Η φυσικοχημική προσέγγιση των οξεοβασικών διαταραχών

Abstract

Aim: The aim of this PhD thesis is to evaluate the value of physicochemical, base excess (BE) and plasma bicarbonate concentration ([HCO3-]) approaches on the assessment of acid-base status in patients presented to the Emergency Department (ED). Methods: Upon presentation at ED, patients whose arterial blood was deemed in need of analysis were studied. Arterial blood gases, serum electrolytes and proteins were measured and used to derive [HCO3-], BE, anion gap (AG), AG adjusted for albumin (AGadj), strong ion difference, strong ion gap (SIG) and SIG corrected for water excess/deficit (SIGcor). Results: A total of 365 patients were studied. Compared to BE (n=202) and [HCO3-] (n=151), physicochemical approach (n=279) identified significantly more patients with metabolic acid-base disturbances (p<0.0001). Significantly fewer patients with unmeasured anions acidosis were identified with AGadj than with SIGcor (p<0.0001). On the basis of BE, 75 patients had normal acid base balance and 65(87%) of them exhibited at least one hidden acid-base disturbance, identified by the physicochemical approach. The corresponding values with [HCO3-] approach were 108 and 95(88%) patients. When patients with high AGadj were excluded, 44 patients with BE and 67 with [HCO3-] approach had normal acid-base status, and the majority of them exhibited at least one acid-base disturbance with the physicochemical approach, while 12 and 21 patients, respectively, had high SIGcor. Mortality was 10.7% and logistic regression analysis identified only Sepsis–related Organ Failure Assessment and SIGcor as predictors of mortality. Conclusion: In patients presented to ED, compared to BE and [HCO3-] methods, physicochemical approach has a better diagnostic accuracy to identify metabolic acid-base disturbances and may predict mortality.

Σκοπός: Ο σκοπός της διδακτορικής αυτής διατριβής είναι να εκτιμηθεί η αξία της φυσικοχημικής προσέγγισης, των προσεγγίσεων στηριζόμενων στο έλλειμμα/περίσσεια βάσης (ΒΕ) και τα διττανθρακικά ([HCO3-]) στην αξιολόγηση της οξεοβασικής ισορροπίας σε ασθενείς που προσέρχονται στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών (ΤΕΠ). Μέθοδος: Οι ασθενείς, στους οποίους κατά την προσέλευση στο ΤΕΠ ελήφθη αρτηριακό αίμα, μελετήθηκαν. Αέρια αίματος, ηλεκτρολύτες και πρωτεΐνες μετρήθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν για να υπολογισθούν τα [HCO3-], BE, anion gap (AG), AG adjusted for albumin (AGadj), strong ion difference, strong ion gap (SIG) and SIG διορθωμένο για περίσσεια/έλλειψη νερού (SIGcor). Αποτελέσματα: Ένα σύνολο 365 ασθενών μελετήθηκε. Σε σύγκριση με τη προσέγγιση των BE (n=202) και [HCO3-] (n=151), η φυσικοχημική προσέγγιση (n=279) αναγνώρισε σημαντικά περισσότερους ασθενείς με μεταβολικές διαταραχές (p<0.0001). Σημαντικά λιγότεροι ασθενείς με οξέωση οφειλόμενη στα μη μετρούμενα αναγνωρίστηκαν με το AGadj σε σχέση με το SIGcor (p<0.0001). Με βάση το BE, 75 ασθενείς είχαν φυσιολογική οξεοβασική ισορροπία και 65(87%) αυτών παρουσίαζε μία τουλάχιστον διαταραχή με τη φυσικοχημική προσέγγιση. Οι αντίστοιχες τιμές για την προσέγγιση των [HCO3-] ήταν 108 και 95(88%) ασθενείς. Όταν ασθενείς με υψηλή τιμή AGadj εξαιρέθηκαν, 44 ασθενείς με BE and 67 με την προσέγγιση των [HCO3-] είχαν φυσιολογική οξεοβασική ισορροπία, και η πλειοψηφία αυτών παρουσίαζε μία τουλάχιστον διαταραχή με τη φυσικοχημική προσέγγιση, ενώ 12 και 21 ασθενείς, αντίστοιχα, είχαν υψηλή τιμή SIGcor. Η θνησιμότητα ήταν 10.7% και η λογιστική παλινδρόμηση ανέδειξε μόνο το Sepsis–related Organ Failure Assessment και το SIGcor ως προγνωστικούς δείκτες θνησιμότητας. Συμπεράσματα: Στους ασθενείς που προσέρχονται στο ΤΕΠ, σε σύγκριση με τις μεθόδους των BE και [HCO3-], η φυσικοχημική προσέγγιση έχει καλύτερη διαγνωστική ακρίβεια να αναγνωρίζει μεταβολικές διαταραχές οξεοβασικής ισορροπίας και ίσως να προβλέπει τη θνησιμότητα.