The construction of the Romanian national church music (1821-1914)

Abstract

I examined in this thesis the matter of the national church music in Romania, in the prewar period. The first part of my research (Chapter 3) focused on the way in which the chanters, bishops, historians or musicologists regarded the Romanian church music of the 19th century (more precisely until the First World War). I showed that the image of this music changed in time—since the emergence of the Romanian modern state until today—not so much due to the discovery of new scientific evidence, as to the ideological and political changes. In the next stage (Chapter 4) I probed the validity of the contemporary musicologists’ statements—which are also supported by statements of the chanters before the Second World War—regarding the Romanian chant characteristics. The compared analysis of the Romanian chants with their Greek equivalents has shown that many of these assertions are false. I did not find in the creations and adaptations of the Romanian chanters any reduction of chromatic passages, any consistent abridgement of the chants or a preference for the syllabic style. I showed then that pieces considered as examples for their national spirit prove devoid of the characters declared as specifically Romanian (conciseness, lack of melismas etc.) or reveal a foreign origin—Greek (e.g. the Palm Sunday Canon) or Western (tonal choral compositions). I tried, in Chapter 5, to offer an alternative to this theory, taking into account the transformations that took place in the Romanian society and in its music in the 19th century (presented in Chapters 1 and 2) and the current theories regarding the nation (outlined in the Introduction). I presented in detail the mechanisms for adapting the stichera in the first mode from three anastasimataria adapted by the most important Romanian chanters before 1860. The research explained the differences between the Greek and the Romanian versions and confirmed the statements of the chanters in this time period according to whom there was no essential difference between the Romanians’ chant and that in Greek. National church music is thus not a creation of the chanters from the first half of the 19th century, but rather, it was constructed together with the Romanian nation, starting with the second half of the same century. The national chant was first imagined as an element of national identity, with specific features, distinct from those of the other nations, taking and reinterpreting myths present in the writings of chanters before 1860. Then, action was taken so that a number of pieces considered congruent with this image should be transposed in a “civilised” version in parts, and disseminated, in both forms, all over the country.

H κοινή γνώμη ιστορία της Ρουμάνικης εκκλησιαστικής μουσικής βασίζεται σε μια Ρομαντική άποψη περί του έθνους. Σύμφωνα με αυτή, μια καλλιτεχνική δημιουργία (όπως ένα εκκλησιαστικό μουσικό κομμάτι) εκφράζει κυρίως την ψυχή του έθνους του καλλιτέχνη. Η δική μου άποψη λαμβάνει υπόψη τις σύγχρονες θεωρίες για το έθνος και τον εθνικισμό. Αυτή η άποψη μου επέτρεψε να περιγράψω πιο σωστά την ιστορία της ρουμάνικης εκκλησιαστικής μουσικής το 19ο αιώνα, να εμφανίσω πιο λεπτομερώς την εικόνα της ρουμάνικης εκκλησιαστικής μουσικής των διαφόρων ψαλτών και μουσικολόγων και να σκεφτώ ποια είναι η έννοια της εθνικής εκκλησιαστικής μουσικής. Πιο συγκεκριμένα, εφάρμοσα τις σύγχρονες θεωρίες περί έθνους: - το γεγονός ότι στα Δoυvάβια Πριγκιπάτα, πριν τα μέσα του 19ου αιώνα, η εθνική ταυτότητα ήταν πιο ασθενής από την ορθόδοξη εξηγεί γιατί οι Ρουμάνοι ψάλτες εκτίμησαν τόσο τα ελληνικά μέλη και δεν ήθελαν να τα αλλάξουν, όταν τους είχαν βάλει ρουμάνικα κείμενα. - τα κράτη-έθνη φροντίζουν να πλάθουν κάποια υποχρεωτικά στοιχεία ταυτότητας, όπως γλώσσα, πολιτιστικά μνημεία, φαγητά, κ.λ.π., συμπεριλαμβανομένου την εκκλησιαστική μουσική. Στην διατριβή μου, έχω δείξει τις ενέργειες του κράτους για την διάδοση μέσω της εκπαίδευσης ενός ρεπερτορίου που το έκρινε ως εθνικό. - οι περισσότερες θεωρίες διακρίνουν μεταξύ του σύγχρονου έθνους και άλλων εθνικών ομάδων. Η έρευνά μου δείχνει ότι το ενδιαφέρον για μια εθνική ρουμάνικη εκκλησιαστική μουσική –διαφορετική από την βυζαντινή– εμφανίσθηκε ταυτόχρονα με το εθνικό κράτος κι όχι νωρίτερα. Σύμφωνα με την άποψή μου, η εθνική ρουμάνικη εκκλησιαστική μουσική είναι, λοιπόν, ή μουσική που συνέλαβαν οι Ρουμάνοι ως την μουσική του δικού τους έθνους, με τα χαρακτηριστικά που έχω περιγράψει στο τρίτο κεφάλαιο της διατριβής (χαρακτηριστικά που άλλαξαν με το καιρό, σύμφωνα με τις ιδεολογικές και πολιτικές μεταμορφώσεις). Από μία άλλη οπτική γωνία, η εθνική ρουμάνικη εκκλησιαστική μουσική θεωρείται ως η μουσική η οποία δημιουργήθηκε σύμφωνα με τις εθνικιστικές ιδέες και με την υποστήριξη του κράτους-έθνους. Δευτερεύοντα αποτελέσματα είναι τα εξής: - εξήγησα τον μηχανισμό προσαρμογής των στιχηρών αναστασίμων και γιατί το μεταφρασμένο στιχηρόν διαφέρει από το πρωτότυπο, αν και ο μεταφραστής θέλει να παραμείνει κοντά σ’ αυτό. - έδειξα ότι η συντομία, ο διατονισμός, και τα λεγόμενα ειδικά ρουμάνικα διαστήματα δεν είναι καθόλου χαρακτηριστικά της ρουμάνικης εκκλησιαστικής μουσικής. - έδειξα ότι το μέλος του κανόνα των Βαΐων του Filothei δεν είναι ρουμάνικο αλλά έχει ελληνικές.