Βαριές κακώσεις θώρακος

Abstract

Chest trauma ranks third behind head and extremity trauma in major accidents. One hundred and forty five patients (94M/51/F, mean age: 46,5 years, range: 12-81) with severe chest injuries treated at our Intensive Care Unit, were retrospectively studied. Purpose of this study was to analyze epidemiological data, mechanisms of injury, type of injury, prehospital care, type of transportation, therapeutic treatment, complications, morbidity and mortality. An analysis of factors adversely affecting mortality is also evaluated. The following factors were analyzed: Age, Injury Severity Score, Abbreviated Injury Scale, Revised Trauma Score, Glasgow Coma Scale, systolic blood pressure on admission, volume of blood transfusions in the first 24 hours, flail chest, number of fractured ribs, PaO2 on admission, hemopneumothorax and pulmonary contusion. The conclusions of this study were: Motor vehicle accidents are the most common cause of severe chest injuries (64,8%). Young men are affected commonly. The majority of injuries were to the chest wall (80%). Isolated chest injury is uncommon. Associated injuries (cerebral contusion, abdominal injury, extremity injury, spine injury) were present in most of the patients. Approximately 2% required surgical intervention to correct intrathoracic injuries whereas the most managed conservatively with good results. The most common therapeutic procedure was pleural drainage. Mean duration of hospitalization in the ICU was 11,26 days. The most common complications were Adult Respiratory Distress Syndrome (ARDS) and Multiple Organ Failure (MOF). The overall mortality rate was 29,6%. Factors associated with higher mortality were: age>50 years, ISS<25, initial GCS<7, systolic blood pressure on admission< 80 mm Hg and transfusion of >3 units of blood. Factors not affecting mortality were flail chest, number of fractured ribs, PaO2 on admission, hemopneumothorax and pulmonary contusion. The majority of chest trauma requires careful surveillance. Improvement in vehicle safety, moderation of speed, driving behaviour and continued medical education should reduce the incidence and severity of chest trauma.

Το θωρακικό τραύμα ευθύνεται από μόνο του για το 25% των θανάτων από ατυχήματα και στο 50% των υπόλοιπων θανάτων συμβάλει σημαντικά στην επέλευσή τους. Η παρούσα αναδρομική μελέτη (1985-2000) αποσκοπεί στη διερεύνηση της επίπτωσης του θωρακικού τραύματος, του είδους των θωρακικών κακώσεων, της αιτιοπαθογένειας (μηχανισμός κάκωσης), της μορφής διακομιδής, της αντιμετώπισης, της διάρκειας νοσηλείας και τέλος της έκβασης (επιπλοκές, νοσηρότητα, θνητότητα). Επιχειρείται ανάλυση και αξιολόγηση προγνωστικών παραγόντων θνητότητας, ενώ τέλος διενεργείται σύγκριση με τα διεθνή βιβλιογραφικά δεδομένα. Μελετήθηκαν αναδρομικά 145 ασθενείς (94άνδρες/51 γυναίκες, μέση ηλικία: 46,5 έτη, εύρος ηλικιών: 12-81 έτη) με βαριά θωρακική κάκωση. Ειδικά για τον καθορισμό της βαρύτητας της κάκωσης χρησιμοποιήθηκαν η Injury Severity Scale (ISS), η Abbreviated Injury Scale (AIS), το Revised Trauma Score (RTS) και η Glasgow Coma Scale (GCS) για τις συνυπάρχουσες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Άλλες παράμετροι που συσχετίσθηκαν με την έκβαση ήταν η ηλικία, η συστολική αρτηριακή πίεση κατά την εισαγωγή, οι μονάδες αίματος που απαιτήθηκαν κατά το πρώτο 24ωρο, η ύπαρξη ασταθούς θωρακικού τοιχώματος, ο αριθμός των καταγμάτων των πλευρών, η αρχική υποξυγοναιμία, ο αιμοθώρακας, ο πνευμοθώρακας και η πνευμονική θλάση. Η στατιστική ανάλυση των δεδομένων έγινε με τη δοκιμασία Χ2. Διαπιστώθηκε ότι: Το θωρακικό τραύμα είναι συχνότερο στις νεαρές ηλικίες (συχνότερη δεκαετία εμφάνισης 31-40) και στους άνδρες (64,8%). Με κριτήριο την εποχιακή κατανομή το καλοκαίρι και ο χειμώνας υπερτερούν των άλλων εποχών, ενώ σε ότι αφορά στην ώρα πρόκλησης των ατυχημάτων κυριαρχούν οι εργάσιμες ώρες. Η συχνότερη αιτία θωρακικού τραύματος είναι τα τροχαία ατυχήματα (64,8%). Οι αμιγείς τραυματικές κακώσεις του θώρακα είναι λιγότερο συχνές (31,7%). Συνυπάρχουν συνήθως εξωθωρακικές κακώσεις (κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, μυοσκελετικές κακώσεις, κακώσεις ενδοκοιλιακών οργάνων). Από τα όργανα της θωρακικής κοιλότητας συχνότερα τραυματίζεται το θωρακικό τοίχωμα (80%). Η συντριπτική πλειοψηφία των θωρακικών κακώσεων αντιμετωπίσθηκε συντηρητικά. Θωρακοτομή απαιτήθηκε σε 3 περιπτώσεις (2%). Ο μέσος όρος νοσηλείας ανήλθε σε 11,26 ημέρες. Συχνότερες επιπλοκές αναδείχθηκαν το σύνδρομο αναπνευστικής δυσχέρειας ενηλίκων (ARDS) με ποσοστό 29,6% και η ανεπάρκεια πολλαπλών οργάνων με ποσοστό 9,6%. Η θνητότητα των ασθενών με βαριές θωρακικές κακώσεις ανήλθε στο 29,6%. Διαπιστώθηκε ότι η θνητότητα συνδεόταν με τη μεγάλη ηλικία, τον υψηλό δείκτη βαρύτητας κάκωσης, τη χαμηλή βαθμολογία στην Κλίμακα κώματος Γλασκώβης, τη χαμηλή αρτηριακή πίεση κατά την εισαγωγή και την ανάγκη για χορήγηση μεγάλου όγκου αίματος. Δεν υπήρχε στατιστική συσχέτιση θνητότητας αφ’ενός και ασταθούς θωρακικού τοιχώματος , αρχικής υποξυγοναιμίας, αριθμού καταγμάτων πλευρών, αιμοθώρακα ή πνευμοθώρακα και πνευμονικής θλάσης αφ’ετέρου. Συμπεραίνεται πως για τη μεγάλη θνητότητα ασθενών με βαριές θωρακικές κακώσεις ευθύνονται κατά κύριο λόγο οι συνυπάρχουσες εξωθωρακικές κακώσεις. Η βαρύτητα των κακώσεων αυτών, η μεγάλη αιμορραγία, το αρχικό shock, η ύπαρξη εγκεφαλικής κάκωσης και η μεγάλη ηλικία οδηγούν σε μεγάλη θνητότητα. Στην Ελλάδα ο μεγάλος αριθμός τροχαίων ατυχημάτων θέτει άμεσα την ανάγκη για προληπτικά μέτρα και την ευαισθητοποίηση κοινού και κρατικών φορέων καθώς το πρόβλημα που ονομάζεται τραύμα αποτελεί μείζον εθνικό θέμα με σοβαρές προεκτάσεις.