Δημογραφικά χαρακτηριστικά ιστορικό διάγνωσης συννοσηρότητες και βαρύτητα νόσου ασθενών με διαπυητική ιδρωταδενίτιδα σε σύγκριση με ομάδα ελέγχου

Abstract

Introduction: Hidradenitis suppurativa (HS) is a chronic, inflammatory, relapsing, debilitating disease of the hair follicles, which usually presents itself after puberty with painful, deeply seated inflammatory lesions, located primarily in intertriginous areas. Its prevalence is estimated to be 0,40% (0,26%-0,63%), with reportedly more frequent manifestation in women comparing to men (2-3:1). Objective: To compare HS patients with either healthy controls or psoriasis patients regarding specific anthropometric characteristics, diagnostic delay, prevalence of specific comorbidities and specific disease severity parameters. Material and methods: A prospective cross-sectional study was performed in four parts. Patient recruitment took place in First Dermatology Department, Aristotle University of Thessaloniki, from March 2021 until September 2023. Data collection was performed during one visit. Adult patients with a HS diagnosis, based on current diagnostic criteria, and disease duration of at least 6 months were eligible for inclusion. Adult patients with a ratio of 1:1 were recruited as controls, matched for age and sex for the second part of the study and matched for age, sex and race for the third part. Primary outcomes were for the first part mean waist circumference (centimeters), for the second part mean time from disease commencement to diagnosis (years and months), for the third part prevalence of polycystic ovarian syndrome (PCOS) (percentage%) and for the fourth part mean work impairment (percentage%). Desired study sample was calculated to be 67 participants per group. SPSS (version 29, IBM Corp., Armonk, NY, USA) was used for statistical analysis. Results: 203 HS patients (mean age 39.7 years, [38.03, 41.38], 51,7% women) were recruited. 59,6% had Hurley stage II, mean International Hidradenitis Suppurativa Severity Score System was 4.86 [4.13, 5.59], mean maximum pain score over the past week was 4.39 [3.87, 4.9], and mean Dermatology Life Quality Index score was 9.03 [7.96, 10.11]. HS patients had greater body mass index (BMI) comparing to healthy controls (30.34 [29.28, 31.4] versus 27.47 [26.93, 28.00]) as well as greater waist circumference (104.32 [102.61, 106.63] versus 95.25 [93.64, 96.86]) with statistically significant difference ([1.44, 3.42] and [6.73, 11.41] respectively). Mean diagnostic delay was longer in HS patients (6.51 [5,42, 7,6] years or 78.5 [65,45, 91,54] months versus 6.58 [5.19, 7.96] months in psoriasis patients) with significance of difference [58.84, 85]. HS patients visited a physician a mean of 3.21 [2.6, 3.83] times before receiving the correct diagnosis, with the dermatologist making the wrong diagnosis in 57,4% of cases, followed by the general surgeon in 34.3% of those. The corresponding data in psoriasis patients were 1.14 [1.01, 2.1] medical visits (difference [0.5, 3.92]), with a wrong diagnosis having been made in few patients, more frequently by a general physician/internist (5.42%). Women with HS were 2.269 times more likely to have PCOS comparing to healthy controls (p=0.016). Mean total work impairment was 31.12% [26.14%, 36.10%] for HS patients and 4.95% [2.46%, 7.44%] for psoriasis patients (p<0.001). Mean absenteeism, presenteeism daily activity impairment was 10.14% [7.3%, 12.98%], 28.72% [24.1%, 33.34%], 27.29% [22.87%, 31.71%] respectively for HS patients and (2.22% [0.64%, 3.79%], 4.43% [2.23%, 6.63%] and 3.9% [1.77%, 6.02%] respectively for psoriasis patients (p<0,001 for all comparisons).Conclusions: Documenting of waist circumference by the dermatologist, along with other anthropometric data, such as height, weight and BMI, would be beneficial at reasonable intervals (6-monthly or annually). Adoption of measures to improve the education of physicians in general (medical school, specialty training, post-specialty training) in the field of HS, as well as to increase awareness among the general population (printed material, social media, implementation of diagnostic screening question in primary healthcare settings) could increase cases of timely diagnosis and improve prognosis. What is more, women with HS should be screened for symptoms/signs of PCOS by the dermatologist, referred to a gynaecologist, if necessary, and prescribed treatment suitable for both conditions. Last but not least, work impairment should be measured with appropriate tools, while documenting disease severity, and taken into consideration while making treatment decisions.

