Μελέτη καταγραφής και παρακολούθησης περιστατικών επείγουσας και υπερεπείγουσας αρτηριακής υπέρτασης

Abstract

Clinical profile, management and outcomes of hypertensive crises in the emergency department of a tertiary Hospital: A 12-month registry and 1-year follow-up study. Aims: Currently there are few data regarding prevalence, clinical phenotype, therapy, as well as prognosis of patients with hypertensive urgencies (HU) and emergencies (HE). The purpose was to record the prevalence, clinical characteristics and management of patients with HU and HE assessed in an emergency department (ED) of a tertiary hospital. Following, our study aimed to compare cardiovascular (CV) outcomes of HE, HU, and Hypertensive patients without urgencies or emergencies (HP) during a 12-month follow-up period, while examining predisposing factors i.e. sex. Methods: The population consisted of patients presenting with HE and HU in the ED (acute increase in systolic blood pressure ≥ 180mmHg and/or diastolic blood pressure ≥120mmHg with and without acute target organ damage, respectively). The registered patients were subsequently referred to our hypertension center for follow-up. After completing scheduled follow-up visits, patients with HU were retrospectively matched one-to-one by age, sex, and hypertension history with HP patients who attended our hypertension center during the same period. Primary outcomes were a) recurrent hypertensive crisis (HC) and b) fatal and non-fatal cardiovascular (CV) events (coronary heart disease, stroke, heart failure, or CV interventions), while secondary outcomes were a) all-cause death, b) non-CV death, and c) hospitalization for any cause. Events were prospectively registered for all three groups. Finally, after stratification of HC for sex one-year outcomes were determined in these patients after hospital discharge. Results: Out of 38,589 patients assessed in the ED during a 12 month-period, 353 (0.91%) had HC, 256 (72.5%) cases presented as HU and 97 (27.5%) as HE. Primary causes for all HC were stress/anxiety (44.9%), increased salt intake (33.9%) and non-adherence to medication (16.2%). Patients with HU reported mainly dizziness/headache (46.8%) and chest pain (27.4%), whereas those with HE presented dyspnea (67%), chest pain (30.2%), dizziness/headache (10.3%) and neurological disorders (8.2%). In HE, the underlying associated conditions were pulmonary edema (58%), acute coronary syndrome (22.6%), and neurological disorders/stroke (7.2%). All HE cases were hospitalized receiving intensive health care, including dialysis, while 2 of them died. During the 12-month follow-up, 81 patients were excluded for not completing the visits. Among eligible patients (HE, n=94; HU, n=178), a total of 90 hospitalizations and 14 deaths were recorded; HE registered greater CV morbidity, when compared with HU (29 vs 9, ΗR 3.43, 95% CI 1.7 - 6.9, p=0.001), and increased CV mortality (8 vs 1, ΗR 13.2, 95% CI 1.57 - 110.8, p=0.017). When opposing HU to HP, events did not differ substantially. After stratification of the HE by sex, men recorded more events than women (27 vs. 13, HR 2.2, 95% CI 1.03-4.7, p=0.042). Cox regression models were adjusted for age, sex, CV and chronic kidney disease, diabetes mellitus, smoking. Conclusions: This one-year single-center registry demonstrates a reasonable prevalence of HU and HE contributing to the high volume of visits to the ED. Stress, increased salt intake and non-adherence were main reported triggers of HC. Dizziness and headache were the prevalent symptoms of HU patients while heart failure was the most common underlying disease in patients with HE. During 1-year follow-up the prognosis of HU was better than HΕ, but not different compared to HP. In addition, our study raises the hypothesis that male sex in HE patients is independent risk factor for CV outcomes. These results highlight the need for improved care of HE and the HU phenotype, especially men.

