Ευρωπαϊκοί κανόνες βιωσιμότητας και εταιρικό δίκαιο

Abstract

This paper examines the impact of the most important recent European sustainability rules on the evolution of corporate law institutions and concepts. First, it attempts to define the conceptual scope of the regulatory framework with regard to sustainability and to explain the criteria on the basis of which a corporate practice is considered sustainable. Next, it demonstrates how the provision of extensive regulatory obligations in the field of sustainability is expected to push companies towards a more inclusive view of corporate interest, which will have a knock-on effect on a number of critical corporate law issues, such as the limits of the Board's management authority, the criteria for compliance with the duty of care of corporate directors, and the conditions for applying the business judgment rule. The last and most extensive chapter presents the two most influential EU Directives in the field of sustainability, namely the CSRD ("Corporate Sustainability Reporting Directive") and the CSDDD ("Corporate Sustainability Due Diligence Directive"), and analyzes how they affect both the operation of businesses and the nature of the most important institutions of corporate law in practice.

Το παρόν έργο πραγματεύεται την επίδραση των σημαντικότερων πρόσφατων ευρωπαϊκών κανόνων βιωσιμότητας στη μετεξέλιξη θεσμών και εννοιών του εταιρικού δικαίου. Αρχικά, επιχειρείται η οριοθέτηση του εννοιολογικού εύρους του κανονιστικού πλαισίου αναφορικά με τη βιωσιμότητα καθώς και η επεξήγηση των κριτηρίων με βάση τα οποία μια εταιρική πρακτική θεωρείται βιώσιμη. Ακολούθως, καταδεικνύεται ο τρόπος με τον οποίον η πρόβλεψη εκτεταμένων κανονιστικών υποχρεώσεων στο πεδίο της βιωσιμότητας αναμένεται να ωθήσει τις επιχειρήσεις σε μια πιο συμπεριληπτική θεώρηση του εταιρικού συμφέροντος, γεγονός με αλυσιδωτό αντίκτυπο σε σειρά κρίσιμων ζητημάτων εταιρικού δικαίου, όπως τα όρια της διαχειριστικής εξουσίας του ΔΣ, τα κριτήρια συμμόρφωσης με το καθήκον επιμέλειας των εταιρικών διοικητών και οι προϋποθέσεις εφαρμογής του κανόνα της επιχειρηματικής κρίσης. Στο τελευταίο και εκτενέστερο κεφάλαιο, παρουσιάζονται οι δύο πλέον επιδραστικές Οδηγίες στο χώρο της βιωσιμότητας, δηλαδή η CSRD («Οδηγία για την υποβολή εκθέσεων βιωσιμότητας») και η CSDDD («Οδηγία για την εταιρική δέουσα επιμέλεια όσον αφορά τη βιωσιμότητα»), και αναλύεται ο τρόπος με τον οποίον αυτές επηρεάζουν επί του πρακτέου τόσο τη λειτουργία των επιχειρήσεων όσο και τη φυσιογνωμία των σημαντικότερων θεσμών του εταιρικού δικαίου.