Θεραπεία του σακχαρώδη διαβήτη και επίδραση στη λειτουργικότητα του ενδοθηλίου των αγγείων

Abstract

Main Aim: the effect of glitazones (pioglitazone or rosiglitazone) on endothelial function of patients with type 2 diabetes without known cardiovascular disease who were inadequately treated and were in different stages of the disease. Secondary aims: Α) assessment of the impact of pioglitazone on myocardial function andΒ) identification of the predictors of endothelial dysfunction and increased arterial stiffness in all patients at baseline, before any change in their treatment. Methods: Endotelial function was assessed by flow-mediated dilation of the brachial artery (FMD). Arterial stiffness was assessed by pulse wave velocity (PWV) using applanation tonometry, while ECHO incuded conventional and TDI imaging.Conclusions. The addition of thiazolidinediones improved endothelial function in all groups of patients, while having neutral effect on echocardiographic indices of cardiac structure and function. Endothelial was associated with longer duration of diabetes, while vascular smooth muscle dysfunction and increased arterial stiffness were more prominent in older T2DM patients with hypertension. Worse glycemic control was associated with impaired vascular smooth muscle function.

Κύριος σκοπός: επίδραση των γλιταζονών (πιογλιταζόνης ή ροζιγλιταζόνης) στην ενδοθηλιακή λειτουργία ασθενών με ΣΔ2 χωρίς γνωστή καρδιαγγειακή νόσο, οι οποίοι δεν είχαν επαρκή γλυκαιμικό έλεγχο με την έως τότε χορηγούμενη αντιδιαβητική αγωγή και που βρίσκονταν σε διαφορετικά στάδια της νόσου.Δευτερεύοντες στόχοι: Α) επίδραση της πιογλιταζόνης στην μυοκαρδιακή λειτουργία και Β)προσδιορισμός προγνωστικών παραγόντων ενδοθηλιακής δυσλειτουργίας και αυξημένης αρτηριακής σκληρότητας στο σύνολο των διαβητικών ασθενών κατά το αρχικό στάδιο της μελέτης. Μέθοδοι. Η εκτίμηση της ενδοθηλιακής λειτουργίας έγινε με τη μέτρηση της ενδοθηλιο-εξαρτώμενης αγγειοδιαστολής (flow-mediated dilation, FMD) της βραχιόνιας αρτηρίας, ενώ της αρτηριακής σκληρότητας με τη μέτρηση της ταχύτητας σφυγμικού κύματος (pulse wave velocity, PWV) με τονομετρία περιφερικών αρτηριών. Η υπερηχοκαρδιογραφική μελέτη περιλάμβανε χρήση συμβατικής υπερηχοκαρδιογραφίας και απεικόνιση με ιστικό Doppler. Συμπεράσματα. Οι θειαζολιδινεδιόνες βελτίωσαν την ενδοθηλιακή λειτουργία σε όλες τις ομάδες της μελέτης, ενώ είχαν ουδέτερη επίδραση στην καρδιακή δομή και λειτουργία των ασθενών. Η ενδοθηλιακή δυσλειτουργία σχετίστηκε με τη διάρκεια του ΣΔ2, ενώ η δυσλειτουργία των αγγειακών λείων μυϊκών κυττάρων και η αυξημένη αρτηριακή σκληρότητα ήταν πιο έκδηλες στους ηλικιωμένους ΣΔ2 ασθενείς με υπέρταση. Ο κακός γλυκαιμικός έλεγχος σχετίστηκε κυρίως με δυσλειτουργία των αγγειακών λείων μυϊκών κυττάρων.