Εισαγωγή: Η διαπυητική ιδρωταδενίτιδα (ΔΙ) είναι μια χρόνια, φλεγμονώδης, υποτροπιάζουσα, προκαλούσα αναπηρία νόσος των τριχικών θυλάκων, η οποία συνήθως εμφανίζεται μετά την εφηβεία με επώδυνες, βαθέως εντοπιζόμενες, φλεγμαίνουσες βλάβες κατά κύριο λόγο στις πτυχές του δέρματος. Ο επιπολασμός της εκτιμάται στο 0,40% (0,26%-0,63%), με αναφερόμενη συχνότερη προσβολή των γυναικών σε σχέση με τους άντρες (2-3:1). Σκοπός: Η σύγκριση ασθενών με ΔΙ είτε με υγιείς μάρτυρες είτε με ασθενείς με ψωρίαση ως προς συγκεκριμένα ανθρωπομετρικά χαρακτηριστικά, την καθυστέρηση στη διάγνωση της νόσου, τη συχνότητα συγκεκριμένων συννοσηροτήτων και ορισμένες παραμέτρους βαρύτητας της νόσου. Υλικό και μέθοδοι: Πραγματοποιήθηκε προοπτική μελέτη χρονικής στιγμής, με τέσσερα ερευνητικά σκέλη. Η στρατολόγηση των συμμετεχόντων έλαβε χώρα στην Ά Δερματολογική Κλινική Α.Π.Θ. από τον Μάρτιο του 2021 έως και τον Σεπτέμβριο του 2023. Η συλλογή των δεδομένων πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης. Υποψήφιοι για συμμετοχή στη μελέτη ήταν ενήλικοι ασθενείς με διάγνωση ΔΙ σύμφωνα με τα υπάρχοντα διαγνωστικά κριτήρια, έναρξης τουλάχιστον προ 6 μηνών. Για την ομάδα ελέγχου στρατολογήθηκαν ενήλικες ασθενείς με αναλογία 1:1, οι οποίοι για το δεύτερο σκέλος της μελέτης ήταν ταυτισμένοι για την ηλικία και το φύλο και για το τρίτο σκέλος για την ηλικία, το φύλο και τη φυλή. Τα πρωτεύοντα καταληκτικά σημεία ήταν για το πρώτο σκέλος η μέση περίμετρος μέσης (εκατοστά), για το δεύτερο ο μέσος χρόνος από την έναρξη της νόσου μέχρι τη διάγνωση (έτη και μήνες), για το τρίτο η συχνότητα του συνδρόμου πολυκυστικών ωοθηκών (ΣΠΩ) (ποσοστό%) και για το τέταρτο η μέση επιβάρυνση στην εργασιακή παραγωγικότητα (ΕΕΠ) (ποσοστό%). Το μέγεθος δείγματος υπολογίστηκε στα 67 άτομα ανά ομάδα. Για τη στατιστική ανάλυση των δεδομένων χρησιμοποιήθηκε το λογισμικό SPSS (έκδοση 29, IBM Corp., Armonk, NY, USA). Αποτελέσματα: Στρατολογήθηκαν 203 ασθενείς με ΔΙ (μέση ηλικία 39.7 έτη, [38,03, 41,38], 51,7% γυναίκες). Το 59,6% είχαν Hurley stage II, η μέση τιμή International Hidradenitis Suppurativa Severity Score System ήταν 4,86 [4,13, 5,59], η μέση τιμή μέγιστου πόνου την προηγούμενη εβδομάδα ήταν 4,39 [3,87, 4,9], και το μέσο Dermatology Life Quality Index σκορ ήταν 9,03 [7,96, 10,11]. Οι ασθενείς με ΔΙ είχαν μεγαλύτερο δείκτη μάζας σώματος από τους υγιείς μάρτυρες (30,34 [29,28, 31,4] έναντι 27,47 [26,93, 28,00]) καθώς και μεγαλύτερη περίμετρο μέσης (104,32 [102,61, 