Καρδιαγγειακοί και αγγειογραφικοί παράμετροι έκβασης ενδοαγγειακής αντιμετώπισης χρόνιων στενώσεων αρτηριών κάτω άκρων και η συσχέτιση τους με μελλοντικά οξέα στεφανιαία επεισόδια και καρδιαγγειακούς θανάτους

Abstract

The variables that can impact and predict the successful endovascular revascularization of lower extremity arterial chronic total occlusions (LE-CTOs) are incompletely understood. Additionally, little if any is known about whether any of those baseline demographic, clinical or angiographic variables can be associated with the future cardiovascular risk of this high-risk group of vasculopaths with LE-CTOs. With this project, we aimed to explore whether there are specific clinical or angiographic variables that can reliably predict the successful revascularization of LE-CTOs and then determine whether these variables are associated with future myocardial infarction rates and cardiovascular mortality in this population. For this purpose, a total of 256 patients with LE revascularization procedures were studied; among them, 120 had CTOs and 136 had stenoses but no CTOs. CTOs were more likely to be associated with history of myocardial infarction (MI), end stage renal disease, critical limb threatening ischemia and lengthier overall lesions when compared with lower extremity arterial stenoses without CTOs. Among CTOs revascularization attempts, the use of aspirin had a positive association with successful revascularization while history of malignancy had a negative association. Lack of statin use and critical limb threatening ischemia history were associated with 1-year cardiovascular mortality while statin and aspirin use were associated with reduced 1-year MI risk. Contrary to other studies, we were not able to find an association of arterial calcification or lesion length with the successful endovascular revascularization rates. Larger studies and longer follow up are needed to further confirm and expand our findings.

Οι μεταβλητές που μπορούν να προβλέψουν την επιτυχή ενδοαγγειακή αντιμετώπιση των ολικών αποφράξεων των αρτηριών των κάτω άκρων δεν είναι απόλυτα κατανοητές. Επιπρόσθετα, δεν είναι γνωστό αν αυτές οι δημογραφικές, κλινικές και αγγειογραφικές μεταβλητές σχετίζονται με το μελλοντικό καρδιαγγειακό ρίσκο των πολυαγγειακών ασθενών με χρόνιες oλικές απόφραξεις των αρτηριών των κάτω άκρων. Η διατριβή αυτή θα προσπαθήσει να ερευνήσει το κατά πόσο υπάρχουν συγκεκριμένες κλινικές καρδιαγγειακές ή αγγειογραφικές μεταβλητές που μπορούν να συσχετιστούν με την επιτυχή διάνοιξη των χρόνιων αποφράξεων των περιφερικών αγγείων των κάτω άκρων, αλλά και το κατά πόσο οι μεταβλητές αυτές σχετίζονται με μελλοντικά οξέα στεφανιαία επεισόδια αλλά και τη γενικότερη καρδιαγγειακή θνητότητα. Για τον σκοπό της διατριβής μελετήθηκαν 256 ασθενείς που υποβλήθηκαν σε επεμβάσεις ενδοαγγειακής αντιμετώπισης και επαναιμάτωσης (120 με χρόνιες ολικές αποφράξεις και 136 με στενώσεις αλλά χωρίς ολικές αποφράξεις των αρτηριών των κάτω άκρων). Οι ασθενείς με χρόνιες ολικές αποφράξεις είχαν μεγαλύτερα ποσοστά ιστορικού τελικού σταδίου νεφρικής ανεπάρκειας και εμφράγματος του μυοκαρδίου, υψηλότερα ποσοστά κρίσιμης ισχαιμίας τελικού σταδίου κάτω άκρων καθώς και κατά μέσο όρο βλάβες με μεγαλύτερο μήκος συγκριτικά με τους ασθενείς που είχαν στενώσεις αλλά όχι αποφράξεις. Ανάμεσα στις επεμβάσεις επαναιμάτωσης στους ασθενείς με χρόνιες ολικές αποφράξεις, η χρήση ασπιρίνης φάνηκε να έχει μια θετική συσχέτιση με την επιτυχημένη επέμβαση ενώ το ιστορικό κακοήθειας αντίθετα είχε αρνητική συσχέτιση. Η μη χρήση στατινών και η κρίσιμη ισχαιμία τελικού σταδίου κάτω άκρων είχαν συσχέτιση με μεγαλύτερη πιθανότητα καρδιαγγειακής θνητότητας μετά από έναν χρόνο παρακολούθησης ενώ η χρήση στατίνων και ασπιρίνης φάνηκε να έχουν μία συσχέτιση με τη μείωση του κινδύνου για οξέα στεφανιαία επεισόδια σε βάθος ενός χρόνου. Αντίθετα με άλλες σειρές, δεν βρήκαμε κάποια συσχέτιση του βαθμού επασβέστωσης των αγγείων και του μήκους της απόφραξης με τις πιθανότητες επιτυχίας της ενδοαγγειακής επέμβασης. Μεγαλύτερες μελέτες και παρακολούθηση των ασθενών για περισσότερα χρόνια μετά την αρχική επέμβαση θα βοηθήσουν στην περαιτέρω κατανόηση του ερωτήματος.