Συμβιβασμός και πτώχευση φυσικών προσώπων στο ελληνικό δίκαιο

Abstract

The present work, in an effort to highlight the importance and positive features of out-of-court debt settlement procedures, deals in detail with the three particular conciliation efforts described in Law 3869/2010, outside of judicial settlement of debts, thus demonstrating the intention of the legislator to provide more opportunities to reach a compromise outside the judicial system. At the same time, there are other alternative ways of resolving private disputes, such as the mediation of Law 3898/2010, the efforts to settle the dispute within the framework of the Code of Civil Procedure, the resolution of Law 3588/2007 and the extrajudicial debt settlement mechanism of Law 4469/2017. By comparing these processes an attempt was made to highlight the advantages, but also the disadvantages, of each one and conclusions were drawn as to whether or not they were effective. The present work demonstrates the role and importance of choosing between different purification processes, so that natural persons can orthodox within the economic vortex by regulating their debts in the best possible way. The effective cooperation of these processes is also the guarantee of the effectiveness of greek legal system and its adaptation to the modern needs of the time and society. The widespread use of out-of-court dispute resolution does not only result in effective, high-speed, and confidential dispute resolution by the parties themselves, but also leads to the disengagement of courts from cases that burden them without legal object or without the parties really wanting a judgment. The widespread use of out-of-court dispute resolution methods also results in a rationalization of government spending on dispute resolution. Finally, this work presents the procedures foreseen in foreign law for regulating indebted individuals and draws conclusions on the appropriateness and effectiveness of measures adopted by the greek law.

Το παρόν έργο σε μία προσπάθεια ανάδειξης της σημασίας και των θετικών χαρακτηριστικών, που διαθέτουν οι εξώδικες διαδικασίες διευθέτησης χρεών, αναφέρεται διεξοδικά στις τρεις ιδιαίτερες συμβιβαστικές προσπάθειες, που περιγράφονται στον ν. 3869/2010, εκτός της δικαστικής ρύθμισης των οφειλών, καταδεικνύοντας έτσι την πρόθεση του νομοθέτη να προσφέρει περισσότερες δυνατότητες για την επίτευξη συμβιβασμού εκτός της δικαστικής ρύθμισης. Παράλληλα γίνεται αναφορά και σε άλλους εναλλακτικούς τρόπους επίλυσης των ιδιωτικών διαφορών, όπως είναι η διαμεσολάβηση του ν. 3898/2010, οι προσπάθειες συμβιβαστικής επίλυσης των διαφορών στο πλαίσιο του ΚΠολΔ, η εξυγίανση του ν. 3588/2007 και ο εξωπτωχευτικός μηχανισμός ρύθμισης χρεών του ν. 4469/2017. Μέσω της αντιπαραβολής μεταξύ αυτών των διαδικασιών έγινε μία προσπάθεια ανάδειξης των πλεονεκτημάτων, αλλά και των μειονεκτημάτων, της κάθε μίας και ακολούθησαν συμπεράσματα ως προς την αποτελεσματική ή μη εφαρμογή τους. Με την παρούσα εργασία καταδεικνύεται ο ρόλος και η σημασία της δυνατότητας επιλογής μεταξύ διαφορετικών εξυγιαντικών διαδικασιών, προκειμένου τα φυσικά πρόσωπα να μπορέσουν να ορθοποδήσουν μέσα στην οικονομική δίνη ρυθμίζοντας τις οφειλές τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η αποτελεσματική συλλειτουργία αυτών των διαδικασιών είναι και η εγγύηση της αποτελεσματικότητας του δικαιικού συστήματος της Ελλάδας και της προσαρμογής του στις σύγχρονες ανάγκες της εποχής και της κοινωνίας. Η ευρεία χρήση των εξωδικαστικών τρόπων επίλυσης διαφορών δεν έχει ως επακόλουθο μόνο την αποτελεσματική σε υψηλά ποσοστά, ταχεία και απόρρητη επίλυση των διαφορών από τα ίδια τα μέρη, αλλά οδηγεί και στην αποσυμφόρηση των δικαστηρίων από υποθέσεις, που επιβαρύνουν το έργο τους, χωρίς να έχουν νομικό αντικείμενο ή χωρίς τα μέρη να επιθυμούν πραγματικά την έκδοση δικαστικής απόφασης. Επίσης η ευρεία χρήση των εξωδικαστικών τρόπων επίλυσης διαφορών οδηγεί σε εξορθολογισμό των κρατικών δαπανών για την επίλυση διαφορών. Τέλος, με την παρούσα εργασία παρουσιάζονται οι διαδικασίες, που προβλέπονται σε ξένα δίκαια, για την ρύθμιση των υπερχρεωμένων φυσικών προσώπων και μέσα από την σύγκριση αυτών με την ελληνική διαδικασία πτώχευσης καταναλωτών εξάγονται συμπεράσματα ως προς την καταλληλότητα και την αποτελεσματικότητα μέτρων, που έχει υιοθετήσει ο ελληνικός νόμος.