Η Πολυδόμηση ως πρωτότυπη τεχνική σύνθεσης έργων για solo όργανα, έργα μουσικής δωματίου, οργανικής και φωνητικής μουσικής καθώς και μεγαλύτερων έργων τόσο σε ορχηστρικό όγκο όσο και σε διάρκεια

Abstract

The doctoral dissertation “Polydomisi as an Original Technique of Composition” introduces a new theoretical and compositional model that redefines the relationship between sound, form, and consciousness. Polydomisi (Multi-structuring) is founded on the concept of a multi-layered musical organism in which Structures operate both autonomously and interdependently, forming a non-linear and multidimensional system. The theory is substantiated through analysis and application in the Symphony No. 1, Op. 234, functioning simultaneously as a compositional method and as an aesthetic and epistemological framework. A central role is held by the Structuring of the Archetypal Material, the primordial musical cell that constitutes the “musical signature” of each polystructural work. The Archetypal Material, brief yet flexible and distinctive, defines the morphogenetic logic of the composition and interacts with the Supporting Background, a harmonic or timbral drone that ensures cohesion and internal energy. Composition unfolds through the Construction of Material and the Construction of Scene: the Scenes, micro-dramatic entities with autonomous identity, are formed by the connection and transformation of Materials, giving rise to Structure. The fusion of Materials produces the Alloy, the linkage of Scenes forms the Structure, and the combination of Structures generates Polydomisi itself.Polydomisi presupposes a new perception of musical form and time, transcending traditional symphonic linearity. It employs stratification and block juxtaposition, as defined by Stefan Kostka, allowing the simultaneous coexistence of multiple layers of activity and stasis. Action corresponds to the phase of Retention, while Non-Action and Silence relate to Protention, according to the phenomenological theory of Edmund Husserl. Silence is conceived as an active temporal and psychological element — a space of reflection and resonance that regulates the listener’s experience of psychological time.The musical language of Polydomisi is atonal, twelve-tone through segmentation and recombination of the series, and post-modal. Compositional tools include octatonic scales, quartal harmonies, pitch equality, rhythmic autonomy, and modal processes, combined with the principles of selective affinity, symmetry, the Distanzprinzip (“principle of distances”), and Klangfarbenmelodie. Aleatoric procedures, polyrhythm, improvisation, and graphic notation further reinforce the polystructural logic and the embodied experience of musical time.Polydomisi may incorporate Dream Scenes, where music expresses psychic transformation, insight, or inner turmoil through fragmentation and unpredictable transitions. It also extends to the interaction between music and literary text, structuring musical Scenes in analogy with the literary form or with parts of ancient tragedy, as in the operas Choephoroi (2024) and Eumenides (2025). As a compositional, philosophical, and aesthetic method, Polydomisi unifies sound, silence, and structure within a single spatiotemporal field. The dissertation presents musical form as a dynamic experience of consciousness, in which creation, listening, and temporality coexist within an integrated, multidimensional organic whole.

