Η φιλοσοφία της Αισθητικής Αγωγής στο ελληνικό κράτος

Abstract

This thesis deals with the aesthetic values’ orientation of the Greek state as it is recorded through the course of the aesthetic education subjects from the first programs of 1834 until the period after 1974. The key role of education in the formation of cognitive concepts and values ​​as well as in the cultivation of skills and abilities, constitutes the identification of the qualitative characteristics of the aesthetic crises cultivated in schools a topic of enduring importance. The analysis in this thesis starts with a brief bibliographic review of the terms involved in the concept of aesthetic education, having as main source Schools’ Timetables, Curricula and the literature on the history of education. Then, through historical research and content analysis method, this thesis proceeds with the recording of hours dedicated, the content and objectives of the art courses taught in kindergartens , primary and secondary education. Then the same recording method is followed for the teachers’ training. This research reviews the historical evolution of education, paying special attention to the educational reforms and the change of the teaching methods, focusing on events that have made a difference in the object of research interest, such as the Laboratory School. Finally, this thesis identifies the remarks concerning the time and the proportion of the courses, the comparative treatment of the set goals and the changes that each course has undergone in time are pointed out, in order to highlight, as a conclusion of the research, what aesthetic values ​​permeate the official state policy over the period of interest.

Η διατριβή πραγματεύεται τον αξιακό αισθητικό προσανατολισμό του Ελληνικού κράτους έτσι όπως διαγράφεται μέσα από από την πορεία του μαθήματος της αισθητικής αγωγής από τα πρώτα προγράμματα του 1834 έως την περίοδο της Μεταπολίτευσης. Θεωρώντας ως βασικό ρόλο της εκπαίδευσης τη συγκρότηση γνωστικού πλαισίου και αξιών και την καλλιέργεια δεξιοτήτων και ικανοτήτων, προκύπτει το βασικό ερώτημα των ποιοτικών χαρακτηριστικών των αισθητικών κρίσεων που καλλιεργούνται από τις σχολικές βαθμίδες. Μετά από σύντομη βιβλιογραφική επισκόπηση των όρων που εμπλέκονται στην έννοια της αισθητικής αγωγής, επιχειρείται μέσω της ιστορικής έρευνας και της μεθόδου ανάλυσης περιεχομένου και με βασική πηγή τα Ωρολόγια και Αναλυτικά προγράμματα σπουδών αλλά και τη βιβλιογραφία για την ιστορία της εκπαίδευσης, αρχικά μια καταγραφή των ωρών, του περιεχομένου και των στόχων των καλλιτεχνικών μαθημάτων προς διδασκαλία που προβλέπονται για τα Νηπιαγωγεία και τη Δημοτική και Μέση εκπαίδευση, ενώ στη συνέχεια ακολουθείται η ίδια μέθοδος καταγραφής για την κατάρτιση των διδασκόντων. Η καταγραφή ακολουθεί την χρονική εξέλιξη στην ιστορία της εκπαίδευσης, δίνοντας ιδιαίτερο βάρος στις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις και στην αλλαγή των διδακτικών μεθόδων, τονίζοντας ιδιαίτερα σταθμούς που εισήγαγαν τομές στο αντικείμενο ενδιαφέροντος της έρευνας, όπως είναι το Σχολείο Εργασίας. Στη συνέχεια, αναδεικνύονται οι παρατηρήσεις που αφορούν στο χρόνο και την αναλογία των μαθημάτων, τη συγκριτική αντιμετώπιση των τιθέντων στόχων και επισημαίνονται οι αλλαγές που υπέστη το κάθε μάθημα στο χρόνο, προκειμένου να αναδειχθούν, ως συμπέρασμα της έρευνας, ποιες αισθητικές αξίες διαπνέουν την επίσημη κρατική πολιτική κατά τη χρονική περίοδο ενδιαφέροντος.