Λειτουργική μελέτη του πυελικού εδάφους σε ασθενείς με δυσκοιλιότητα

Abstract

Purpose: The investigation of pathophysiological abnormalities related to distal constipation and the assessment of biofeedback treatment. Material-methods: Group A consisted of 24 patients with distal constipationcharacterized by difficult defecation, group B 25 patients with constipation and group C 22 healthy volunteers. Study parameters included transit time, anal manometry, a rectal balloon to measure rectal sensitivity, defecography and pelvic floor electromyography. Eleven patients of group A were treated by biofeedback. Results: Total transit time in group A was 65,0 h (SD±29,8) and in group B it was 67,0 h (SD+31,1). These were statistically different from group C transit time (30,5 h, SD±16,7) (p<0,001). Rectosigmoid segmental transit time of group A was 28,5 h (SD±13,4), which was different from those of group B (17,2 h, SD+11,5) and group C (8,5 h, SD±6,3) (p<0,05). There was no statistical difference in resting and squeezing anal pressure among group A (78,8 mmHg, SD±33,0 and 184,2 mmHg, SD±63,7), group B (68,8 mmHg, SD±25,9 and 183,4 mmHg, SD±57,1) and group C (75,7 mmHg, SD±24,7 and 172,2 mmHg, SD±59,7). Sensation volume in group A was 83,5 cc (SD±35,3), in group B 71,8 cc (SD±27,2) and in group C 66,8 cc (SD±29,8). A marginal difference between groups A and C was noted (p=0,10). No difference in the urge to defecate volume and the volume which caused pain was noticed. Anorectal angle at rest, studied by defecography, was 99,4° (SD±6,3) in group A, 98,6° (SD+5,3) in group B and 96,4° (SD+6,2) in group C. The same angle at strain was 115,2° (SD+13) in group A, 121,8° (SD±10,4) in group B and 125,0° (SD±10,8) in group C. Anorectal angle at rest revealed no difference among the three groups. A statistically significant difference between groups A and C (p<0,05) and a marginal difference between groups A and B at strain was noted.Rectocele of the anterior rectal wall was present at strain in 17 patients of group A, 12 patients of group B and 7 patients of group C. (The difference between groups A and C was statistically significant). Puborectalis muscle contraction during strain was evident in 4 patients of group A. Electromyography revealed abnormal contractions of puborectalis muscle and external anal sphincter, during strain, in 13 and 14 patients of group A, respectively. Likewise same was noted in only 3 and 2 patients of group B and 6 and 4 persons of group C with respect to the aforementioned muscles (p<0,001). Biofeedback treatment was given with good results in 7 of 11 patients. Constipation relapsed after 6 months in only 1 of treated patients. Conclusions: Patients suffering from distal constipation seem to have slower rectosigmoid transit time; defecography shows smaller anorectal angle at strain and rectocele of the anterior rectal wall more often; abnormal pelvic floor contraction at strain is often noted in anal electromyography. Moreover, these patients seem to respond adequately to biofeedback treatment.

