Συσχέτιση φυσικής δραστηριότητας και ποιότητα ζωής σε ομάδες ασθενών με χρόνιες παθήσεις

Abstract

The World Health Organization describes the chronic disease as “disease of long duration and generally slow progression” and the chronic conditions as “health problems requiring continuous management for years or even decades”. The aim of this research was to explore the correlation of physical activity and quality of life relating to health (QoLrH), in groups of patients with chronic diseases, with mellitus diabetes, with B-thalasaimia and with renal failure. Α tool consisted of: a) short form of the international physical activity questionnaire (IPAQ) and b) short form of the quality of life questionnaire (SF-36) during the period 2010-2011,was filled in by 133 patients from the Renal Dialysis Unit in 4 general hospitals of the Health District of Peloponnese. 51.1% of the participants were women, 33.8% were graduates from Colleges/ Universities, and 59.4% are married. 53.0% of them were working for 6-8 hours daily and 68.9% consider their income to be insufficient for their living and personal needs. Furthermore, some seem to be affected from various other organic disorders, comorbidities. Apart from the body disorders known from the bibliography, we statistically remark a significant negative influence of all levels – dimensions of the quality of life in all three groups of patients. In particular: (52.6%)had low physical activity.Men had considerably higher marks in the synoptic scale of physical health a fact that indicates better physical health in comparison to women. Additionally, there was a significant difference in the marks of the participants at the synoptic scale of physical health in accordance with their level of education, both of the high school graduates and the graduates of Universities. Moreover, the participants that used to work 6-8 hours daily had considerably higher marks in the synoptic scale of physical health from other participants. Women got considerably higher marks in the synoptic scale of mental health. From the results’ analysis it arose that for all three groups of patients there was significant correlation between all the dimensions of quality of life. Therefore, the higher it gets the quality of life regarding one dimension, the better it becomes regarding all the others too.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, περιγράφει τη χρόνια νόσο, ως «νόσημα με μεγάλη διάρκεια και αργή εξέλιξη» και τις χρόνιες καταστάσεις ως «προβλήματα υγείας που απαιτούν συνεχή διαχείριση για χρονική περίοδο ετών ή δεκαετιών». Σκοπός της εργασίας αυτής είναι η διερεύνηση της συσχέτισης της φυσικής δραστηριότητας και της ποιότητας ζωής σχετιζόμενης με την υγεία (ΣΥΠΖ) σε ομάδες ασθενών, με Σακχαρώδη διαβήτη, Β-μεσογειακή αναιμία και χρόνια νεφρική νόσο. Η μελέτη πραγματοποιήθηκε με τη χρήση εργαλείου που αποτελείτο από α) τη σύντομη έκδοση του διεθνούς ερωτηματολογίου για τη φυσική δραστηριότητα (IPAQ) και β) τη σύντομη έκδοση του ερωτηματολογίου για την ποιότητα ζωής (SF-36), κατά την περίοδο 2010-2011, που συμπληρώθηκε από 133 ασθενείς σε 4 γενικά νοσοκομεία της Περιφέρειας Πελοποννήσου. Το 51,1% ήταν γυναίκες, το 33,8% ήταν πτυχιούχοι ΤΕΙ/ΑΕΙ και έγγαμοι (59,4%). 53% εργάζονταν 6-8 ώρες την ημέρα και το 68,9% να θεωρεί ότι το εισόδημά του δεν είναι επαρκές για τις βιοτικές και προσωπικές του ανάγκες. Όσον αφορά στην άποψη των ατόμων με χρόνια νοσήματα για την ποιότητα ζωής παρατηρείται στατιστικά σημαντική αρνητική επίδραση σε όλες τις κλίμακες – διαστάσεις της ποιότητας ζωής και στις τρεις αμάδες ασθενών. Η πλειοψηφία των συμμετεχόντων είχαν χαμηλή σωματική δραστηριότητα (52,6%). Τα δυο φύλα φαίνεται να διαφέρουν ως προς την ΣΥΠΖ. Σημαντικά υψηλότερη βαθμολογία στη συνοπτική κλίμακα φυσικής υγείας, είχαν οι άντρες οι πτυχιούχοι τριτοβάθμιας εκπαίδευσης καθώς και οι απόφοιτοι λυκείου, αλλά και οι συμμετέχοντες που εργάζονταν 6-8 ώρες. Στη συνοπτική κλίμακα ψυχικής υγείας, οι γυναίκες είχαν σημαντικά υψηλότερη βαθμολογία. Και στις τρεις ομάδες των ασθενών υπήρξε σημαντική θετική συσχέτιση μεταξύ σχεδόν όλων των διαστάσεων ποιότητας ζωής. Αυτό δείχνει ότι όσο αυξάνεται η ποιότητα ζωής ως προς κάποια διάσταση τόσο βελτιώνεται ως προς και όλες τις υπόλοιπες.