Προσδιορισμός της απελίνης (apelin) στο αμνιακό υγρό δευτέρου τριμήνου κυήσεων και καθορισμός της σχέσης των επιπέδων της με διαταραχές στην ενδομήτρια εμβρυική ανάπτυξη

Abstract

General Section: Fetal growth disturbances place fetuses at increased risk for perinatal morbidity and mortality. As yet, little is known about the basic pathogenetic mechanisms underlying deranged fetal growth. Apelin is an adipokine with several biological activities. Over the past decade, it has been investigated for its possible role in fetal growth restriction. Most studies have examined apelin concentrations in maternal serum and amniotic fluid in the third trimester or during neonatal life. In this study, apelin concentrations were examined for the first time in early second-trimester fetuses. Another major regulator of tissue growth and metabolism examined is insulin. With regard to insulin, newborns of diabetic mothers who display intrauterine growth restriction also show pancreatic b cell dysfunction as a consequence of reduced nutrient supply. Macrosomia is also due to glucogen and fat deposition in the fetal trunk, this being caused by fetal hyperinsulinemia.Special Section: This was a prospective observational cohort study. We measured apelin and insulin concentrations in the amniotic fluid of 80 pregnant women who underwent amniocentesis in the early second trimester. Amniotic fluid samples were stored in appropriate conditions until delivery. The study groups were then defined, i.e., gestations with different fetal growth patterns (SGA, AGA, and LGA). Measurements were made using ELISA kits.Apelin and insulin levels were measured in all 80 samples. The analysis revealed statistically significant differences in apelin concentrations among groups (p = 0.007). Apelin concentrations in large for gestational age (LGA) fetuses were significantly lower compared to those in AGA and SGA fetuses. Insulin concentrations did not differ significantly among groups.A clear trend towards decreasing apelin concentrations as birth weight progressively increased was observed. Amniotic fluid apelin concentrations in the early second trimester may be useful as a predictive factor for determining the risk of a fetus being born LGA. Further studies are required to establish the validity of the present findings and should ideally focus on the potential interplay of apelin with other known intrauterine metabolic factors.

Γενικό μέρος: Οι διαταραχές της εμβρυικής ανάπτυξης αποτελούν σημαντικό αίτιο εμβρυικής και νεογνικής νοσηρότητας και θνησιμότητας. Δυστυχώς δεν έχουν αποσαφηνιστεί πλήρως μέχρι σήμερα οι υποκείμενοι παθοφυσιολογικοί μηχανισμοί. Πληθώρα παραγόντων, μεσολαβητών και βιοχημικών δεικτών έχουν μελετηθεί σε μια προσπάθεια να γίνει εφικτή η πρόβλεψη αυτών των καταστάσεων και η αξιολόγηση της βαρύτητάς τους.Η απελίνη είναι μια λιποκίνη με πολλές βιολογικές λειτουργίες ειδικά στο φάσμα της ρύθμισης του μεταβολισμού. Την τελευταία δεκαετία ολοένα και περισσότερο ερευνάται ο ρόλος της απελίνης στην υπολειπόμενη εμβρυική ανάπτυξη. Μέχρι τώρα, οι περισσότερες μελέτες περιλαμβάνουν προσδιορισμούς της απελίνης στον μητρικό ορό ή στο αμνιακό υγρό του τρίτου τριμήνου κύησης. Όσον αφορά την ινσουλίνη, τα νεογνά διαβητικών μητέρων που παρουσιάζουν ενδομήτρια υπολειπόμενη ανάπτυξη εμφανίζουν ταυτόχρονα και δυσλειτουργία των β κυττάρων του παγκρέατος ως επακόλουθο της μειωμένης παροχής θρεπτικών συστατικών κατά την διάρκεια της ενδομήτριας ανάπτυξης. Η μακροσωμία επίσης οφείλεται σε εναπόθεση γλυκογόνου και λίπους στον κορμό του εμβρύου και αυτό προκαλείται από την εμβρυική υπερινσουλιναιμία.Ειδικό μέρος: Στη συγκεκριμένη προοπτική μελέτη εξετάζουμε τις συγκεντρώσεις της απελίνης και της ινσουλίνης στο αμνιακό υγρό 80 εγκύων γυναικών στις αρχές του δευτέρου τριμήνου κύησης που υπεβλήθησαν σε αμνιοπαρακέντηση ανάλογα με την ομάδα εμβρυικής ανάπτυξης που ανήκουν (SGA, AGA, LGA). Οι προσδιορισμοί έγιναν με την χρήση κατάλληλων Elisa kit. Η απελίνη και η ινσουλίνη μετρήθηκαν και στα 80 δείγματα. Η ανάλυση ανέδειξε στατιστικά σημαντικές διαφορές των συγκεντρώσεων της απελίνης μεταξύ των ομάδων (p=0,007). Συγκεκριμένα, οι συγκεντρώσεις της απελίνης στα μεγάλα για την ηλικία κύησης έμβρυα (LGA) ανευρέθηκαν σημαντικά χαμηλότερες σε σχέση με αυτές των ομάδων SGA και AGA. Οι διαφορές των συγκεντρώσεων ινσουλίνης των τριών ομάδων δεν ανευρέθησαν στατιστικά σημαντικές.Συμπερασματικά, διαπιστώνεται μια σαφής τάση προοδευτικής μείωσης των τιμών της απελίνης όσο το βάρος γέννησης αυξάνεται. Ο προσδιορισμός της απελίνης στο αμνιακό υγρό στις αρχές του δευτέρου τριμήνου ίσως μπορεί να αποτελέσει προγνωστικό δείκτη για τον προσδιορισμό του κινδύνου μακροσωμίας. Μελλοντικές μελέτες με μεγαλύτερο αριθμό περιστατικών αναμένεται να επιβεβαιώσουν τα παραπάνω ευρήματα, όπως επίσης θα μπορούσαν να επικεντρωθούν στην αλληλεπίδραση της απελίνης με άλλους ενδομήτριους μεταβολικούς παράγοντες.