Μελέτη της επίδρασης του γλυκαιμικού περιβάλλοντος στον οστικό μεταβολισμό σε ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1

Abstract

Osteoporosis and diabetes mellitus are two major public health problems, worldwide. Osteoporosis, one of the most common metabolic skeletal disorders, is characterized by reduced bone mass and increased destruction of bone microarchitecture, which consequently increases bone fragility and fracture risk. Osteoporosis can occur at older ages or secondarily, in people with certain underlying chronic diseases, and is considered a major public health problem due to high morbidity, mortality, and health care costs. According to the data so far in the literature, it is supported that diabetes mellitus is one of the chronic diseases associated with an increased risk for osteoporosis. Diabetes mellitus has become a major global public health problem. Nowadays, the prevalence of diabetes mellitus is rising sharply around the world. According to the International Diabetes Federation (IDF), the global prevalence of diabetes mellitus was estimated at 9.3% in 2019 and is expected to increase to 10.2% in 2030 and 10.9% in 2045. The majority of these patients have type 2 diabetes while a percentage about 5% have type 1 diabetes mellitus. Along with the increase in the prevalence of type 2 diabetes, there is also an increase in new diagnoses of type 1 diabetes, the reasons for this not being fully understood. It is estimated that 8.4 million people worldwide had type 1 diabetes in 2021 and this number will increase to 17.4 million by 2040. In recent years, much research has focused on the link between type 1 diabetes and osteoporosis. Many studies have shown that type 1 diabetes mellitus is associated with an increased risk of fracture, particularly hip fracture, and low bone mineral density through multiple pathophysiological mechanisms that have not been fully elucidated. Better management of diabetes and the recognition that improved glycemic control leads to a reduction of microvascular complications has led to increased life expectancy in these patients. Therefore, due to increased life expectancy, the burden on bones from diabetes itself and the increased incidence of osteoporosis with age, more and more patients are at risk of fracture at some point in their lives. It is important to identify those patients who are most at risk, as well, to elucidate the pathogenic mechanisms so that early intervention can be made to avoid the adverse effects of diabetes on bone.

Η οστεοπόρωση και ο σακχαρώδης διαβήτης είναι δύο σημαντικά προβλήματα δημόσιας υγείας, παγκοσμίως. Η οστεοπόρωση, μια από τις πιο κοινές μεταβολικές σκελετικές διαταραχές, χαρακτηρίζεται από μειωμένη οστική μάζα και αυξημένη καταστροφή της μικροαρχιτεκτονικής των οστών, η οποία κατά συνέπεια αυξάνει την ευθραυστότητα των οστών και τον κίνδυνο κατάγματος. Η οστεοπόρωση μπορεί να εμφανίζεται σε μεγαλύτερες ηλικίες ή δευτεροπαθώς, σε άτομα με κάποιες υποκείμενες χρόνιες νόσους και θεωρείται σημαντικό πρόβλημα δημόσιας υγείας λόγω της υψηλής νοσηρότητας, θνησιμότητας και του κόστους της υγειονομικής περίθαλψης. Σύμφωνα με τα έως τώρα δεδομένα στη βιβλιογραφία υποστηρίζεται ότι ο σακχαρώδης διαβήτης είναι μια από τις χρόνιες νόσους που σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο για οστεοπόρωση. Ο σακχαρώδης διαβήτης έχει εξελιχθεί σε μείζον παγκόσμιο πρόβλημα δημόσιας υγείας. Στις μέρες μας, ο επιπολασμός του σακχαρώδη διαβήτη αυξάνεται κατακόρυφα σε όλο τον κόσμο. Σύμφωνα με τη Διεθνή Ομοσπονδία Διαβήτη (International Diabetes Federation, IDF), ο παγκόσμιος επιπολασμός του σακχαρώδη διαβήτη υπολογίστηκε σε 9,3% το 2019 και αναμένεται να αυξηθεί σε 10,2% το 2030 και 10,9% το 2045. Η πλειοψηφία αυτών των ασθενών πάσχουν από σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 ενώ ένα μικρό ποσοστό περίπου 5% πάσχει από σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1. Παράλληλα με την αύξηση του επιπολασμού του σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2, παρατηρείται αύξηση και στις νέες διαγνώσεις σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1, με τους λόγους που συμβαίνει αυτό να μην είναι πλήρως κατανοητοί. Υπολογίζεται ότι 8,4 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο είχαν σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1 το 2021 και ο αριθμός αυτός θα αυξηθεί στα 17,4 εκατομμύρια μέχρι το 2040. Τα τελευταία χρόνια, πολλές έρευνες έχουν επικεντρωθεί στη σχέση μεταξύ του σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1 και της οστεοπόρωσης. Τα μέχρι τώρα δεδομένα έχουν δείξει ότι σακχαρώδης διαβήτης τύπου 1 σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο κατάγματος, ιδιαίτερα του κατάγματος του ισχίου και χαμηλή οστική πυκνότητα μέσω πολλαπλών παθοφυσιολογικών μηχανισμών που δεν έχουν πλήρως διευκρινιστεί. Η καλύτερη διαχείριση του διαβήτη και η ταυτόχρονη αναγνώριση ότι η βελτίωση του γλυκαιμικού ελέγχου οδηγεί σε μείωση των μικροαγγειακών επιπλοκών έχει οδηγήσει σε αυξημένο προσδόκιμο ζωής σε αυτούς τους ασθενείς. Ως εκ τούτου, λόγω του αυξημένου προσδόκιμου ζωής, η επιβάρυνση των οστών από τον ίδιο τον διαβήτη και η αυξημένη επίπτωση της οστεοπόρωσης με την πάροδο της ηλικίας, έχει ως αποτέλεσμα όλο και περισσότεροι ασθενείς να κινδυνεύουν να εμφανίσουν κάποιο κάταγμα κάποια στιγμή στη ζωή τους. Είναι σημαντικό να αναγνωριστούν αυτοί οι ασθενείς που κινδυνεύουν περισσότερο, καθώς και να διαλευκανθούν οι παθογενετικοί μηχανισμοί ώστε να γίνει έγκαιρη παρέμβαση για την αποφυγή των δυσμενών επιπτώσεων του διαβήτη στα οστά.