Le droit international et les personnes déplacées

Abstract

The subject of displaced persons around the world is one of the most complex issues today. Many discussions are taking place as communities are looking for more effective ways to protect and assist those groups that are considered particularly vulnerable. Current displaced movements, unlike those of the past, are increasingly taking the form of massive exoduses. Today, refugee law is governed by the Geneva Convention Relating to the Status of Refugees of July 28, 1951. Many refugees today do not fit the definition of the Convention. The United Nations system has been very preoccupied with the increasing number of displacements in recent years. The failure to respect the rights of refugees and displaced persons shows that a large number of people face restrictive measures that deny them access to safe areas. While displaced persons and refugees, have rights that should be respected before, during and after the asylum application process. The substantial link between international law and the 1951 Geneva Convention raises several questions. Specifically, the task of international protection includes the non-refoulement, assistance, processing of asylum applications, providing legal advice and assistance, physical security, promoting and facilitating free repatriation and assisting refugees to resettle. Thus, the international protection function has a legal basis and its exercise is mandatory for the commissioner. The right to protection, although not defined as a separate right as such, is implicit in the 1951 Convention and its basic provisions, in particular the principle of non-refoulement.This thesis will explain the problem of the legal status of the refugee of war today, the standards of applied rights and the protection granted by the States, the points of contact and discordance of the Geneva Convention and the Schengen System, the notion of asylum lost between the Convention and the System in Europe, and case studies and judgments of the European Court of Human Rights.

Το θέμα των εκτοπισθέντων ατόμων ανά τον κόσμο παραμένει ένα από τα πιο πολύπλοκα ακόμα και σήμερα. Πληθώρα συζητήσεων λαμβάνει χώρα ανά τακτά χρονικά διαστήματα καθώς οι εκάστοτε Κοινότητες βρίσκονται σε αναζήτηση ακόμα πιο δραστικών μέτρων για την διευκόλυνση και βοήθεια των ομάδων που θεωρούνται ευπαθείς. Οι τωρινές μετακινήσεις, σε αντίθεση με αυτές του παρελθόντος, μπορούν να αποδοθούν καλύτερα απο τον όρο ‘μαζικές ροές’. Σήμερα, η νομοθεσία για του πρόσφυγες διέπεται από τον Συνέδριο της Γενεύης που σχετίζεται με το Καθεστώς Προσφύγων (28 Ιούλιος 1951). Ωστόσο σήμερα, σημαντικός αριθμός προσφύγων δεν μπορεί να αποδοθεί επαρκώς από τον σχετικό προσδιορισμό του ‘πρόσφυγα’ όπως αυτός ορίζεται απο το Συνέδριο. Τα τελευταία χρόνια, τα Ηνωμένα Έθνη παρχίζουν να ανταποκριθούν στον ολοένα αυξανόμενο αριθμό εκτοπισθέντων ατόμων. Η καταστρατήγηση των δικαιωμάτων των προσφύγων και των εκτοπισθέντων ατόμων αποδεικνύει ότι πολλοι από αυτους έρχονται αντιμέτωποι με περιοριστικά μέτρα που δεν τους επιτρέπουν την πρόσβαση σε ασφαλείς περιοχές. Αυτό συμβαίνει παρότι οι πρόσφυγες και τα εκτωπισθέντα άτομα έχουν δικαιώματα που θα έπρεπε να τους αποδωθούν πριν, κατα την διάρκεια και μετά το πέρας της αίτησης απονομής ασύλου. Η συσχέτιση του Διεθνούς Δικαίου με το Συνεδρίου της Γενεύης (1951) εγείρει μία σειρά σχετικών ερωτημάτων. Συγκεκριμένα, στην προστασία των προσφύγων σε παγκόσμιο επίπεδο ενάγονται η προστασία έναντι στην επαναπροώθησή τους, η εφαρμογή των αιτήσεων ασύλου, η παροχή νομικής βοήθειας, η σωματική τους ασφάλεια, η προώθηση και διευκόλυνση αφιλοκερδούς επανεγκατάστασης και ενσωμάτωσης τους σε μία ασφαλής χώρας. Με αυτό τον τρόπο, η επιβολή των δικαιωμάτων προστασίας των προσφύγων επιτελείται εξίσου ανά τον κόσμο και νομοθετείτε απο την Ύπατη Αρμοστεία. Η προστασία των προσφύγων, παρότι δεν οριοθετείται ως ξεχωριστό ανθρώπινο δικαίωμα, υφίσταται εγγενή στον Συνέδριο της Γενεύης (1951) και συγκεκριμένα στην αρχή της προστασίας επαναπροώθησης. Η διδακτορική εργασία επεξηγεί το πρόβλημα της νομικής υπόστασης των προσφύγων πολέμου, το νομικό υπόβαθρο των δικαιωμάτων τους, την σχετική προστασία τους από τα εκάστοτε κράτη, τα σημεία σύγκλισης και απόκλισης μεταξύ του Συνεδρίου της Γενεύης (1951) και του Συστήματος Σένγκεν, το ασαφής νομοθετικό πλαίσιο παραχώρησης ασύλου μεταξύ του Συνεδρίου της Γενεύης (1951) και του Ευρωπαϊκού Συστήματος και τέλος, μελέτες περίπτωσης και αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρώπινων Δικαιωμάτων.

Le sujet des personnes déplacées dans le monde est l'un des problèmes les plus complexes aujourd'hui. Beaucoup de discussions sont en cours, puisque les communautés cherchent des moyens plus efficaces pour protéger et aider ces groupes considérés particulièrement vulnérables. Les mouvements de déplacés actuels, contrairement à ceux du passé, prennent de plus en plus la forme d'exodes massifs que individuels. De nos jours, le droit des réfugiés est gouverné par la Convention de Genève relative au statut des réfugiés du 28 juillet 1951. Beaucoup de réfugiés d'aujourd'hui ne correspondent pas à la définition contenue dans ladite Convention. Le système des Nations Unies a également été très préoccupé par l'augmentation du nombre de déplacements ces dernières années. Le non-respect des droits des réfugiés et des personnes déplacées montre qu’un grand nombre de personnes font face à des mesures restrictives qui leur interdisent l'accès à des territoires sûrs. Alors que les personnes déplacées également les réfugiés, ont des droits qui devraient être respectés avant, pendant et après le processus de demande d'asile.Le lien substantiel entre le droit international et la Convention de Genève de 1951 soulève plusieurs questions. Concrètement, la tâche de la protection internationale comprend la prévention du refoulement, l'assistance, le traitement des demandes d'asile, en fournissant des conseils juridiques et de l'aide, la sécurité physique, promouvoir et faciliter le rapatriement libre et aider les réfugiés à se réinstaller. Ainsi, la fonction de protection internationale a une base légale et son exercice est obligatoire pour le commissaire. Le droit à la protection, bien qu'il ne soit pas défini comme un droit distinct en tant que tel, est implicite à la Convention de 1951 et ses dispositions fondamentales, en particulier le principe de non-refoulement.La présente thèse expliquera le problème du statut du réfugié de guerre aujourd'hui, autant sur le plan juridique, les normes de droits appliqués et la protection accordée par les Etats, les points de contact et de frictions de la convention de Genève et du Système Schengen, la notion d’asile perdue entre la Convention et le Système en Europe, et des études de cas et arrêts de la Cour Européenne Des Droits de L’Homme.