Η σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου: περιορισμοί της ελευθερίας σύναψης

Abstract

The object of the present thesis is the fixed-term work as a form of “atypical” employment in the private sector. It is examined in the frame of the Council Directive 1999/70/EC, according to which it is recognized that contracts of an indefinite duration are, and will continue to be, the general form of employment relationship between employers and workers. We examined the objective reasons justifying the renewal of such contracts or relationships and presented the case-law of the Court of Justice of the European Union and the german courts, in order to propose certain criteria to the greek case law with the aim to reach a more effective control of the contractual freedom. We briefly presented the 4th clause of the directive about the principle of non-discrimination and clarified its scope in contrast to the 5th clause of the directive.

Αντικείμενο της διατριβής είναι η σύμβαση ορισμένου χρόνου ως «ατυπική» μορφή απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα υπό το πρίσμα της συμφωνίας-πλαισίου, η οποία ενσωματώθηκε στην Οδηγία 1990/70/ΕΚ. Με αφετηρία την παραδοχή ότι ο τύπος της σύμβασης εργασίας αορίστου χρόνου είναι η γενική μορφή εργασιακών σχέσεων επιχειρείται η ανάδειξη των γνωρισμάτων και της λειτουργίας της σύμβασης ορισμένου χρόνου και ιδίως η προσέγγιση της έννοιας του αντικειμενικού λόγου ως μέσου αποτροπής της κατάχρησης από την χρησιμοποίηση διαδοχικών ή μη συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου. Αναδεικνύονται τα πορίσματα της νομολογίας του ΔΕΕ αλλά και των γερμανικών δικαστηρίων, ώστε να μεταβούμε σε έναν πλήρη και αποτελεσματικό έλεγχο της συμβατικής ελευθερίας από την ελληνική νομολογία, η οποία παρουσιάζεται και σχολιάζεται εκτενώς. Εξετάζεται επίσης εν συντομία η απαγόρευση των διακρίσεων που εισάγει η ρήτρα 4 της οδηγίας και αποσαφηνίζεται η αποστολή της από την αποστολή της ρήτρας 5.