Η σχέση των παραγόντων κινδύνου στεφανιαίας νόσου με τη νυχθημέρια εικόνα της αρτηριακής πίεσης στους υπερτασικούς ασθενείς

Abstract

Part1. Cardiovascular (CV) risk factors (RFs) and target organs damage (TOD) arecommon in hypertensives patients.The purpose of this study was to determine cardiovascular (CV) risk factors (RFs) and target organ damage clustering in 21.280 Greek hypertensives according to dippingstatus - as 8.861 of them underwent in 24h (ABPM) - stratified by gender and age. Glycemic and lipid profile were determined, left ventricular mass index, estimated gromerular filtration rate (eGFR), 10-years CV risk according to Framinghm risk score (FRS) and Heart-Score (HS) were calculated. Only 10.2% of patients had no concomitant RFs, 53.1% had one (48.8% dyslipidemia, 3.4% smoking, 0.9% diabetes), 32.9% had two (26% dyslipidemia and smoking, 6.6% dyslipidemia and diabetes, 0.3% smoking and diabetes) and 3.7% had all four traditional RFs. Obesity was present in 30%, metabolic syndrome in 38%, eGFR in 24% and left ventricular hypertrophy in 49%. Mean FRS risk was 35% for males, 24.1% for females whereas in high risk (420%) were 68.7 and 50.7%, respectively (P<0.0001). Mean HS risk was 8.4% for males, 6.2% for females whereas in high risk (45%) were 48.6 and 36.2%, respectively (P<0.0001). Age was correlated to pulse pressure, eGFR, left ventricular mass index and CV risk (P<0.0001). Ageing increased the risk difference between genders for total (P=0.001) but not for fatal events (P=non significant). In conclusion, as RFs cluster in hypertensives, CV risk calculation should guide treatment decisions. Part2: β-thalassemia trait (β-TT) is a common genetic disorder in Mediterranean countries, including Greece. Previous studies have shown the protective effect of β-TT against myocardial infarction. However, the ambulatory blood pressure (BP) profile of such patients has not yet been investigated. Thus, the purpose of the present study was to investigate the ambulatory BP monitoring (ABPM) profile of hypertensives with β-TT, in comparison with all-cause anemic and non-anemic essential hypertensive patients. The study ultimately comprised of 8861 essential hypertensive, nondiabetic patients who were divided into three groups: group I (n=191, with β-TT), group II (n=655, anemic) and group III (n=8015, non anemic). All patients underwent full clinical, laboratory and echocardiographic evaluations, whereas all were subjected to ABPM. Anemia was defined as Hb<12 g per 100 ml for women and <13 g per 100 ml for men, whereas patients with b-TT were self-referred. The distribution of dipping patterns among the three groups was 61.3 vs. 41.2 vs. 45.8% (P<0.001), whereas for nondippers it was 20.4 vs. 31.5 vs. 27.7% (P<0.001), for extreme-dippers it was 15.7 vs. 15.0 vs. 17.5% (P<0.001) and for reverse dippers it was 2.6 vs. 12.4 vs. 9.0% (P<0.001). Furthermore, mean daytime systolic BP (SBP) among the three groupswas 140.13±7.79 vs.142.02±11.61 vs. 141.99±9.87mmHg (P=0.03), and mean night time SBP was 125.87±10.4 vs. 131.13±15.7 vs.129.62±13.31mmHg (P<0.001). In the multiple regression analysis, after adjustments for age, body mass index and lipid levels, the differences among daytime and nighttime SBP remained significant at 140.18±9.84 vs. 142.02±9.85 vs.141.99±9.85mmHg (PΌ0.04) and 125.99±13.07 vs.131.19±13.08 vs. 129.61±13.07mmHg (P<0.001), respectively. Conclusions: Hypertensive patients with β-TT present have a better 24-h BP profile in comparison with anemic and nonanemic hypertensives. Thus, β-TT may function protectively in their total cardiovascular risk profile.

