Η επίδραση βιολογικών παραγόντων στις εντερικές αναστομώσεις: πειραματικό μοντέλο σε επίμυες

Abstract

Introduction: Inflammatory bowel diseases are autoimmune disorders, the diagnosis of which tends to increase over the years. Treatment with biological agents plays a decisive role in their management. However, their side-effects remain under investigation. Objective: This experimental study aims to assess the overall effect of perioperative administration of the three most commonly used biological agents on the healing process after intestinal surgery. It is the first study to compare three biological factors in the perioperative period using a research experimental protocol. Materials and Methods: This is an experimental prospective study, against placebo, at 80 female Wistar rats, divided into 4 groups, three of which were administered a single dose of the agents Infliximab, Vedolizumab, and Ustekinumab, while the fourth group served as the control one. All rats underwent enterotomy and intestinal anastomosis on day 0. The primary outcome was the evaluation of the bursting pressure of the anastomosis, while the occurrence of the formation of intraperitoneal adhesions, postoperative ileus, wound dehiscence or intestinal anastomotic leakage, and the overall mortality of the animals were evaluated. Statistical analysis was performed using SPSS 24.0 IBM. Results: On the 3rd postoperative day, the control group had significantly higher bursting pressure compared to the Infliximab and Vedolizumab groups (p<0.001) and marginally higher than the Ustekinumab group (p=0.051). Further analysis between the three biologic groups revealed differences only when comparing rats receiving Infliximab and Vedolizumab with controls on the 3rd postoperative day (p<0.001) and with rats receiving Ustekinumab on the 7th postoperative day, which showed a higher mean bursting pressure (p=0.031). No differences were observed in the occurrence of anastomotic leakage between the four groups. On the 7th postoperative day, only Ustekinumab showed significantly higher bursting pressure compared to Infliximab and Vedolizumab (p=0.031). On the 3rd postoperative day 3 deaths were found at the Ustekinumab group, and on the 7th postoperative day only one death at the Vedolizumab group. Conclusions: During the early postoperative phase, the control group had significantly higher bursting pressure compared to the biologic agent-groups, with no differences between the latter. In contrast, on day 7, Ustekinumab was associated with the highest mean bursting pressure. The findings indicate a differentiated effect of biological agents on intestinal anastomosis healing, with Ustekinumab showing the potentially most favorable effect.

Εισαγωγή: Οι ιδιοπαθείς φλεγμονώδεις νόσοι του εντέρου είναι αυτοάνοσες παθήσεις, η διάγνωση των οποίων τείνει να αυξάνεται με την πάροδο των ετών. Η θεραπεία με βιολογικούς παράγοντες διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην αντιμετώπισή τους. Ωστόσο, οι παρενέργειές τους παραμένουν υπό έρευνα. Σκοπός: Η παρούσα πειραματική μελέτη αποσκοπεί στην εκτίμηση της συνολικής επίδρασης της περιεγχειρητικής χορήγησης των τριών πιο συχνά χρησιμοποιούμενων βιολογικών παραγόντων, στη διαδικασία επούλωσης μετά από εντερική χειρουργική επέμβαση. Αποτελεί την πρώτη μελέτη που συγκρίνει μέσω ερευνητικού πειραματικού πρωτοκόλλου τρεις βιολογικούς παράγοντες στην περιεγχειρητική περίοδο. Υλικό και Μέθοδος: Πρόκειται για μια πειραματική προοπτική μελέτη έναντι εικονικού φαρμάκου. σε 80 θηλυκούς επίμυες Wistar, χωρισμένους σε 4 ομάδες, στις τρεις από τις οποίες χορηγήθηκε μια άπαξ δόση από τους παράγοντες Ινφλιξιμάμπη, Βεδολιζουμάμπη και Ουστεκινουμάμπη, ενώ η 4η ομάδα αποτέλεσε την ομάδα ελέγχου. Σε όλους τους επίμυες πραγματοποιήθηκε εντεροτομή και εντερική αναστόμωση την ημέρα 0. Ο πρωτογενής σκοπός ήταν η αξιολόγηση της πίεσης διάσπασης της αναστόμωσης, ενώ επιπλέον αξιολογήθηκε η τυχόν παρουσία ενδοπεριτοναϊκών συμφύσεων, μετεγχειρητικού ειλεού, διαπύησης ή διάσπασης τραύματος ή της εντεροτομής, όπως και η θνητότητα. Η στατιστική ανάλυση πραγματοποιήθηκε με χρήση του SPSS 24.0 IBM. Αποτελέσματα: Στην 3η μετεγχειρητική ημέρα, η ομάδα ελέγχου παρουσίασε σημαντικά υψηλότερη πίεση διάσπασης συγκριτικά με τις ομάδες Ινφλιξιμάμπης και Βεδολιζουμάμπης (p<0,001) και οριακά υψηλότερη έναντι της Ουστεκινουμάμπης (p=0,051). Περαιτέρω ανάλυση μεταξύ των τριών ομάδων βιολογικών παραγόντων αποκάλυψε διαφορές μόνο κατά τη σύγκριση των επιμύων που έλαβαν Ινφλιξιμάμπη και Βεδολιζουμάμπη με τους μάρτυρες (p<0,001) και με τους επίμυες που έλαβαν Ουστεκινουμάμπη την 7η ΜΤΧ ημέρα, οι οποίοι εμφάνισαν υψηλότερη μέση Πίεση Διάσπασης (p=0,031). Δεν παρατηρήθηκαν διαφορές στην διαφυγή από την αναστόμωσης μεταξύ των τεσσάρων ομάδων. Την 7η ΜΤΧ ημέρα, μόνο η Ουστεκινουμάμπη εμφάνισε σημαντικά υψηλότερη πίεση διάσπασης σε σχέση με την Ινφλιξιμάμπη και τη Βεδολιζουμάμπη (p=0,031). Κατά την 3η μετεγχειρητική ημέρα παρατηρήθηκαν 3 θάνατοι στην ομάδα της Ουστεκινουμάμπης (p=0,021), και την 7η μετεγχειρητική ημέρα ένας στην Βεδολιζουμάμπη. Συμπεράσματα: Κατά την πρώιμη μετεγχειρητική περίοδο η ομάδα ελέγχου εμφάνισε σημαντικά υψηλότερη πίεση διάσπασης συγκριτικά με τις ομάδες των βιολογικών παραγόντων, χωρίς να αναδειχθούν διαφορές μεταξύ των τελευταίων. Αντιθέτως, την 7η ημέρα, η Ουστεκινουμάμπη συσχετίστηκε με την υψηλότερη μέση πίεση διάσπασης, δηλαδή την μέγιστη αντοχή στη ρήξη. Τα ευρήματα δείχνουν διαφοροποιημένη επίδραση των βιολογικών παραγόντων στην επούλωση της εντερικής αναστόμωσης.