Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και νεολειτουργισμός: εφαρμογή της ευρωπαϊκής εκπαιδευτικής πολιτικής στην Ελλάδα

Abstract

Nowadays there is a particular interest in the future of the ERASMUS program. The question raised in the context of this study is the examination of European policy in the field of education with an emphasis on the study of European educational programs, especially the Erasmus program. In particular, the extent to which the theoretical assumptions of the neofunctional approach can interpret the evolution of European policy in the field of education is investigated. The selection of the ERASMUS program was made on the basis that it is the most important, most popular, and most massive program in the context of European education policy. The research concerns a long-term period (1971-2007) to highlight the changes that take place in the axes of action, institutions, and political choices, as well as to identify the repetitions of the phenomena that testify to the functioning of the EC/EU.

Στις μέρες μας, υπάρχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το μέλλον του προγράμματος ERASMUS. Το ερώτημα που τίθεται στο πλαίσιο της παρούσας μελέτης είναι η εξέταση της ευρωπαϊκής πολιτικής στον τομέα της εκπαίδευσης με έμφαση στη μελέτη των ευρωπαϊκών εκπαιδευτικών προγραμμάτων και ιδιαίτερα του προγράμματος Erasmus. Ειδικότερα, διερευνάται ο βαθμός στον οποίο οι θεωρητικές παραδοχές της νεολειτουργικής προσέγγισης μπορούν να ερμηνεύσουν την εξέλιξη της ευρωπαϊκής πολιτικής στον τομέα της εκπαίδευσης. Η επιλογή του προγράμματος ERASMUS έγινε με βάση ότι είναι το πιο σημαντικό, δημοφιλέστερο και μαζικότερο πρόγραμμα στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής εκπαιδευτικής πολιτικής. Η έρευνα αφορά μια μακροχρόνια περίοδο (1971-2007) για την ανάδειξη των αλλαγών που συντελούνται στους άξονες δράσης, τους θεσμούς και τις πολιτικές επιλογές, καθώς και για τον εντοπισμό των επαναλήψεων των φαινομένων που μαρτυρούν τη λειτουργία της Ε.Κ. /ΕΕ.