Κατανόηση της εξατομικευμένης ανοσοπαθογένειας της διαπυητικής ιδρωταδενίτιδας: έμφαση στη σεκουκινουμάμπη

Abstract

Background: Hidradenitis Suppurativa (HS) pathophysiology presents heterogeneity. We aimed to provide an immune classification measuring concentrations of pus cytokines and associating with clinical response to treatment with biologicals. Patients and Methods: Pus samples were collected from HS patients. Concentrations of cytokines were measured in the pus measured by an enzyme immunoassay. Isolated blood mononuclear cells (PBMCs) from HS patients and healthy volunteers were stimulated for cytokine production; this was associated with pus cytokines and response to treatment. The impact of addition of patient plasma and of secukinumab was investigated. Results: Patients were classified into four strata based on pus levels of tumour necrosis factor-alpha (TNFα) and of activation of interleukin (IL)-1; high-TNF/low-IL-1 (30.9%), low-TNF/low-IL-1 (27.3%), high-TNF/high-IL-1 (23.6%), and low-TNF/high-IL-1 (18.2%). The strata did not differ between bio-naïve and bio-experienced and over serial samplings. No differences were found for the counts of HS lesions. Patients at the low-TNF stratum had greater likelihood for the achievement of HiSCR (HS clinical response score) after 12 weeks of adalimumab treatment; they had high cytokine production capacity from PBMCs. Stimulation of healthy PBMCs with patient plasma increased IL-1β production predicting HiSCR. Addition of secukinumab increased the TNFα and IL-1β production capacity by the of either bio-naïve or bioexperienced patients showing possibility for HiSCR achievement following treatment. Conclusions: A system of immune classification of HS is suggested using skin pus which reflects cytokine production capacity of PBMCs. This is modulated by secukinumab. The use of patient plasma to stimulate healthy PBMCs may be the basis of an assay for the prediction of treatment response.

Σκοπός: Η παθογένεια της πυώδους ιδρωταδενίτιδας (ΔΙ) παρουσιάζει μεγάλη ετερογένεια. Σκοπός της μελέτης μας είναι να δημιουργηθεί μια ανοσολογική ταξινόμηση της ΔΙ μετρώντας τις συγκεντρώσεις των κυτταροκινών στο πύον και συσχετίζοντας τες με την κλινική ανταπόκριση στη θεραπεία με βιολογικούς παράγοντες. Ασθενείς και Μέθοδοι: Δείγματα πύου συλλέχθηκαν από ασθενείς με ΔΙ. Οι συγκεντρώσεις των κυτταροκινών μετρήθηκαν στο πύον με ανοσοενζυμική μέθοδο. Μονοπύρηνα κύτταρα περιφερικού αίματος (PBMCs) απομονώθηκαν από ασθενείς με ΔΙ και υγιείς-εθελοντές και διεγέρθηκαν με στόχο την παραγωγή κυτταροκινών, οι οποίες συσχετίστηκαν με τις κυτταροκίνες του πύου και την ανταπόκριση στη θεραπεία. Διερευνήθηκε η επίδραση της προσθήκης πλάσματος ασθενών και σεκουκινουμάμπης κατά τη διέγερση των PBMCs. Αποτελέσματα: Οι ασθενείς ταξινομήθηκαν σε τέσσερα πρότυπα ανάλογα με τα επίπεδα του παράγοντα νέκρωσης όγκων α (TNFα) και της ιντερλευκίνης (IL)-1 στο πύον: 1) υψηλός TNFα / χαμηλή IL-1 (30,9%), 2) χαμηλός TNFα / χαμηλή IL-1 (27,3%), 3) υψηλός TNFα / υψηλή IL-1 (23,6%) και 4) χαμηλός TNFα / υψηλή IL-1 (18,2%). Τα πρότυπα ταξινόμησης δεν διέφεραν μεταξύ ασθενών στο στάδιο πριν την έναρξη οποιασδήποτε βιολογικής θεραπείας και στο στάδιο υπό βιολογική θεραπεία. Επίσης, δεν βρέθηκε συσχέτιση μεταξύ προτύπων ταξινόμησης και αριθμού βλαβών των ασθενών. Οι ασθενείς που ανήκαν στα πρότυπα ταξινόμησης με χαμηλή συγκέντρωση TNFα στο πύον είχαν μεγαλύτερη πιθανότητα για επίτευξη HiSCR (βαθμολογία κλινικής απόκρισης της ΔΙ) μετά από 12 εβδομάδες θεραπείας με ανταλιμουμάμπη και παρουσίαζαν υψηλή παραγωγή κυτταροκινών στα PBMCs τους. Η διέγερση των PBMCs υγιών-εθελοντών με το πλάσμα ΔΙ ασθενών είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση της παραγωγής IL-1β προβλέποντας μάλιστα το HiSCR. Η προσθήκη σεκουκινουμάμπης κατά τη διέγερση των PBMCs αύξησε την παραγωγή TNFα και IL-1β τόσο σε ασθενείς που δεν είχαν προηγουμένως λάβει βιολογική θεραπεία όσο και στους ασθενείς υπό βιολογική θεραπεία, υποδεικνύοντας πιθανή επίτευξη HiSCR σε μελλοντική θεραπεία υπό σεκουκινουμάμπη. Συμπεράσματα: Προτείνεται ένα σύστημα ανοσολογικής ταξινόμησης στην ΔΙ αξιοποιώντας δεδομένα κυτταροκινών προερχόμενα από το πύον και από τη διέγερση των κυκλοφορούντων μονοκυττάρων ασθενών. Η παραγωγή κυτταροκινών κατά την διέγερση PBMCs τροποποιείται με την προσθήκη σεκουκινουμάμπης στο υλικό καλλιέργειας. Η χρήση του πλάσματος ασθενών με ΔΙ για τη διέγερση των PBMCs υγιών-μαρτύρων μπορεί να είναι η βάση δημιουργίας μιας βιο-δοκιμασίας που θα προβλέπει την ανταπόκριση στη θεραπεία με βιολογικούς παράγοντες.