Σκοπός: Η διερεύνηση των διαταραχών και των παθοφυσιολογικών μηχανισμών που ενέχονται στη δημιουργία τελικής δυσκοιλιότητας και η αξιολόγηση της θεραπευτικής παρέμβασης με βιοανάδραση. Ασθενείς-μέθοδοι: Μελετήθηκαν 24 ασθενείς με τελική δυσκοιλιότητα (ομάδα Α) που έχει την έννοια της δυσχέρειας κατά την αφόδευση, 25 ασθενείς με δυσκοιλιότητα (ομάδα Β) και 22 μάρτυρες (ομάδα Γ). Ελέγχθηκε ο χρόνος διέλευσης με χορήγηση ακτινοσκιερών δεικτών από το στόμα, έγινε μανομετρία ορθοπρωκτικής περιοχής και μέτρηση των ενδοορθικών όγκων με μπαλόνι, αφοδευόγραμμα και ηλεκτρομυογραφικός έλεγχος ηβοορθικού μυός και έξω σφιγκτήρα. Σε 11 ασθενείς της ομάδας A εφαρμόσθηκε βιοανάδραση. Αποτελέσματα: Ο ολικός χρόνος διέλευσης των ασθενών της ομάδας A ήταν 65,0±29,8 h και της ομάδας B 67,0±31,1 h. Η διαφορά με αυτόν της ομάδας Γ που ήταν 35,0± 16,7 h ήταν στατιστικά σημαντική (ρ=0,001). Επίσης στατιστικά σημαντική ήταν η διαφορά του χρόνου διέλευσης του ορθοσιγμοειδούς των ασθενών της ομάδας A (28,5± 13,4 h) αφενός, με τους ασθενείς της ομάδας Β (17,2+11,5 h) και της ομάδας Γ (8,5±6,3 h) αφετέρου (ρ < 0,05). Οι πιέσεις ηρεμίας και σύσφιξης κατά τη μανομετρία πρωκτού ήταν αντίστοιχα στην ομάδα A 78,7±33,0 mmHg και 184,2±63,7 mmHg, στην ομάδα Β 68,8+25,9 mmHg και 183,4±57,1 mmHg και στην ομάδα Γ 75,7±24,7 mmHg και 172,2±59,7. Οι διαφορές μεταξύ των τριών ομάδων ήταν στατιστικά μη σημαντικές. Ο όγκος συνειδήσεως στην ομάδα A ήταν 83,5+35,3 cc, στην ομάδα Β 71,8+27,2 cc και στην ομάδα Γ 66,8+29,8 cc. Η διαφορά μεταξύ ομάδας A και Γ ήταν στατιστικά σημαντική στο ασαφές επίπεδο ρ=0,10. Στους όγκους αφοδεύσεως και άλγους δεν υπήρξαν στατιστικά σημαντικές διαφορές. Κατά το αφοδευόγραμμα η ορθοπρωκτική γωνία ηρεμίας στις ομάδες A, Β και Γ ήταν 99,4±6,3°, 98,6±5,3° και 96,4+6,2° αντίστοιχα (διαφορές στατιστικά μη σημαντικές). Κατά την αφόδευση όμως η ορθοπρωκτική γωνία ήταν 115,2± 13° στην ομάδα Α, 121,8± 10,4° στην ομάδα Β και 125,0± 10,8° στην ομάδα Γ. Η διαφορά μεταξύ των ομάδων Α και Γ ήταν στατιστικά σημαντική σε επίπεδο p <0,05 και μεταξύ των ομάδων Α και Β σε επίπεδο ρ < 0,10. Πρόσθια ορθοκήλη παρατηρήθηκε σε 17 ασθενείς της ομάδας Α, 12 της ομάδας Β και 7 της ομάδας Γ (διαφορά στατιστικά σημαντική μεταξύ των ομάδων Α και Γ). Εξάλλου σε 4 ασθενείς της ομάδας Α μόνο, παρατηρήθηκε εικόνα σύσπασης του ηβοορθικού μυός κατά την αφόδευση. Κατά την ηλεκτρομυογραφία πρωκτού, αυξημένη δραστηριότητα κατά την αφόδευση του ηβοορθικού μυός και του έξω σφιγκτήρα παρατηρήθηκε σε 13 και 14 ασθενείς αντίστοιχα της ομάδας Α. Η διαταραχή αυτή παρατηρήθηκε σε μόνο 3 και 2 ασθενείς της ομάδας Β και σε 6 και 4 άτομα της ομάδας Γ (ρ < 0,001). Σε 7 από τους 11 ασθενείς που εφαρμόσθηκε βιοανάδραση υπήρξε υποκειμενική βελτίωση της δυσκοιλιότητας. Ένας μόνο ασθενής υποτροπίασε μετά από 6 μήνες.Συμπεράσματα: Οι ασθενείς με τελική δυσκοιλιότητα παρουσιάζουν συχνή κατακράτηση ακτινοσκιερών δεικτών στο ορθοσιγμοειδές κατά τη μελέτη του χρόνου διέλευσης, μικρότερη ορθοπρωκτική γωνία κατά την αφόδευση και πιο συχνά ορθοκήλη στο αφοδευόγραμμα, και αυξημένη ηλεκτρομυογραφική δραστηριότητα του ηβοορθικού μυός και του έξω σφιγκτήρα κατά την αφόδευση στην ηλεκτρομυογραφία πρωκτού. Η βιοανάδραση είναι συχνά μία αποτελεσματική θεραπευτική τεχνική.