Causality and connectives: A study on Modern Greek γiati and epeiδi

Abstract

The current thesis undertakes a pragmatic exploration of the finely-grained distinctions in meaning between the two prototypical causal subordinators in Modern Greek with the widest range of application in discourse: 'γiati' and 'epeiδi'. By way of reaction to the problems besetting the implementation of the Gricean model of meaning analysis in the causal investigation conducted and, also, in acknowledgment of the requirement for a more cognitively realistic orientation of pragmatic analysis, an alternative view is offered in terms of the versatile, as it turns out, methodological apparatus that relevance theory seems to afford in the interest of detailed descriptions of meaning. The present description of causal meaning relies on the major distinction in interpretation that has been designed in this framework as a point of reference in classifications of discourse markers, i.e. conceptual vs. procedural encoding, and has been regularly employed in this direction in the relevant literature. In this line of argumentation, it is shown that, contrary to expectations based on first impressions, the two connectives under scrutiny are not interchangeable in context. Rather, it transpires from a range of contextual uses that 'epeiδi' represents the marker of causality par excellence encoding conceptual relations between propositionally explicit clauses, while 'γiati' serves as a multi-functional marker that can act either conceptually or procedurally, though in mutually exclusive terms.

Η διδακτορική διατριβή ερευνά την περιοχή της αιτιότητας ιδωμένης στο πλαίσιο της θεωρίας της Συνάφειας (Relevance) και άλλων γνωστών θεωριών με πραγματολογική και σημασιολογική προσέγγιση. Πέρα από την πληρέστερη κατανόηση του φαινόμενου της αιτιότητας, έχει απώτερο διδακτικό σκοπό την εμπεριστατωμένη επιστημονική ενημέρωση των σύγχρονων διδακτικών συγγραμμάτων γραμματικής και συντακτικού. Πιο συγκεκριμένα, η διατριβή εξετάζει το σύνολο των εννοιολογικών διαφορών ανάμεσα στους δύο πρωτοτυπικούς αιτιολογικούς συνδέσμους της υπόταξης στη Νέα Ελληνική παρατηρώντας τη συμπεριφορά τους στα πλαίσια των χρήσεών τους (context). Με δεδομένο ότι η γλώσσα αποτελεί το κατεξοχήν εργαλείο επικοινωνίας, εξετάζεται η δυνατότητα θεραπείας του παραπάνω ζητήματος στη βάση γνωστικής-πραγματολογικής προσέγγισης. Μέσα από μια σειρά θεωριών υπονοήματος καταδεικνύεται η διαφοροποιημένη χρήση και συμπεριφορά των συνδέσμων ως δεσμευτικών γλωσσικών στοιχείων σήμανσης της αιτιότητας ως προς τη συμβολή τους στην επίτευξη συντονισμού επικοινωνίας με μέσο στην έκφραση αιτιολογικών προτάσεων. Παράλληλα, αυτή η παρατήρηση εμφανίζει τα σημεία υπεροχής ή υστέρησης τόσο των μεθόδων εννοιολογικών αναλύσεων που υιοθετούνται όσο και των διαφόρων περιγραφών αιτιολογικών εννοιών που έχουν προσφέρει έως τώρα αποτελέσματα. Η προτεινόμενη μέθοδος εννοιολογικών αναλύσεων καταλήγει να είναι αυτή της συνάφειας, ως μέθοδος που παρουσιάζει μεγαλύτερη ευαισθησία σε επικοινωνιακές παραμέτρους, π.χ. τύποι υπονοήματος, εγκυκλοπαιδική γνώση, πλαίσια επικοινωνιακής κατάστασης, παράγοντες σύνθεσης του συνεχούς λόγου. Η συγκεκριμένη ερευνητική πρόταση απορρέει, κατά βάση, ως αντίδραση στα προβλήματα που ταλανίζουν την παράδοση της πραγματολογικής ανάλυσης, έτσι όπως αυτή διαμορφώθηκε στο πέρασμα των τελευταίων δεκαετιών από τις κατευθύνσεις του Grice.