Η αποτελεσματικότητα της διδασκαλίας της νεοελληνικής στην ανάπτυξη των δεξιοτήτων του γραπτού λόγου των αλλοδαπών-παλιννοστούντων μαθητών, στη ΣΤ' τάξη του δημοτικού σχολείου

Abstract

Η ανάγνωση και η γραφή αποτελούν ανέκαθεν δύο κεντρικά σημεία στη διδασκαλία της NE στο Δημοτικό Σχολείο. Όμως παρά τις προσπάθειες που έγιναν να απεμπλακεί η διδασκαλία της γλώσσας από την «παραδοσιακή μέθοδο» και από την απομνημόνευση πινάκων και κανόνων, οι εννοιολογικοί ορισμοί των δύο δεξιοτήτων παραμένουν ασαφείς στα νέα αναλυτικά προγράμματα, στο εξής (Α-Π) και η προτεινόμενη μεθοδολογία για την ανάπτυξή τους, δε στηρίζεται στα συμπεράσματα των νέων θεωριών για τη διδακτική των γλωσσών. Η κατάσταση γίνεται περισσότερο περίπλοκη όταν τα ίδια αναλυτικά προγράμματα και η ίδια μεθοδολογία για τη διδασκαλία της NE ως μητρικής γλώσσας, εφαρμόζονται εξίσου και στους αλλόγλωσσους μαθητές, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια αποτελούν ένα μεγάλο ποσοστό του συνολικού αριθμού των παιδιών της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Η ούτως ή άλλως αμφιβόλων αποτελεσμάτων διδασκαλία της NE, ως μητρικής γλώσσας, στην ανάπτυξη των δεξιοτήτων του γραπτού λόγου (Μήτσης, 1996:176-180), εφαρμόζεται για την ανάπτυξη των ίδιων δεξιοτήτων στους α-π μαθητές. Συνεπάγεται επομένως ότι τα αποτελέσματα αυτής της «πρωτοτυπίας» δεν μπορεί να είναι θετικά, αφού η εκμάθηση της ανάγνωσης και της παραγωγής γραπτού κειμένου σε ξένη ή δεύτερη γλώσσα, απαιτεί διαφορετική προσέγγιση και διδασκαλία απ' ό,τι η ανάπτυξη των ίδιων δεξιοτήτων στη μητρική γλώσσα. Αντικείμενο της έρευνάς μας δεν αποτελεί η επίρριψη ευθυνών αλλά η αντικειμενική περιγραφή της υφιστάμενης κατάστασης και η διατύπωση μίας προσέγγισης για την ανάπτυξη αυτών των δεξιοτήτων μέσα από τη διδασκαλία της NE, ως ξένης-δεύτερης γλώσσας. […]