Αφηγηματικά μοντέλα και νέες τεχνολογίες: όροι και όρια σύγχρονων εκθεσιακών σεναρίων

Abstract

This PhD thesis investigates exhibition communicative actions from its beginning to the modern era. It proposes the development of a model than can be used for exhibition management scenarios using new technologies. More specifically, the term of representation is defined on the basis of theory, examining the concepts of communication, semiology, myth and development of landscapes able to represent meanings in conjunction with each social and narrative context. The aim is to investigate the functioning and independence of communication systems that identify perception and knowledge. Numerous derivatives find their practices in culture and wider cultivation. In this sense, I examine the exhibitions as representational cultural schema, as conceptual and historical data, communication practices of society’s representation itself in different time periods. Between theory and practice, I conclude my vein of thought in the current format of exhibitions analyzing the modern features. Changes through the years (scenery, environment, experience, new technologies and senses) are determined and their role as modern mechanisms of construction and representation of the respective social needs (participation, interaction) is described. A number of examples are cited and the thesis research scenario follows. Here, the main challenge is to yield information in an alternative approach and presentation for one or more exhibitions that happened or are happening. Based on the conclusions drawn and the subject of the thesis, a comprehensive proposal of managing exhibition scenarios with the use of new technologies is being developed. The proposal relates to the methodology of implementation steps that theoretically ensure an acceptable report geared to modern needs of creation, practice, experience, participation and interaction.

Η διδακτορική διατριβή αφορά στη διερεύνηση των εκθεσιακών δρώμενων από τις απαρχές τους έως τη σύγχρονη εποχή, καθώς και στην ανάπτυξη ενός προτεινόμενου μοντέλου διαχείρισης εκθεσιακών σεναρίων με τη χρήση νέων τεχνολογιών. Πιο συγκεκριμένα, προσδιορίζεται ο όρος της αναπαράστασης με βάση τη θεωρία, εξετάζονται οι έννοιες της επικοινωνίας, της σημειολογίας, του μύθου και της διαμόρφωσης περιβαλλόντων που αναπαριστούν νοήματα σε συνδυασμό με τα εκάστοτε κοινωνικά και αφηγηματικά πλαίσια. Στόχος είναι η διερεύνηση της λειτουργίας και της αυτοτέλειας των επικοινωνιακών συστημάτων που ορίζουν την αντίληψη και τη γνώση. Τα πολυάριθμα παράγωγά τους προσδιορίζουν πρακτικές στον πολιτισμό και ευρύτερα στην κουλτούρα. Με αυτή την έννοια, εξετάζω τις εκθέσεις ως αναπαραστατικά πολιτιστικά δρώμενα, εννοιολογικά και ιστορικά δεδομένα, επικοινωνιακές πρακτικές αναπαράστασης της ίδιας της κοινωνίας στις διάφορες χρονικές περιόδους, ενώ ολοκληρώνω την επισκόπησή μου με αναφορά στη σημερινή μορφή των εκθέσεων, αναλύοντας τα σύγχρονα χαρακτηριστικά από μια θεωρητική και πρακτική σκοπιά. Προσδιορίζονται οι αλλαγές μέσα στα χρόνια (σκηνικό, περιβάλλον, εμπειρία, νέες τεχνολογίες, αισθήσεις) και περιγράφεται ο ρόλος τους ως σύγχρονων μηχανισμών δημιουργίας και αναπαράστασης των αντίστοιχων κοινωνικών αναγκών (συμμετοχή, διάδραση). Παρατίθεται ένα πλήθος παραδειγμάτων και ακολουθεί το ερευνητικό σενάριο της διατριβής. Εδώ, το βασικό εγχείρημα είναι η απόδοση πληροφοριών με εναλλακτικό τρόπο προσέγγισης και παρουσίασης για μία ή και παραπάνω εκθέσεις που συνέβησαν ή συμβαίνουν. Με βάση τα συμπεράσματα που προκύπτουν και το γνωστικό αντικείμενο της διατριβής, αναπτύσσεται μια ολοκληρωμένη πρόταση διαχείρισης εκθεσιακών σεναρίων με χρήση νέων τεχνολογιών. Η πρόταση σχετίζεται με τη μεθοδολογία βημάτων υλοποίησης που θεωρητικά εξασφαλίζουν μια αποδεκτή έκθεση προσανατολισμένη στις σύγχρονες ανάγκες δημιουργίας, πρακτικής, εμπειρίας, συμμετοχής και διάδρασης.