Α-Σκοπός: Στη μελέτη αυτή ο σκοπός ήταν να προσδιοριστεί ο επιπολασμός των παραγόντων κινδύνου (RFs) και των βλαβών των οργάνων-στόχων ανάλογα με την ηλικία, το φύλο και τον κιρκαδιανό ρυθμό της αρτηριακής πίεσης και της καρδιακής συχνότητος εκτιμούμενη με την 24ωρη καταγραφή στους Έλληνες υπερτασικούς. B-Μέθοδοι: Το γλυκαιμικό και λιπιδαιμικό προφίλ ήταν προσδιορισμένο, ενώ υπολογίστηκαν, εκτός του πλήρους εργαστηριακού ελέγχου ρουτίνας και σύγχρονοι επιπλέον παράμετροι (φλεγμονής), ο δείκτης μάζας αριστερής κοιλίας, ο ρυθμός σπειραματικής διήθησης (eGFR), ο 10-ετής καρδιαγγειακός κίνδυνος σύμφωνα με τον δείκτη κινδύνου της μελέτης Framingham (FRS) καθώς και ο καρδιακός κίνδυνος (HS). Γ- Αποτελέσματα: Μόνο το 10,2% των ασθενών δεν είχε πρόσθετους παράγοντες κινδύνου (συνύπαρξη παραγόντων) το 53,1% είχε έναν επιπλέον (48,8% την δυσλιπιδαιμία, 3,4% το κάπνισμα, 0,9% το διαβήτη), το 32,9% είχε δύο επιπλέον (26% την δυσλιπιδαιμία και κάπνισμα, 6,6% την δυσλιπιδαιμία και τον διαβήτη, το 0,3% το κάπνισμα και τον διαβήτη) και το 3,7% είχε και τους τέσσερις συνηθέστερους παράγοντες κινδύνου (RFs). Η παχυσαρκία ήταν παρούσα στο 30%, το μεταβολικό σύνδρομο στο 38%, χαμηλός ρυθμός διήθησης νεφρικής κάθαρσης (eGFR) στο 24% και η υπερτροφία της αριστερής κοιλίας στο 49%. Ο μέσος δείκτης κινδύνου της μελέτης Framingham (FRS) ήταν στο 35% για τους άνδρες και στο 24,1% για τις γυναίκες, ενώ βρίσκονταν σε υψηλό κίνδυνο (>20%) κατά 68,7% και 50,7%, αντίστοιχα (P<0,0001). Ο μέσος καρδιακός κίνδυνος (HS) ήταν στο 8,4% για τους άνδρες, στο 6,2% για τις γυναίκες, ενώ σε υψηλό κίνδυνο (>5%) ήταν το 48,6% και το 36,2%, αντίστοιχα (P<0,0001). Η ηλικία συσχετίζεται με την πίεση παλμού, τον ρυθμό διήθησης νεφρικής κάθαρσης (eGFR), τον δείκτη μάζας αριστερής κοιλίας και τον καρδιαγγειακό κίνδυνο (CV), (P<0,0001). Η γήρανση αύξησε τη διαφορά του κινδύνου μεταξύ των δύο φύλων για το σύνολο (P=0,001) αλλά όχι για θανατηφόρα συμβάντα (P=μη στατιστικά σημαντική). Δ- Υποομάδα αναιμικών και ατόμων με ελάσσονα β-μεσογειακή αναιμία: Η ελάσσων β-μεσογειακή αναιμία (β-ΤΤ), β-ετερόζυγος ΜΑ, είναι μία γενετική διαταραχή που παρατηρείται συχνά σε μεσογειακές χώρες, όπως η Ελλάδα. Προηγούμενες μελέτες έχουν αποδείξει τον προστατευτικό ρόλο που διαδραματίζει η β-ΤΤ, σε σχέση με το έμφραγμα μυοκαρδίου. Παρόλα αυτά, η 24ωρη (νυχθημέρια) καταγραφή της αρτηριακής πίεσης των συγκεκριμένων ασθενών είναι μία συνθήκη που δεν έχει ακόμη ερευνηθεί. Κατά συνέπεια, σκοπό της παρούσας