρήγορση, επαγρύπνηση, εστιασμένη, επιλεκτική, διαμερισμένη και την προσοχή στο χώρο. Για να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός, πραγματοποιήθηκαν έξι διαφορετικά πειράματα όπου εξέταζαν τις επιδράσεις παρεμβατικών προγραμμάτων αυτο-ομιλίας στις λειτουργίες της προσοχής, χρησιμοποιώντας το Vienna Test System, ένα όργανο μέτρησης νευρο-ψυχολογικών λειτουργιών. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι σε όλα τα πειράματα οι πειραματικές ομάδες εμφάνισαν καλύτερη απόδοση στην προσοχή σε σύγκριση με την ομάδα ελέγχου. Επιπλέον, διεξήχθη μετα-ανάλυση η οποία έδειξε μεγάλο μέγεθος επίδρασης. Τέλος, η τρίτη μελέτη διερεύνησε την αποτελεσματικότητα της στρατηγικής της αυτο-ομιλίας σε δεξιότητες απόδοσης κάτω από συνθήκες εξωτερικής απόσπασης προσοχής. Δύο πειράματα πραγματοποιήθηκαν σε διαφορετικό περιβάλλον: ένα εργαστηριακό πείραμα, όπου οι συμμετέχοντες εξετάστηκαν σ’ ένα παιχνίδι στον υπολογιστή μετά από μία σύντομη περίοδο εκπαίδευσης και ένα πείραμα πεδίου, όπου αθλήτριες καλαθοσφαίρισης εξετάστηκαν στην ευστοχία στις ελεύθερες βολές μετά από μία παρέμβαση έξι εβδομάδων. Τα αποτελέσματα έδειξαν, ότι και στα δύο πειράματα οι συμμετέχοντες που χρησιμοποίησαν αυτο-ομιλία είχαν καλύτερη απόδοση από τους συμμετέχοντες της ομάδας ελέγχου, υποδηλώνοντας έτσι, ότι η αυτο-ομιλία μπορεί να βοηθήσει μειώνοντας τις καταστροφικές επιδράσεις των εξωτερικών ερεθισμάτων απόσπασης προσοχής στην απόδοση. Συνολικά, η παρούσα έρευνα παρέχει ένα ερευνητικό πλαίσιο για τη μελέτη των μηχανισμών της αυτο-ομιλίας, όπως επίσης και πολύτιμα εμπειρικά ευρήματα σχετικά με τις επιδράσεις της αυτο-ομιλίας στην προσοχή, ενώ αναδεικνύει την προσοχή ως ένα κύριο παράγοντα για την εξήγηση της αποτελεσματικότητας της αυτο-ομιλίας. Τα ευρήματα αυτά παρέχουν μια σημαντική βάση για μελλοντική έρευνα σχετικά με τους μηχανισμούς της αυτο-ομιλίας και την κατανόηση του φαινομένου της γενικότερα.