Η σύνθεση της εργατικής τάξης στην Ελλάδα και το ζήτημα της συνδικαλιστικής εκπροσώπησης

Abstract

The subject of this study is first the investigation of the composition of the real power of the working class in Greece, as it appears from the years before the Memoranda, in 2004 and immediately after, until 2016, and the cases of its contraction are critically examined, if has been preceded by a theoretical model of interpretation of what a working class is. Then, a historical review-periodization of the history of the trade union movement in Greece takes place, so that later it can be seen that its chronic pathogens continue to plague the unions until today. Immediately after, the way in which the Greek unions organize their employees, the reasons for their weakening and the crisis of confidence in them is investigated. The investigation showed that the trade union movement in Greece organizes only a small portion of employees, mainly those who still have some bargaining power and a relatively secure job, such as DEKO and the public sector. Thus, it is then possible to identify the ways in which the trade union movement can organize and represent the collective interests of employees at the central political level, in the new conditions that have been formed.

Το αντικείμενο αυτής της μελέτης είναι καταρχάς η διερεύνηση της σύνθεσης της πραγματικής δύναμης της εργατικής τάξης στην Ελλάδα, όπως αυτή εμφανίζεται από τα χρόνια πριν τα Μνημόνια, το 2004 και αμέσως μετά, μέχρι το 2016, και εξετάζονται κριτικά οι υποθέσεις περί συρρίκνωσής της, εφόσον έχει προηγηθεί ένα θεωρητικό μοντέλο ερμηνείας για το τι είναι εργατική τάξη. Κατόπιν, γίνεται μια ιστορική ανασκόπηση-περιοδολόγηση της ιστορίας του συνδικαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα, ώστε στη συνέχεια να φανεί ότι οι χρόνιες παθογένειές του, εξακολουθούν να ταλανίζουν τα συνδικάτα μέχρι σήμερα. Αμέσως μετά διερευνάται ο τρόπος που τα ελληνικά συνδικάτα οργανώνουν τους μισθωτούς εργαζόμενους, οι αιτίες αποδυνάμωσής τους και η κρίση εμπιστοσύνης σε αυτά. Η εν λόγω διερεύνηση έδειξε ότι το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα οργανώνει μόνο μια μικρή μερίδα μισθωτών, κατά κύριο λόγο εκείνων, οι οποίοι εξακολουθούν να διαθέτουν μια κάποια διαπραγματευτική ισχύ και μια σχετικά εξασφαλισμένη απασχόληση, όπως είναι οι ΔΕΚΟ και ο δημόσιος τομέας. Έτσι, στη συνέχεια, δίνεται η δυνατότητα να προσδιοριστούν οι τρόποι με τους οποίους το συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί να οργανώσει και να εκπροσωπήσει τα συλλογικά συμφέροντα των μισθωτών σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, στις νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί.