Ογκολογικά αποτελέσματα χορδεκτομής με CO₂ Laser σε Τ in situ και T₁ γλωττιδικά καρκινώματα

Abstract

The aim of our study was to assess local control of early-stage glottic cancer by laser cordectomy in comparison with previously published external partial laryngectomy series and to determine the relevance of histological margins in glottic cancers excised with laser cordectomy. We conducted a retrospective review of laser cordectomy for carcinoma in situ (Tis) and stage T1 glottic cancer in fifty-two patients with Tis or T1 glottic cancer. All patients underwent an endoscopic laser cordectomy, classified using the system proposed by the European Laryngeal Society Working Committee. Local control after initial surgery and after salvage compared with a published historical control group, according to the type of cordectomy performed and the histological margins of the removed specimen. Sixteen patients with Tis, 30 with T1a tumors, and 6 with T1b tumors were followed up for an average of 38 months. Type I cordectomy was the most common procedure used to treat Tis, and type II and type III were the most common for treating T1a and T1b tumors. Of 6 recurrences, 4 were treated with laser cordectomy and 2 were treated with external partial laryngectomy. The rate of laryngeal preservation was 100%. There were 3 recurrences despite histologically clear margins. Three (17%) of 18 patients with suspicious margins developed recurrences. The rate of local control with single intervention (46 [89%] of 52) was lower than with partial external laryngectomy. However, 46 (89%) of 52 patients ultimately had less tissue removed by laser than would have been removed by external partial laryngectomy. It can be concluded that laser cordectomy provides excellent local control and laryngeal preservation. Close follow-up of patients with positive or suspicious margins is an alternative to further routine treatment.

Ο σκοπός της μελέτης ήταν να εκτιμηθεί η αποτελεσματικότητα της χορδεκτομής με laser διοξειδίου του άνθρακα στον τοπικό έλεγχο του ακανθοκυτταρικού καρκίνου πρωίμου σταδίου καθώς και η σύγκριση της χειρουργικής αυτής τεχνικής με προηγουμένως δημοσιευμένες μελέτες με χρήση εξωτερικής μερικής λαρυγγεκτομής. Τέλος, έγινε προσπάθεια να εκτιμηθεί η αξιοπιστία των ιστολογικών ορίων σε γλωττιδικούς καρκίνους μετά από χορδεκτομή με laser. Για το σκοπό αυτό, έγινε μια αναδρομική μελέτη σε 52 ασθενείς με γλωττιδικό καρκίνωμα σε πρώιμα στάδια δηλαδή είτε in situ (Tis) είτε σταδίου Τ1, οι οποίοι υπεβλήθησαν σε χορδεκτομή με laser, σύμφωνα με το προταθέν από την Ομάδα Εργασίας της Ευρωπαϊκής Λαρυγγολογικής Εταιρείας σύστημα. Τα αποτελέσματα συγκρίθηκαν με προηγουμένως δημοσιευμένες μελέτες όπου αντίστοιχα περιστατικά αντιμετωπίσθηκαν με ανοικτή ημιλαρυγγεκτομή. Τα αποτελέσματα συγκρίθηκαν ανάλογα με τον τύπο της χορδεκτομής και τα ιστολογικά όρια του αφαιρεθέντος ιστού. Δεκαέξι ασθενείς με Tis, τριάντα με καρκίνωμα τύπου T1a και 6 ασθενείς με καρκίνωμα τύπου T1b παρακολουθήθηκαν μετεγχειρητικά για 38 μήνες κατά μέσο όρο. Η χορδεκτομή τύπου I ήταν η συνηθέστερη τεχνική που εφαρμόσθηκε στα Tis, ενώ οι χορδεκτομές τύπου II και III ήταν οι συνηθέστερες στην αντιμετώπιση των καρκινωμάτων T1a και T1b. Από τις 6 υποτροπές, 4 αντιμετωπίσθηκαν εκ νέου με χορδεκτομή με laser και δύο με εξωτερική μερική λαρυγγεκτομή. Το ποσοστό της διατήρησης του λάρυγγα ήταν 100%. Υπήρξαν τρεις υποτροπές παρά τη διατήρηση ιστολογικά καθαρών ορίων. Τρεις (17%) από τους 18 ασθενείς με ιστολογικά ύποπτα όρια υποτροπίασαν. Το ποσοστό τοπικού ελέγχου με μια μόνο επέμβαση (46 [89%] από τους 52) ήταν χαμηλότερο από τους ασθενείς που υπεβλήθησαν σε μερική εξωτερική λαρυγγεκτομή. Ωστόσο, σε 46 (89%) από τους 52 ασθενείς αφαιρέθηκε τελικά λιγότερος ιστός με το laser απ ότι θα αφαιρείτο με μερική εξωτερική λαρυγγεκτομή. Συμπεραίνεται ότι, σε ασθενείς με γλωττιδικό καρκίνωμα πρωίμου σταδίου, η χορδεκτομή με Laser παρέχει εξαιρετικό τοπικό έλεγχο της νόσου σε τοπικό επίπεδο και επιτυγχάνει τη διατήρηση του λάρυγγα. Η στενή παρακολούθηση των ασθενών εκείνων που έχουν ύποπτα η θετικά ιστολογικώς όρια, μπορεί να αποτελέσει μια εναλλακτική λύση στην καθημερινή κλινική πράξη.