μελέτης αποτέλεσε η διερεύνηση της 24ωρης αρτηριακής πίεσης των υπερτασικών με β-ΤΤ συγκριτικά με όλων των αιτιών αναιμικούς και μη αναιμικούς, υπερτασικούς ασθενείς. Η τελική μελέτη συμπεριέλαβε 8.861 υπερτασικούς μη-διαβητικούς ασθενείς, οι οποίοι χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες: ομάδα Ι (n=191, με β-ΤΤ), ομάδα ΙΙ (n=655, αναιμικοί) και ομάδα ΙΙΙ (n=8.015, μη αναιμικοί). Όλοι οι συμμετέχοντες υποβλήθησαν σε πλήρη κλινικοεργαστηριακό και ηχοκαρδιογραφικό έλεγχο, ενώ όλοι ανεξαιρέτως υποβλήθησαν και σε 24ωρη καταγραφή αρτηριακής πίεσης (ABP). Ως αναιμία ορίστηκε η τιμή Hb<12 g ανά 100 ml για τις γυναίκες και <13 g ανά 100ml για τους άνδρες, ενώ οι ασθενείς με β-TT ήταν ήδη διεγνωσμένοι. Επιπλέον, η κατανομή του dipping status (του μοντέλου της βραδινής μείωσης της BP) μεταξύ των τριών ομάδων ήταν 61,3 έναντι 41,2 έναντι 45,8% (P<0,001), ενώ οι nondippers (η μη μείωση >10% της βραδινής BP) ήταν 20,4 έναντι 31,5 έναντι 27,7% (P<0,001), για τους extreme-dippers (μεγάλη πτώση BP) ήταν 15,7 έναντι 15,0 έναντι 17,5% (P<0,001) ενώ για τους reverse dippers (βραδινή αύξηση BP) ήταν 2,6 έναντι 12,4 έναντι 9,0% (P<0,001). Επιπρόσθετα, η μέση ημερήσια συστολική πίεση (SBP)μεταξύ των τριών ομάδων ήταν 140,13±7,79 έναντι 142,02±11,61 έναντι 141,99±9,87 mm Hg (P=0,03), και η μέση νυχτερινή συστολική πίεση (SBP) ήταν 125,87±10,4 έναντι 131,13±15,7 έναντι 129,62±13,31 mm Hg (P<0,001). Στην πολυπαραγοντική ανάλυση, μετά τις διορθώσεις για την ηλικία, το δείκτη μάζας σώματος και τα επίπεδα των λιπιδίων, οι διαφορές μεταξύ της ημερήσιας και βραδινής συστολικής πίεσης παρέμεναν σημαντικές μεταξύ των ομάδων, με 140,18±9,84 έναντι 142,02±9,85 έναντι 141,99±9,85 mm Hg (P=0,04) και 125,99±13,07 έναντι 131,19±13,08 έναντι 129,61±13,07 mm Hg (P<0.001), αντίστοιχα. Ε-Συμπεράσματα: 1: Εν κατακλείδι, όσο οι παράγοντες κινδύνου (RFs) επιπροστίθενται στους υπερτασικούς, η εκτίμηση και ο υπολογισμός του συνολικού καρδιαγγειακού κινδύνου θα πρέπει να καθοδηγεί τις θεραπευτικές μας επιλογές. 2: Υπερτασικοί ασθενείς με β-TT φαίνεται να έχουν καλύτερο 24ωρο προφίλ (διακύμανση) αρτηριακής πίεσης σε σύγκριση με αναιμικούς και μη, υπερτασικούς. Έτσι, η β-TT μπορεί να λειτουργήσει προστατευτικά στο συνολικό καρδιαγγειακό προφίλ κινδύνου τους. 3: Η συμπεριφορά της νυχθημέριας διακύμανσης (dipping status) αποδεικνύεται πολύ σημαντικό στοιχείο στην απόφαση για την σωστή θεραπευτική αντιμετώπιση της υπέρτασης καθώς και για την παρακολούθησή της.