Η διδακτορική διατριβή «Η Πολυδόμηση ως Πρωτότυπη Τεχνική Σύνθεσης», εισάγει ένα νέο θεωρητικό και συνθετικό μοντέλο που επαναπροσδιορίζει τη σχέση ήχου, μορφής και συνείδησης. Η Πολυδόμηση βασίζεται στην ιδέα ενός πολυεπίπεδου μουσικού έργου, όπου οι Δομές λειτουργούν αυτόνομα αλλά και αλληλεξαρτώμενα, σχηματίζοντας ένα μη γραμμικό, πολυδιάστατο σύστημα. Η θεωρία τεκμηριώνεται μέσα από την ανάλυση και εφαρμογή στη 1η Συμφωνία Op.234, λειτουργώντας τόσο ως συνθετική μέθοδος όσο και ως αισθητικό και γνωσιολογικό πλαίσιο. Κεντρικό ρόλο κατέχει η Δόμηση του Αρχέγονου Υλικού, του πρωταρχικού μουσικού κυττάρου που αποτελεί τη «μουσική σφραγίδα» κάθε πολυδομικού έργου. Το Αρχέγονο Υλικό, μικρό σε έκταση αλλά ευέλικτο και αναγνωρίσιμο, προσδιορίζει τη μορφογενετική λογική του έργου και συνδυάζεται με το Υπόβαθρο Στήριξης, ένα συγχορδιακό ή ηχοχρωματικό ισοκράτη που εξασφαλίζει συνοχή και εσωτερική ενέργεια. Η σύνθεση εξελίσσεται μέσω της Κατασκευής Υλικού και της Κατασκευής Σκηνής — οι Σκηνές, μικροδραματικές ενότητες με αυτόνομη ταυτότητα, οργανώνονται από τη σύνδεση και μεταμόρφωση των Υλικών, συγκροτώντας τη Δομή. Η ένωση Υλικών δημιουργεί το Κράμα, η σύνδεση Σκηνών συνθέτει τη Δομή, και ο συνδυασμός των Δομών παράγει την ίδια την Πολυδόμηση. Η Πολυδόμηση προϋποθέτει νέα αντίληψη της φόρμας και του μουσικού χρόνου, πέρα από τη μακρόχρονη συμφωνική σκέψη. Εφαρμόζει τη διαστρωμάτωση (stratification) και την παράθεση blocks (block juxtaposition), όπως ορίστηκαν από τον Stefan Kostka, επιτρέποντας την ταυτόχρονη συνύπαρξη διαφορετικών επιπέδων δράσης και στατικότητας. Η Δράση συνδέεται με τη φάση της Retention (διαφύλαξης), ενώ η Μη-Δράση και η Σιωπή αντιστοιχούν στην Protention (προσδοκία), σύμφωνα με τη φαινομενολογική θεωρία του Edmund Husserl. Η σιωπή, νοείται ως ενεργό χρονικό και ψυχολογικό στοιχείο• χρόνος αναστοχασμού και αντήχησης που ρυθμίζει τον ψυχολογικό χρόνο του ακροατή. Η μουσική γλώσσα της Πολυδόμησης είναι ατονική, δωδεκάφθογγη μέσω τεμαχισμού και επανασύνθεσης της σειράς και μετά-τροπική. Εργαλεία όπως οι οκτάφθογγες κλίμακες, οι συγχορδίες τετάρτης, η ισοτιμία φθόγγων, η αυτονομία ρυθμού και η τροπικότητα συνδυάζονται με την αρχή των εκλεκτικών συγγενειών, των συμμετριών, το Distanzprinzip «αρχή των αποστάσεων» και την Klangfabermelodie. Χρησιμοποιούνται επίσης αλεατορικές τεχνικές, πολυρρυθμία, αυτοσχεδιασμός και γραφική παρτιτούρα, που ενισχύουν την πολυδομική λογική και τη βιωματική εμπειρία του χρόνου.Η Πολυδόμηση μπορεί να ενσωματώνει Ονειρικές Σκηνές, όπου η μουσική εκφράζει ψυχικές μεταπτώσεις, ενόραση ή εσωτερική ταραχή, μέσω αποσπασματικότητας και απρόβλεπτων μεταβάσεων. Επεκτείνεται επίσης στη σχέση μουσικής και λογοτεχνικού κειμένου, δομώντας μουσικές Σκηνές αναλόγως του λογοτεχνικού κειμένου ή ανάλογα με τα μέρη της τραγωδίας, όπως στις όπερες Χοηφόροι (2024) και Ευμενίδες (2025).Η Πολυδόμηση, ως συνθετική, φιλοσοφική και αισθητική μέθοδος, ενοποιεί τον ήχο, τη σιωπή και τη δομή σε ένα ενιαίο χωροχρονικό πεδίο. Η διατριβή αναδεικνύει τη μουσική μορφή ως δυναμική εμπειρία συνείδησης, όπου η δημιουργία, η ακρόαση και ο χρόνος συνυπάρχουν σε ένα ενιαίο πολυδιάστατο οργανικό σύνολο.