Ενδοσκοπικές και ιστοπαθολογικές μεταβολές το οισοφάγου, σε γάτες με χρόνια ουλοστοματίτιδα: κλινική μελέτη σε 58 περιστατικά

Abstract

Feline chronic gingivostomatitis (FCG) is a painful, debilitating disease that affects animals of both sexes, all breeds and all ages. Affected animals exhibit dysphagia, pain, salivation occasionally accompanied by bleeding, altered behavior, loss of weight, dull hair coat and aggressiveness. Anorexia is rarely noticed in cats with FCG.Gastroesophageal reflux disease is commonly encountered in human medicine, but is rarely reported in cats. Metaplasia (Barrett’s oesophagus) is also common among human patients with oesophagitis. Oesophageal diseases, including oesophagitis, are unusual among feline patients and oesophageal metaplasia is ever rarer.Oesophagitis was noticed in 98 % of the endoscopically examined cats with FCG. Microscopic inflammation was recorded in some specimens of macroscopically normal-appearing oesophageal mucosa. Interestingly, 5 oesophageal specimens obtained from these cats exhibited metaplasia. The intensity of the oesophageal inflammation did not correlate with the severity of oral inflammation, even though there was a tendency for more severe inflammation of the distal part of the oesophagus in chronicities larger than 6 months. Interestingly, none of the cats exhibited clinical signs of oesophageal disease regardless of the severity of oesophagitis. However, it is possible that signs of oesophagitis such as salivation could have been masked by the signs of FCG. Endoscopic re-examination of the oesophagus after FCG treatment revealed macroscopic healing of the mucosa in 2 cases. On the contrary, FCG relapse showed deterioration of oesopahgitis in one case which was endoscopically re-examined. It seems that oesophagitis in cats with FCG contributes to morbidity and potentially could predispose to neoplasia. Cats with FCG have a high incidence of asymptomatic oesophagitis, especially in the proximal and distal parts of the oesophagus.Fifty-seven FCG cats and 25 controls were tested for FCV. The majority of cats both with FCG (96,4 %) and controls (88 %), were found to be infected with FCV. It seems that the commonly used vaccines do not provide adequate protection against the virus. The viral load did not correlate with the severity of the oral inflammation. Improvement of the clinical signs of the disease coincided with a dramatic decline in the viral load, even though no specific antiviral therapy was undertaken. However, all cats remained chronic carriers. It seems that FCV does not play part in the pathophysiology of the disease, even though it might worsen the inflammation of the oral cavity.Concerning the blood parameters, FCG might be responsible for lower hematocrit in the affected cats. Additionally, animals with higher scores of oral inflammation tended to have lower ALB concentrations in their serum. Finally, when chronicity exceeded 6 months, higher Eos counts were noticed.

