Η σημασία της θεραπείας με b-d γλυκάνη στην επιμόλυνση του νεκρωμένου παγκρεατικού ιστού από Candida Albicans σε πειραματικό μοντέλο νεκρωτικής παγκρεατίτιδας

Abstract

Introduction: Although the ability of β-D-glucan and monophosphoryl lipid A (MPLA) to modulate immune responses has been studied in human primary cells, their effect on sterile inflammation models like necrotizing pancreatitis has never been investigated.Materials & Methods85 male New Zealand rabbits were assigned into following groups; A: control; B: pre-treatment with β-D-glucan 3 days before pancreatitis; C: pre-treatment with MPLA 3 days before pancreatitis; D: pre-treatment with β-D-glucan and laminarin 3 days before pancreatitis; E: treatment with β-D-glucan 1 day after pancreatitis; F: MPLA 1 day after pancreatitis. Pancreatitis was induced by sodium taurocholate injection into the pancreatic duct and parenchyma. Survival was recorded for 21 days. On days 1, 3 and 7 blood was collected for amylase measurement. Peripheral blood mononuclear cells (PBMCs) were isolated and stimulated for tumor necrosis factor alpha (TNFα) and interleukin (IL-) 10 production. Pancreatic necrosis and tissue bacterial load were assessed. Results: 21-day survival was prolonged following pre-treatment or treatment with β-D-glucan; this benefit was lost with laminarin administration. At sacrifice, pancreatic inflammatory alterations were more prominent in the control group. Bacterial load was lower after pre- treatment or treatment with β-D-glucan and MPLA. TNFα production from stimulated PBMCs was significantly decreased whereas IL-10 production remained unaltered after pre-treatment or treatment with β-D- glucan. Conclusion: Pre-treatment and treatment with β-D-glucan reduces mortality of experimental pancreatitis in vivo. This is mediated through attenuation of cytokine production and prevention of bacterial translocation.

Εισαγωγή: Αν και ο ρόλος της β-D-γλυκάνης και του μονοφωσφορυλολιπιδίου Α (MPLA) στην εκπαιδευόμενη ανοσία έχει μελετηθεί, η αξία τους στην άσηπτη φλεγμονή, όπως στην περίπτωση της οξείας παγκρεατίτιδας, δεν έχει διερευνηθεί στο παρελθόν. Μελετήσαμε την δράση της β-D-γλυκάνης και του μονοφωσφορυλολιπιδίου Α (MPLA) σε ένα πειραματικό μοντέλο νεκρωτικής παγκρεατίτιδας σε κονίκλους.Υλικό/Μέθοδος85 αρσενικοί κόνικλοι Νέας Ζηλανδίας τυχαιοποιήθηκαν σε 6 ομάδες Α) ομάδα ελέγχου, Β) ομάδα προθεραπείας με β-D-γλυκάνη 3 ημέρες πριν την παγκρεατίτιδα, C) ομάδα προθεραπείας με MPLA 3 ημέρες πριν την παγκρεατίτιδα, C) ομάδα προθεραπείας με β-D-γλυκάνη και λαμιναρίνη 3 ημέρες πριν την παγκρεατίτιδα Ε) ομάδα θεραπείας με β-D- γλυκάνη 1 ημέρα μετά την παγκρεατίτιδα, F) ομάδα θεραπείας με MPLA 1 ημέρα μετά την παγκρεατίτιδα. Στη συνέχεια προκλήθηκε νεκρωτική παγκρεατίτιδα μέσω έγχυσης ταυροχολικού νατρίου στον παγκρεατικό πόρο και το παγκρεατικό παρέγχυμα. Η επιβίωση των κονίκλων μελετήθηκε για 21 ημέρες. Την πρώτη, τρίτη και έβδομη ημέρα λήφθηκε δείγμα αίματος για μέτρηση της αμυλάσης στον ορό. Μονοπύρηνα κύτταρα του περιφερικού αίματος (PBMCs) απομονώθηκαν και διεγέρθηκαν προς παραγωγή του παράγοντα νέκρωσης όγκων α (TNFα). Την 21 η ημέρα τα ζώα θυσιάστηκαν και ελήφθησαν δείγματα ιστών για τον προσδιορισμό της παγκρεατικής νέκρωσης και του ιστικού μικροβιακού φορτίου. Αποτελέσματα: Διαπιστώθηκε σημαντική αύξηση της επιβίωσης στους κονίκλους που έλαβαν είτε προθεραπεία ή θεραπεία με β-D-γλυκάνη. Μετά τη θυσία, οι φλεγμονώδεις αλλοιώσεις του παγκρέατος ήταν εντονότερες στα ζώα της ομάδας Α. Το μικροβιακό φορτίο στους ιστούς των ζώων των ομάδων Β, C και Ε ήταν χαμηλότερο σε σχέση με την ομάδα Α. Η χορήγηση β-D-γλυκάνης πριν ή μετά την πρόκληση παγκρεατίτιδας μείωσε σε σημαντικό βαθμό τα επίπεδα του παραγόμενου από PBMCs TNFα, ενώ τα επίπεδα της IL-10 δεν παρουσίασαν στατιστική διαφορά. Συμπεράσματα: Τόσο η προθεραπεία όσο και η θεραπεία με β-D-γλυκάνη μειώνει τη θνητότητα της πειραματικής παγκρεατίτιδας in vivo. Ο μηχανισμός δράσης έγκειται στην τροποποίηση της παραγωγής των προφλεγμονωδών κυτταροκινών και την αποτροπή της βακτηριακής αλλόθεσης.