Μελέτη μοριακών και γενετικών δεικτών σε ασθενείς με καρκίνο του στομάχου

Abstract

The optimal adjuvant treatment for gastric cancer remains controversial. We compared the efficacy of a docetaxel and platinum adjuvant chemotherapy regimen in patients with high-risk gastric cancer with that of the same chemotherapy plus radiotherapy. The prognostic value of EGFR, ERCC1, HER2, c-MET/HGFR, MAP-Tau, and PTEN expression was also studied in a subset of 67 patients using immunohistochemistry on tissue microarrays (TMA). Patients with histologically proven, radically resected gastric cancer, stage IB-IV were allocated 6 cycles of docetaxel with cisplatin or Carboplatin AUC5 every 3 weeks (arm A) or the same treatment with radiotherapy (arm B) (4500 cGy). A total of 147 patients were randomised. After a median follow-up of 53.7 months no differences in overall and disease-free survival were found between the two arms. The most common grade 3 and 4 toxicities (excluding alopecia) were neutropenia (11% and 17% respectively), febrile neutropenia (9% and 7%) and diarrhea (7% and 4%). Patients with ERCC1 positive tumors had significantly longer median DFS (33.1 vs. 11.8 months, wald p=0.016) and OS (63.2 vs. 18.8 months, wald p=0.046). None of the other markers had statistically significant value related to OS and DFS. Our results indicate that the addition of radiotherapy to platinum/docetaxel adjuvant therapy does not appear to improve prognosis in high-risk, radically resected gastric cancer. ERCC1 expression and correlation with survival in resected gastric cancer awaits validation in larger groups of patients.

Η συμπληρωματική χημειοθεραπεία στον καρκίνο του στομάχου αποτελεί πρόκληση για ερευνητικές και κλινικές μελέτες σε παγκόσμιο επίπεδο. Στη μελέτη μας συμπεριλήφθηκαν 147 ασθενείς με καρκίνο στομάχου σταδίου ΙΒ-IV μετά από πλήρη χειρουργική εξαίρεση του όγκου και των περιοχικών μεταστάσεων. Οι ασθενείς τυχαιοποιήθηκαν σε δύο ομάδες και έλαβαν χημειοθεραπεία με το συνδυασμό δοσεταξέλης και πλατίνης ή καρβοπλατίνης για 6 κύκλους 3 εβδομάδων (ομάδα Α). H ομάδα Β έλαβε ενδιάμεσα και ακτινοθεραπεία (4500 cGy). Σε 67 ασθενείς της έγινε ανοσοϊστοχημική μελέτη των της έκφρασης των πρωτεϊνών EGFR, ERCC1, HER2, MET, MAP-Tau, και PTEN και εξετάστηκε η προγνωστική τους αξία ως προς την επιβίωση. Μετά από παρακολούθηση 53.7 μηνών, δεν διαπιστώθηκε διαφορά των δύο ομάδων ως προς τη συνολική και την ελεύθερη νόσου επιβίωση. Η τοξικότητα ήταν αποδεκτή και στις δύο ομάδες. Οι πιο συχνοί τύποι (βαθμού 3 και 4) τοξικότητας ήταν ουδετεροπενία (11% and 17% αντίστοιχα), εμπύρετη ουδετεροπενία (9% and 7%) και διάρροια (7% and 4%). Ασθενείς με θετική έκφραση ERCC1 είχαν στατιστικά σημαντική διαφορά ως προς την επιβίωση: DFS 33.1 vs. 11.8 μήνες, (wald p=0.016) και OS 63.2 vs. 18.8 μήνες, (wald p=0.046). Κανένας από τους υπόλοιπους μοριακούς δείκτες δεν είχε προγνωστική αξία. Τα αποτελέσματα αυτά υποδηλώνουν ότι η προσθήκη της ακτινοθεραπείας σε συμπληρωματική χημειοθεραπεία με δοσεταξέλη και πλατίνη/καρβοπλατίνη δεν έχει επίπτωση στην επιβίωση ασθενών με χειρουργηθέντα καρκίνο στομάχου. Η έκφραση της πρωτεΐνης ERCC1 και η συσχέτιση με την επιβίωση στον ΚΣ δημοσιεύεται για πρώτη φορά και αναμένονται επιβεβαιωτικές μελέτες.