Κλινικός φαινότυπος, διαχείριση και πρόγνωση υπερτασικών κρίσεων από το Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών ενός τριτοβάθμιου Νοσοκομείου: μελέτη καταγραφής 12 μηνών και παρακολούθησης 1 έτους. Εισαγωγή: Επί του παρόντος, έχουν δημοσιευθεί λίγα δεδομένα σχετικά με τον επιπολασμό, τον κλινικό φαινότυπο, την θεραπεία, αλλά και την πρόγνωση των ασθενών με Επείγουσα (ΕΥ) και Υπερεπείγουσα (ΥΥ) αρτηριακή υπέρταση. Σκοπός της μελέτης ήταν η καταγραφή του επιπολασμού, των κλινικών χαρακτηριστικών και της διαχείρισης ασθενών με ΕΥ και ΥΥ που αναφέρθηκαν σε τμήμα επειγόντων περιστατικών (ΤΕΠ) ενός τριτοβάθμιου νοσοκομείου. Στη συνέχεια, η μελέτη μας είχε ως στόχο να καταγράψει τα συμβάντα αυτών των ασθενών και κυρίως τα καρδιαγγειακά, συγκρίνοντας τις ομάδες μεταξύ τους αλλά και με Υπερτασικούς ασθενείς χωρίς ΕΥ ή ΥΥ (ΥΑ) κατά τη διάρκεια μιας περιόδου παρακολούθησης 12 μηνών, εξετάζοντας ταυτόχρονα προδιαθεσικούς παράγοντες όπως το φύλο. Μεθοδολογία: Ο πληθυσμός αποτελείτο από ασθενείς που παρουσίαζαν ΥΥ και ΕΥ στο ΤΕΠ (οξεία αύξηση της συστολικής αρτηριακής πίεσης ≥ 180 mmHg και/ή της διαστολικής αρτηριακής πίεσης ≥120 mmHg με ή χωρίς οξεία βλάβη οργάνου-στόχου, αντίστοιχα). Οι καταχωρηθέντες ασθενείς παραπέμφθηκαν στη συνέχεια στην Μονάδα Υπέρτασης του αντίστοιχου νοσοκομείου για παρακολούθηση. Μετά την ολοκλήρωση των προγραμματισμένων επισκέψεων παρακολούθησης, οι ασθενείς με ΕΥ αντιστοιχίσθηκαν αναδρομικά ένας προς έναν ανά ηλικία, φύλο και ιστορικό αρτηριακής υπέρτασης με ΥΑ που παρακολουθούντο στην Μονάδα Υπέρτασης την ίδια περίοδο. Τα πρωτογενή καταληκτικά σημεία αφορούσαν α) υποτροπιάζουσα Υπερτασική Κρίση (ΥΚ) και β) θανατηφόρα και μη θανατηφόρα καρδιαγγειακά συμβάντα (π.χ. στεφανιαία νόσος, αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο, καρδιακή ανεπάρκεια ή καρδιαγγειακές παρεμβάσεις), ενώ τα δευτερεύοντα περιελάμβαναν α) θάνατο από κάθε αιτία, β) μη καρδιαγγειακό θάνατο και γ) νοσηλεία για οποιαδήποτε αιτία. Τα συμβάντα καταγράφηκαν προοπτικά και για τις τρεις ομάδες. Τέλος, μετά την διαστρωμάτωση των ΥΚ ως προς το φύλο συγκρίθηκαν εκ νέου τα καταληκτικά σημεία ανάμεσα στις προκύπτουσες ομάδες.