Διερεύνηση της αποτελεσματικότητας και των παραγόντων που συμβάλλουν στην καλή θεραπευτική έκβαση του ομαδικού προγράμματος διαλεκτικής συμπεριφορικής θεραπείας για την διαταραχή επεισοδιακής υπερφαγίας

Abstract

The purpose of the present study was to examine the effectiveness of group Dialectical Behavioral Therapy for Binge Eating Disorder (DBT-BED) in reducing eating psychopathology and to investigate the factors influencing the severity and frequency of binge eating behavior. A total of one hundred people suffering from BED participated in twenty, two-hour group sessions. Seventy-three people participated in the online group DBT-BED and twenty-three in the face-to-face group DBT-BED Participants completed the Emotional Eating Scale (EES), the Binge Eating Scale (BES), and the Eating Disorder Examination Questionnaire (EDE-Q) before and after the treatment and during three- and six-month follow-ups. The first objective was to study the effectiveness of the online group DBT-BED. The results of the online group DBT-BED study showed a significant reduction in binge eating days, in all EES, BES, and EDE-Q subscales, except for the Restraint subscale, and in the EDE-Q total score at the end of treatment and during the follow-up period. The Body Mass Index (BMI) also decreased at the end of the treatment and throughout the follow-up period. Except for the "Restriction" subscale, more binge eating days were correlated with higher scores on the EES, BES, and EDE-Q. However, binge eating days did not show a significant correlation with BMI. Overall, the study suggests that online group DBT-BED is an effective treatment option for individuals who do not have access to face-to-face therapy. Further research is required to compare the effectiveness of the online group DBT-BED with other therapeutic interventions. The second objective was to study the face-to-face group DBT-BED. The results of the study showed a significant reduction in binge eating days, as well as in all subscales of the EES, BES, and EDE-Q, except for the Restraint subscale, as well as a reduction in the total EDE-Q score at the end of treatment and during the follow-up period. BMI did not decrease at the end of treatment or during the follow-up period. Similar to the online DBT-BED, except for the "Restraint" subscale, more binge eating days were associated with higher EES, BES, and EDE-Q scores. Binge eating days did not show a significant correlation with BMI. A third objective was the comparison between the two forms of treatment. When comparing online and face-to-face DBT-BED, there were few significant differences between the two. Both approaches showed significant changes in the EES, BES, and EDE-Q scales. However, the online group DBT-BED appeared to contribute slightly more to the regulation of emotional eating. In contrast, the face-to-face group DBT-BED had a more positive impact on reducing binge eating days, as evidenced by further reductions observed at three months post-treatment, which were maintained up to six months. Τhere was no similar reduction in the online group DBT-BED. Lastly, as part of the study, two validation studies were conducted for the Emotional Eating Scale (EES) and the Binge Eating Scale (BES), which were utilized in this research and had not been previously validated in the Greek population.

Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να εξετάσει την αποτελεσματικότητα της ομαδικής Διαλεκτικής Συμπεριφορικής Θεραπείας για τη Διαταραχή Επεισοδιακής Υπερφαγίας (ΔΣΘ-ΔΕΥ) στη μείωση της διατροφικής ψυχοπαθολογίας και να διερευνήσει τους παράγοντες που επηρεάζουν τη σοβαρότητα και τη συχνότητα της υπερφαγικής συμπεριφοράς. Συνολικά εκατό άτομα τα οποία έπασχαν από ΔΕΥ συμμετείχαν σε είκοσι δίωρες ομαδικές συνεδρίες. Εβδομήντα τρία άτομα συμμετείχαν στη διαδικτυακή ομαδική ΔΣΘ-ΔΕΥ και είκοσι τρία στη δια ζώσης ομαδική ΔΣΘ-ΔΕΥ. Οι συμμετέχοντες συμπλήρωσαν την Κλίμακα Συναισθηματικής Διατροφής (Emotional Eating Scale), την Κλίμακα Επεισοδιακής Υπερφαγίας (Binge Eating Scale) και το Ερωτηματολόγιο Εξέτασης Διαταραχής Διατροφής (Eating Disorder Examination -Questionnaire) πριν και μετά τη θεραπεία και σε παρακολούθηση τριών και έξι μηνών. Πρώτος στόχος ήταν να μελετηθεί η αποτελεσματικότητα της διαδικτυακής ομαδικής ΔΣΘ-ΔΕΥ. Τα αποτελέσματα της διαδικτυακής ομαδικής ΔΣΘ-ΔΕΥ μελέτης έδειξαν σημαντική μείωση στις ημέρες υπερφαγίας, καθώς και σε όλες τις υποκλίμακες EES, BES και EDE-Q, εκτός από την υποκλίμακα «Περιορισμός», όπως και μείωση στη συνολική βαθμολογία του EDE-Q στο τέλος της θεραπείας και κατά την περίοδο παρακολούθησης. Επιπλέον, ο Δείκτης Μάζας Σώματος (ΔΜΣ) μειώθηκε στο τέλος της θεραπείας και κατά τη διάρκεια της περιόδου παρακολούθησης. Εκτός από την υποκλίμακα «Περιορισμός», περισσότερες ημέρες υπερφαγικών επεισοδίων συνδέθηκαν με υψηλότερες βαθμολογίες στις κλίμακες EES, BES και στο EDE-Q. Ωστόσο, οι ημέρες υπερφαγίας δεν έδειξαν σημαντική συσχέτιση με το ΔΜΣ. Συμπερασματικά, η μελέτη προτείνει ότι η διαδικτυακή ομαδική ΔΣΘ-ΔΕΥ είναι μια αποτελεσματική προσέγγιση για τη θεραπεία της Διαταραχής Επεισοδιακής Υπερφαγίας για άτομα που δεν μπορούν να λάβουν δια ζώσης θεραπεία. Απαιτείται περαιτέρω έρευνα για τη σύγκριση της αποτελεσματικότητας της διαδικτυακής ομαδικής ΔΣΘ-ΔΕΥ με άλλες ομαδικές θεραπευτικές παρεμβάσεις για τη ΔΕΥ. Δεύτερος στόχος ήταν να μελετηθεί η δια ζώσης ομαδική ΔΣΘ-ΔΕΥ. Τα αποτελέσματα της μελέτης έδειξαν σημαντική μείωση στις ημέρες υπερφαγίας, καθώς και σε όλες τις υποκλίμακες της EES, BES και του EDE-Q, εκτός από την υποκλίμακα «Περιορισμός» και όπως και μείωση στη συνολική βαθμολογία EDE-Q στο τέλος της θεραπείας και κατά την περίοδο παρακολούθησης. Ο ΔΜΣ δεν μειώθηκε στο τέλος της θεραπείας και κατά τη διάρκεια της περιόδου παρακολούθησης. Εκτός από την υποκλίμακα «Περιορισμός», περισσότερες ημέρες υπερφαγίας συνδέθηκαν με υψηλότερες βαθμολογίες στις κλίμακες EES, BES και στο EDE-Q. Ωστόσο, οι ημέρες υπερφαγίας δεν έδειξαν σημαντική συσχέτιση με το ΔΜΣ. Τρίτος στόχος ήταν η σύγκριση μεταξύ των δύο μορφών θεραπείας. Συγκρίνοντας την διαδικτυακή ΔΣΘ-ΔΕΥ με την δια ζώσης ΔΣΘ-ΔΕΥ δεν βρέθηκαν πολλές σημαντικές διαφορές μεταξύ τους. Και στις δύο υπήρξαν σημαντικές αλλαγές στις κλίμακες EES, BES και στο EDE-Q. Η διαδικτυακή ομαδική ΔΣΘ-ΔΕΥ φαίνεται να συμβάλλει λίγο περισσότερο στην ρύθμιση του συναισθηματικού φαγητού. Η δια ζώσης ομαδική ΔΣΘ-ΔΕΥ είχε μια θετικότερη επίδραση στην μείωση των ημερών κατά τις οποίες είχαν υπερφαγικά επεισόδια καθώς υπήρξε περαιτέρω μείωση στους τρεις μήνες μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας, η οποία διατηρήθηκε έως τους έξι μήνες. Δεν σημειώθηκε παρόμοια μείωση στην διαδικτυακή ομαδική ΔΣΘ-ΔΕΥ. Τέλος, στο πλαίσιο της μελέτης πραγματοποιήθηκαν δύο μελέτες εγκυροποίησης στον ελληνικό πληθυσμό της Κλίμακας Συναισθηματικής Διατροφής (EES) και της Κλίμακας Υπερφαγίας (BES), οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν στη μελέτη και δεν είχαν σταθμιστεί στον Ελληνικό πληθυσμό.