The effect of political governance on the Greek sport system

Abstract

This dissertation examines the influence of political governance on the structure, operation, and evolution of the Greek sport system. It focuses on three principal objectives: to analyse how political authority has shaped the governance architecture of Greek sport; to assess the extent to which political involvement has facilitated or hindered transparency, legitimacy, and organizational performance; and to extract comparative insights from international governance models that may inform future reform efforts. A qualitative multi-case study methodology was employed, incorporating legal and policy analysis, institutional reports, and governance documentation from key sport organizations, including the Hellenic Olympic Committee, the Hellenic Football Federation, and the Hellenic Basketball Federation. The analysis is grounded in stakeholder theory, resource dependence theory, institutional theory, and contemporary frameworks of sport governance. Comparative cases from Germany, the United Kingdom, France, and Spain provide additional analytical perspective.The findings reveal a deeply politicized and centralized governance landscape, characterized by limited accountability, systemic inefficiencies, and persistent clientelism. While political intervention has at times enabled structural continuity, it has more often inhibited reform and weakened stakeholder engagement. International comparisons underscore the benefits of decentralized authority, participatory governance, and regulatory coherence. The study contributes to the field of sport governance by critically exposing the institutional and political entanglements that have constrained progress in Greece. It proposes a restructured governance model built on transparency, autonomy, and inclusive decision-making, offering a framework for both scholarly inquiry and policy advancement.

Η παρούσα διατριβή εξετάζει την επίδραση της πολιτικής διακυβέρνησης στη δομή, λειτουργία και εξέλιξη του ελληνικού αθλητικού συστήματος. Εστιάζει σε τρεις βασικούς στόχους: την ανάλυση του τρόπου με τον οποίο η πολιτική εξουσία έχει διαμορφώσει την αρχιτεκτονική διακυβέρνησης στον ελληνικό αθλητισμό· την εκτίμηση του βαθμού στον οποίο η πολιτική εμπλοκή έχει ενισχύσει ή παρεμποδίσει τη διαφάνεια, τη θεσμική νομιμοποίηση και την οργανωτική αποτελεσματικότητα· και την άντληση συγκριτικών συμπερασμάτων από διεθνή πρότυπα διακυβέρνησης που μπορούν να υποστηρίξουν μελλοντικές μεταρρυθμίσεις. Αξιοποιώντας ποιοτική μεθοδολογία πολλαπλών περιπτώσεων, η μελέτη βασίζεται στην ανάλυση νομοθετικών και πολιτικών εγγράφων, θεσμικών εκθέσεων και διοικητικού υλικού από βασικούς αθλητικούς φορείς, όπως η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή, η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία και η Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης. Η ανάλυση στηρίζεται σε θεωρητικά πλαίσια όπως η θεωρία των εμπλεκόμενων μερών, η θεωρία εξάρτησης από πόρους, η θεσμική θεωρία και σύγχρονα πρότυπα διακυβέρνησης στον αθλητισμό. Συγκριτικά παραδείγματα από τη Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία και την Ισπανία ενισχύουν την ερμηνευτική προσέγγιση. Τα ευρήματα καταδεικνύουν ένα βαθιά πολιτικοποιημένο και συγκεντρωτικό πλαίσιο διακυβέρνησης, με περιορισμένη λογοδοσία, θεσμικές δυσλειτουργίες και παγιωμένη πελατειακή λογική. Αν και η πολιτική παρέμβαση έχει κατά περιόδους διασφαλίσει θεσμική συνέχεια, έχει συχνότερα λειτουργήσει ανασταλτικά για τη μεταρρύθμιση και την εμπλοκή των εμπλεκόμενων φορέων. Η συγκριτική ανάλυση αναδεικνύει τη σημασία της αποκέντρωσης, της συμμετοχικής διακυβέρνησης και της ρυθμιστικής συνοχής. Η διατριβή συμβάλλει ουσιαστικά στο επιστημονικό πεδίο της διακυβέρνησης του αθλητισμού, αποκαλύπτοντας τους πολιτικούς και θεσμικούς περιορισμούς που εμποδίζουν την πρόοδο στην Ελλάδα. Προτείνει ένα αναδιαρθρωμένο μοντέλο διακυβέρνησης βασισμένο στη διαφάνεια, την αυτονομία και τη συμμετοχικότητα, θέτοντας το πλαίσιο για επιστημονική και πολιτική εξέλιξη.