106,63] έναντι 95,25 [93,64, 96,86]) με στατιστικά σημαντική διαφορά ([1,44, 3,42] και [6,73, 11,41] αντίστοιχα). Η μέση καθυστέρηση στη διάγνωση ήταν σημαντικά μεγαλύτερη στη ΔΙ (6,51 ± 7,86 [5,42, 7,6] έτη ή 78,5 ± 94,26 [65,45, 91,54] μήνες έναντι 6,58 ± 10 [5,19, 7,96] μηνών στους ψωριασικούς ασθενείς) με σημαντικότητα διαφοράς [58,84, 85]. Οι ασθενείς με ΔΙ επισκέφτηκαν κατά μέσο όρο 3,21 ± 4,45 [2,6, 3,83] φορές το γιατρό πριν λάβουν τη σωστή διάγνωση, με το δερματολόγο να βάζει λάθος διάγνωση στο 57,4% των περιπτώσεων, ακολουθούμενος από το γενικό χειρουργό στο 34.3% αυτών. Τα αντίστοιχα δεδομένα για τους ψωριασικούς ασθενείς ήταν 1,14 ± 1,5 [1,01, 2,1] ιατρικές επισκέψεις (διαφορά [0,5, 3,92]), με λάθος διάγνωση να τίθεται σε λίγους ασθενείς, συχνότερα από το γενικό ιατρό/παθολόγο (5,42%). Οι γυναίκες με ΔΙ ήταν 2,269 φορές πιο πιθανό να έχουν ΣΠΩ (p=0,016) σε σχέση με τις υγιείς μάρτυρες. Η μέση συνολική εργασιακή επιβάρυνση ήταν 31,12% [26,14%, 36,10%] για τους ασθενείς με ΔΙ και 4,95% [2,46%, 7,44%] για τους ασθενείς με ψωρίαση (p<0,001). Το μέσο absenteeism, presenteeism και η μέση επιβάρυνση στις καθημερινές δραστηριότητες ήταν 10,14% [7,3%, 12,98%], 28,72% [24,1%, 33,34%], 27,29% [22,87%, 31,71%] αντίστοιχα για τους ασθενείς με ΔΙ και (2,22% [0,64%, 3,79%], 4,43% [2,23%, 6,63%] και 3,9% [1,77%, 6,02%] αντίστοιχα για τους ασθενείς με ψωρίαση (p<0,001 για όλες τις συγκρίσεις). Συμπεράσματα: Η καταγραφή της περιμέτρου μέσης από το θεράποντα δερματολόγο, μαζί με άλλα ανθρωπομετρικά δεδομένα, όπως το ύψος, το βάρος και το BMI, θα ήταν ωφέλιμη ανά εύλογο χρονικό διάστημα (ανά εξάμηνο ή ετησίως). Λήψη μέτρων για τη βελτίωση της εκπαίδευσης γενικά των ιατρών (ιατρική σχολή, ιατρική ειδικότητα, μετεκπαιδευτικά προγράμματα) στο πεδίο της ΔΙ, αλλά και για την ενημέρωση του γενικού πληθυσμού (έντυπο υλικό, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εφαρμογή διαγνωστικής ερώτησης screening σε πρωτοβάθμια περίθαλψη), μπορεί να οδηγήσει σε περισσότερο έγκαιρη διάγνωση και βελτίωση της πρόγνωσης της νόσου. Φαίνεται, επίσης, ότι θα ήταν καλό οι γυναίκες ασθενείς να ελέγχονται από το δερματολόγο για συμπτώματα/σημεία σχετιζόμενα με το ΣΠΩ, ώστε να παραπέμπονται στο γυναικολόγο, και να λαμβάνουν αγωγή ωφέλιμη και για τις δύο νόσους. Τέλος, η εργασιακή επιβάρυνση θα πρέπει να υπολογίζεται με κατάλληλα σκορ στα πλαίσια εκτίμησης της βαρύτητας της νόσου και να λαμβάνεται υπόψη στη λήψη της θεραπευτικής απόφασης.