Αποτελέσματα: Από τους 38.589 ασθενείς που αξιολογήθηκαν στο ΤΕΠ κατά την 12-μηνη περίοδο, 353 (0,91%) είχαν ΥΚ, συγκεκριμένα 256 (72,5%) με ΕΥ και 97 (27,5%) ΥΥ. Οι κύριες αιτίες των ΥΥ ήταν το στρες/άγχος (44,9%), η αυξημένη πρόσληψη άλατος (33,9%) και η μη συμμόρφωση στην φαρμακευτική αγωγή (16,2%). Οι ασθενείς με ΕΥ ανέφεραν κυρίως ζάλη/κεφαλαλγία (46,8%) και στηθάγχη (27,4%), ενώ αυτοί με ΥΥ παρουσίασαν δύσπνοια (67%), στηθάγχη (30,2%), ζάλη/κεφαλαλγία (10,3%) και νευρολογικές διαταραχές (8,2%). Στις ΥΥ οι διαγνώσεις περιελάμβαναν το οξύ πνευμονικό οίδημα (58%), το οξύ στεφανιαίο σύνδρομο (22,6%) και τις νευρολογικές διαταραχές/αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο (7,2%). Όλα τα περιστατικά με ΥΥ νοσηλεύτηκαν λαμβάνοντας αυξημένη φροντίδα, συμπεριλαμβανομένης της αιμοκάθαρσης, ενώ 2 εξ αυτών απεβίωσαν. Κατά τη διάρκεια της 1-ετούς παρακολούθησης, 81 ασθενείς αποκλείστηκαν επειδή δεν ολοκλήρωσαν τις επισκέψεις. Μεταξύ των εναπομείναντων ασθενών (ΥΥ, n=94, ΕΥ, n=178), καταγράφηκαν συνολικά 90 νοσηλείες και 14 θάνατοι. Η ομάδα με ΥΥ κατέγραψε μεγαλύτερη καρδιαγγειακή νοσηρότητα, σε σύγκριση με την ΕΥ [29 έναντι 9, Hazard Ratio (ΗR – Σχετικός κίνδυνος) 3.43, 95% Confidence Intervals (CI – Όρια αξιοπιστίας) 1.7 - 6.9 p=0.001] και αυξημένη καρδιαγγειακή θνησιμότητα (8 vs 1, ΗR 13.2, 95% CI 1.57 - 110.8, p=0.017). Επί συγκρίσεως των ΕΥ με ΥΑ, τα αποτελέσματα δεν διέφεραν ουσιαστικά. Μετά τη διαστρωμάτωση των ΥΥ ανά φύλο, οι άνδρες κατέγραψαν περισσότερα συμβάντα από τις γυναίκες (27 έναντι 13, HR 2.2, 95% CI 1.03 - 4.7, p=0.042). Η στατιστική ανάλυση για την επιβίωση από συμβάντα προσαρμόστηκε ως προς την ηλικία, το φύλο, την καρδιαγγειακή και την χρόνια νεφρική νόσο, τον σακχαρώδη διαβήτη και το κάπνισμα.Συμπεράσματα: Αυτή η μονοκεντρική προοπτική μελέτη καταγραφής 12 μηνών καταδεικνύει ένα σύννομο ως προς τις δημοσιευμένες μελέτες επιπολασμό, κλινικό φαινότυπο και διαχείριση των ασθενών με ΥΚ, συμβάλλοντας ταυτόχρονα στην ενίσχυση της υπάρχουσας βιβλιογραφίας. Το άγχος, η αυξημένη πρόσληψη άλατος και η μη συμμόρφωση στην φαρμακευτική αγωγή ήταν οι κύριοι αναφερόμενοι παράγοντες που προκάλεσαν την ΥΚ. Η ζάλη και η κεφαλαλγία ήταν τα κυρίαρχα συμπτώματα των ασθενών με ΕΥ, ενώ η ΚΑ ήταν η πιο κοινή υποκείμενη νόσος σε ασθενείς με ΥΥ. Κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης ενός έτους, η πρόγνωση της ομάδας με ΕΥ ήταν καλύτερη από την ΥΥ, αλλά όχι διαφορετική σε σύγκριση με ΥΑ. Επιπλέον, η μελέτη μας εγείρει την υπόθεση ότι το άρρεν φύλο σε ασθενείς με ΥΥ είναι ανεξάρτητος παράγων κινδύνου για καρδιαγγειακά αποτελέσματα. Υπογραμμίζεται ως απόρροια των ανωτέρω η επιτακτική ανάγκη για βελτιωμένη φροντίδα των ΥΥ και του φαινοτύπου με ΕΥ, ιδιαίτερα δε των ανδρών.