Η Χρόνια Ουλοστοματίτιδα της Γάτας (ΧΟΓ) αποτελεί μια εμμένουσα και ιδιαίτερα επώδυνη πάθηση, η οποία χαρακτηρίζεται από φλεγμονή αποκλειστικά των μαλακών ιστών της στοματικής κοιλότητας. Η νόσος αφορά όλες τις ηλικίες, όλες τις φυλές και τα 2 φύλα. Οι προσβεβλημένες γάτες εκδηλώνουν έντονη δυσφαγία και πόνο, σιελόρροια συχνά συνοδευόμενη από αιμορραγία, αλλαγή της συμπεριφοράς τους, απώλεια σωματικού βάρους, κακή όψη τριχώματος και επιθετικότητα. Αληθής ανορεξία σπάνια παρατηρείται εξαιτίας της στοματίτιδας.Η οισοφαγίτιδα από παλινδρόμηση προσβάλλει μεγάλο ποσοστό ανθρώπων, ενώ δεν είναι λίγα τα περιστατικά που εξελίσσονται σε μεταπλασία (οισοφάγος Barrett). Οι παθήσεις του οισοφάγου έχουν επίπτωση στην ποιότητα ζωής των ασθενών και αυξάνουν τη θνησιμότητα στις περιπτώσεις που εξελίσσονται σε νεοπλασία. Στην κτηνιατρική βιβλιογραφία, δεν υπάρχουν εκτεταμένες αναφορές σχετικά με τις παθήσεις του οισοφάγου στη γάτα και ειδικότερα για την οισοφαγίτιδα, ενώ ακόμα λιγότερες περιγράφουν περιστατικά μεταπλασίας του οργάνου.Στην παρούσα διατριβή διαπιστώθηκε ότι το 98 % των γατών με ΧΟΓ εκδήλωναν οισοφαγίτιδα σε τουλάχιστον 1 από τα τριτημόρια του οισοφάγου. Κατά την μικροσκοπική εξέταση των ιστοτεμαχίων που λήφθηκαν από τον οισοφαγικό βλεννογόνο, διαπιστώθηκε διήθηση από φλεγμονικά κύτταρα σε ορισμένα ιστοτεμάχια με φυσιολογική μακροσκοπική εικόνα. Επιπλέον, από τη μελέτη των ιστοτεμαχίων που εξετάστηκαν, διαπιστώθηκε μεταπλασία σε 5 δείγματα. Η ένταση της οισοφαγίτιδας δε συσχετίστηκε με τη σοβαρότητα της φλεγμονής του στόματος, όμως, παρατηρήθηκε τάση για εντονότερη φλεγμονή στο οπίσθιο τριτημόριο του οισοφάγου, στα περιστατικά με χρονιότητα μεγαλύτερη από 6 μήνες. Επίσης, δεν παρατηρήθηκαν χαρακτηριστικά κλινικά συμπτώματα οισοφαγίτιδας, ακόμα και στα περιστατικά με σοβαρότερη φλεγμονή του οισοφάγου. Ωστόσο, είναι πιθανό ορισμένα από τα συμπτώματα της οισοφαγίτιδας όπως η σιελόρροια, να καλύπτονταν από τα κλινικά συμπτώματα της ΧΟΓ. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον εύρημα της διατριβής, αποτελεί το γεγονός πως σε ένα περιστατικό με ΧΟΓ που υποτροπίασε, παρατηρήθηκε και υποτροπή της οισοφαγίτιδας. Αντίστοιχα, σε δύο περιστατικά στα οποία διαπιστώθηκε βελτίωση της κλινικής εικόνας της ΧΟΓ, διαπιστώθηκε και ενδοσκοπικά ότι δεν εμφανίζονταν αλλοιώσεις οισοφαγίτιδας. Η οισοφαγίτιδα ενδέχεται να επιδεινώνει την κλινική εικόνα των γατών με ΧΟΓ και να υποβαθμίζει το βιοτικό τους επίπεδο. Οι γάτες με ΧΟΓ έχουν αυξημένες πιθανότητες να πάσχουν από οισοφαγίτιδα στο πρόσθιο ή/και στο οπίσθιο τριτημόριο του οισοφάγου.Παράλληλα, 57 από τις γάτες με ΧΟΓ και 25 μάρτυρες ελέγχθηκαν για πιθανή μόλυνσή τους από τον FCV. To 96,4 % των γατών με ΧΟΓ και το 88 % των μαρτύρων διαπιστώθηκε ότι ήταν προσβεβλημένες από τον ιό. Τα ποσοστά προσβολής των γατών ήταν ιδιαίτερα υψηλά, ανεξαρτήτως ηλικίας, φυλής, φύλου και στοματικής υγείας. Ακόμη, η βαρύτητα της φλεγμονής των μαλακών ιστών της στοματικής κοιλότητας, δε συσχετίστηκε με το φορτίο του ιού. Σε μικρό αριθμό ζώων που επανεξετάστηκαν, η θεραπεία της ΧΟΓ (χωρίς να εμπεριέχεται σε αυτή κάποια αντιική θεραπεία) οδήγησε σε σημαντική μείωση του φορτίου του ιού στη στοματική κοιλότητα, όμως τα ζώα παρέμειναν χρόνιοι φορείς. Από τα ευρήματα συμπεραίνεται ότι, κατά πάσα πιθανότητα, ο ιός δεν ευθύνεται για την πρόκληση της ΧΟΓ, όμως, είναι πιθανό να επιβαρύνει τη φλεγμονή της στοματικής κοιλότητας.Όσον αφορά ορισμένες από τις παραμέτρους των αιματολογικών εξετάσεων, υπάρχουν ενδείξεις ότι η ΧΟΓ είναι πιθανό να συσχετίζεται με κάποιου βαθμού μείωση του αιματοκρίτη στις γάτες που πάσχουν. Επιπλέον, οι προσβεβλημένες γάτες με σοβαρότερη φλεγμονή στη στοματική κοιλότητα παρουσιάζουν τάση για χαμηλότερες τιμές λευκωματινών στον ορό του αίματος. Τέλος, στα περιστατικά με χρονιότητα μεγαλύτερη από 6 μήνες παρουσιάζεται τάση για αυξημένο αριθμό εωσινόφιλων στο περιφερικό αίμα.